Zeuneryt
 | |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Skład chemiczny |
Cu[UO2|AsO4]2•8-12 H2O[1] |
|---|---|
| Twardość w skali Mohsa |
2–2,5[1] |
| Przełam |
nierówny/nieregularny, schodkowy[1] |
| Łupliwość |
wyraźna, doskonała według dwunastościanu podstawowego[1] |
| Pokrój kryształu |
tabliczkowy, ziemisty[1] |
| Układ krystalograficzny | |
| Klasa krystalograficzna |
dwutetragonalna dwupiramida[2] |
| Właściwości mechaniczne | |
| Gęstość |
3,3–3,8 g/cm³[1] |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa | |
| Rysa | |
| Połysk | |
| Dodatkowe dane | |
| Szczególne własności | |
| Klasyfikacja Strunza |
8.EB.05[2] |
Zeuneryt – minerał z grupy arsenianów. Po raz pierwszy został opisany w 1872 roku po znalezieniu go w górach Rudawach. Został nazwany na cześć Gustawa Zeunera.
Właściwości
Krystalizuje w układzie tetragonalnym. Wykształca tabliczki różnej grubości, kryształy narosłe podwójne piramidy, ziemiste i w formie naskorupień[1]. Jest minerałem kruchym, przezroczystym lub półprzezroczystym[2]. Zielony w odcieniach, najczęściej o szklistym połysku i zielonej rysie[1]. Jest minerałem radioaktywnym[1][2].
Występowanie
Występuje w strefie utleniania minerałów miedzi i uranu[2], w miarolach w granitach[1]. Towarzyszą mu autunit, erytryn, kwarc, albit, goethyt, uranocircyt, fluoryt, baryt oraz minerał arsenu[1][2].
Miejsce występowania
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 Rupert Hochleitner, Minerały, kamienie szlachetne, skały, Multico Oficyna Wydawnicza, 15 kwietnia 2022, s. 80, ISBN 978-83-7073-816-7.
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 Zeunerite, [w:] Mindat.org [online], Hudson Institute of Mineralogy [dostęp 2025-05-13] (ang.).
Bibliografia
- Olaf Medenbach, Cornelia Sussieck–Fornefeld: Minerały. Warszawa: Świat Książki, 1996. ISBN 83-7129-194-9.