7 Dywizja Strzelców
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1918 |
| Rozformowanie |
1941 |
| Działania zbrojne | |
| wojna domowa w Rosji wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Chełmem bitwa pod Stepankowicami wielka wojna ojczyźniana | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
.svg.png){kind=small}
7 Dywizja Strzelecka (ros. 7-я стрелковая Черниговская трижды Краснознамённая, ордена Трудового Красного Знамени дивизия имени М. В. Фрунзе) – związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej, z lat 1918–1941.
7 Dywizja Strzelecka została sformowana jesienią 1918 z oddziałów 3 Moskiewskiej Dywizji Piechoty i Kostromskiej Dywizji Piechoty[1]. Brała udział w wojnie domowej w Rosji i w wojnie polsko-radzieckiej. W czasie polskiej ofensywy przeprowadzonej na Kijów od 1 maja 1920 dywizja broniła się na przedpolach Kijowa nad rzeką Zdwiż, zaś od 5 maja 1920 na odcinku Pietrowcy – Moszczun – rzeka Irpień – wieś Romanówka – stacja Biełgorodka.
Zmotoryzowanie 7 Dywizji Strzeleckiej przeprowadzono w maju 1940[2]. W czasie napaści wojsk III Rzeszy i jej satelitów na Związek Radziecki wchodziła w skład 8 Korpusu Zmechanizowanego[3]. Po walkach w rejonie Dubna oraz kolejnych m.in. pod Kijowem poniosła ciężkie straty i 31 grudnia 1941 została rozwiązana[4][5].
Dowódcy dywizji[6]
- Gierasim Romanow (25 września 1918 - 14 kwietnia 1919)
- Aleksandr Sobolew (14 kwietnia 1919 - 11 października 1919)
- Aleksandr Golikow (11 października 1919 - 13 grudnia 1920)
- Aleksandr Bachtin (13 grudnia 1920 - październik 1922)
- Michaił Łukin (od 1923)
- Jarosław Sztrombach (1925 - grudzień 1928)
- Kazimir Kwiatek (grudzień 1928 - grudzień 1930)
- Siemion Bieły (grudzień 1930 - 1935)
- Władimir Turczan (od 1935 - ?)
- Iwan Sowietnikow (lipiec 1938 - kwiecień 1939)
- płk Siergiej Wierzin[7] (maj 1939-16 lipca 1940)
- płk Aleksandr Gierasimow[3] (20 lipca 1940 - 22 września 1941; faktycznie zginął 19 września)
- Karl Kanger (23 września 1941 - 27 grudnia 1941)
Struktura organizacyjna
Skład 12 lipca 1920[8]:
- dowództwo dywizji
- 19 Brygada Strzelców
- 55 pułk strzelców
- 56 pułk strzelców
- 57 pułk strzelców
- 20 Brygada Strzelców
- 58 pułk strzelców
- 59 pułk strzelców
- 60 pułk strzelców
- 21 Brygada Strzelców
- 61 pułk strzelców
- 62 pułk strzelców
- 63 pułk strzelców
- 7 pułk kawalerii
Skład 22 czerwca 1941[3]:
- 27 pułk strzelecki
- 300 pułk strzelecki
- 405 pułk pancerny
- 23 pułk artylerii.
Przypisy
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 379.
- ↑ 7-я стрелковая дивизия (1-го формирования). [dostęp 2024-08-28].
- 1 2 3 Kamenir 2010 ↓, s. 390.
- ↑ Kamenir 2010 ↓, s. 333.
- ↑ 7-я стрелковая дивизия (1-го формирования). [dostęp 2024-08-28].
- ↑ 7-я стрелковая Черниговская трижды Краснознаменная дивизия им. М.В. Фрунзе [online], www.rkka.ru [dostęp 2021-02-16].
- ↑ Zarzycki 2014 ↓, s. 305.
- ↑ Bitwa Lwowska – dokumenty ↓, s. 78.
Bibliografia
- Victor Kamenir: Krwawy trójkąt. Zagłada Armii Czerwonej na Ukrainie 1941. Warszawa: 2010. ISBN 978-83-11-11871-3.
- Piotr Zarzycki: Suplement do września 1939. Ordre de Bataille armii niemieckiej, słowackiej i sowieckiej wraz z obsadami personalnymi. Warszawa: Księgarnia Historyczna, 2014. ISBN 978-83-933204-7-9.
- Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Koszalin: Wyższa Szkoła Inżynierska w Koszalinie, 1990, seria: Monografie Instytutu Nauk Społecznych.
- Marek Tarczyński (red.): Bitwa Lwowska. Dokumenty operacyjne (25 VII–5 VIII). T. 1. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2002. ISBN 83-7399-012-7.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Lech Wyszczelski: Warszawa 1920. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1995. ISBN 83-11-08399-1.