Zbrucz
 Zbrucz, widok z Okopów Świętej Trójcy | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Rzeka | |
| Długość | 247 km |
| Źródło | |
| Miejsce | Wyżyna Podolska |
| Współrzędne | |
| Ujście | |
| Recypient | Dniestr |
| Miejsce | |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
Zbrucz[1] (ukr. Збруч) – rzeka na zachodniej Ukrainie o długości 247 km, lewy dopływ Dniestru.
Jej źródła leżą w pobliżu wsi Szczęsnówka, płynie w głębokim jarze. Nad rzeką leżą: Toki, Podwołoczyska, Wołoczyska, Satanów, Husiatyn, Skała Podolska, Okopy.
Historia
Niegdyś stanowiła rzekę graniczną, wyznaczała od 1772 do 1793 granicę pomiędzy Rzecząpospolitą i Austrią, w latach 1793–1809 i 1815-1914 między Imperium Rosyjskim a Austrią, Cesarstwem Austrii i Austro-Węgrami, w latach 1921–1939 granicę państwową między II Rzecząpospolitą a Ukraińską SRR (od 1922 w składzie ZSRR).
U ujścia Zbrucza do Dniestru z polecenia Jana III Sobieskiego zbudowano Okopy Świętej Trójcy – znane z dramatu Zygmunta Krasińskiego pt. Nie-Boska komedia.
W 1848 r. w pobliżu wsi Liczkowce z rzeki wydobyto słowiański posąg kultowy, tzw. Światowida ze Zbrucza.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2013, s. 350. ISBN 978-83-254-1988-2.
Linki zewnętrzne
- Zbrucz, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 531.