152 mm haubica wz. 1943 (D-1)
![]() | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Prototypy | |
| Produkcja seryjna | |
| Wyprodukowano |
2827 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber |
152,4 mm |
| Długość lufy |
4,21 m (28 kalibrów) |
| Donośność |
12 400 – 16 000 m |
| Prędkość pocz. pocisku |
508 m/s |
| Masa |
3 600 kg (na stanowisku bojowym) |
| Kąt ostrzału |
-3º do +63,3º (w pionie) |
| Jednostka ognia |
Amunicja: |
| Szybkostrzelność |
ok. 4 strz./min. |
| Obsługa |
8 osób |
152 mm haubica HB-43 D-1 (Haubica wz. 43 kal. 152 mm, ros. 152-мм гаубица образца 1943 года, Д-1) – radziecka haubica opracowana w 1943 przez biuro konstrukcyjne generała porucznika Fiodora F. Pietrowa.
Historia powstania
Haubica została opracowana na podstawie wcześniejszej konstrukcji Pietrowa, haubicy M-10 z 1938, dzięki czemu można było przy jej budowie wykorzystać elementy produkowane już wcześniej. Jednak nowa konstrukcja była znacznie lżejsza, co zwiększyło jej manewrowość, natomiast zastosowanie elementów z poprzedniej konstrukcji umożliwiło prawie natychmiastowe rozpoczęcie produkcji seryjnej.
Użycie

1. pocisk odłamkowo-burzący OF-530
2. pocisk odłamkowy O-530
3. pocisk przeciwbetonowy G-530.
Haubica HB-43 D-1 została wprowadzona do uzbrojenia radzieckich jednostek artylerii korpuśnej i armijnej oraz do artylerii odwodu naczelnego dowództwa, gdzie zastąpiła używaną haubicoarmatę MŁ-20 wz. 1937 kal. 152 mm. Została ona użyta w działaniach bojowych już w 1944, gdzie potwierdziła swoją przydatność na polu walki.
W te haubice były wyposażone również jednostki artylerii Wojska Polskiego (1 maja 1945 w Wojsku Polskim znajdowały się 34 haubice) w którego uzbrojeniu znajdowała się przez około 45 lat[1], jak również wojska państw należących do Układu Warszawskiego. Jako ciągnik holowniczy służył samochód Star 266[1].
Przypisy
Bibliografia
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7.
