Alorczycy
 Mężczyźni z wyspy Alor | |
| Populacja |
70 tys. |
|---|---|
| Miejsce zamieszkania | |
| Język | |
| Religia |
islam, chrześcijaństwo, wierzenia tradycyjne |
| Grupa | |
Alorczycy[1][2], także: Alor, Baranusa[3] – grupa etniczna zamieszkująca wyspy Alor i Pantar (rejon nadbrzeżny) w indonezyjskiej prowincji Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie[4][5]. Ich populacja wynosi 70 tys. osób[3].
Posługują się językiem alorskim z wielkiej rodziny austronezyjskiej[6]. W użyciu są także języki malajski alorski i indonezyjski[7][8]. Wyznają islam w odmianie sunnickiej, przy czym występują wpływy rodzimych wierzeń[3]; są wśród nich również chrześcijanie[9]. Islam przyjęli pod wpływem Makasarczyków[3][10] bądź Sułtanatu Ternate (co jest spójne z lokalną tradycją)[10].
Tradycyjnie zajmują się handlem, rybołówstwem, ogrodnictwem. Rozwinęli rzeźbienie w drewnie[3]. Słyną z tkactwa[11].
Są odrębni od ludów aloro-pantarskich, które posługują się językami z grupy alor-pantar[12][13]. Encyklopedia Narody i rieligii mira zalicza Alorczyków do grupy ludów ambońsko-timorskich[14]. Przypuszcza się, że przybyli z Flores lub wysp Solor[15], prawdopodobnie kilkaset lat temu[16].
Przypisy
- ↑ Bogdan Moliński, Historia osobowość sztuka: refleksje nad antropologią kultury, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1966, s. 176, OCLC 839007549 [dostęp 2020-06-16] (pol.).
- ↑ Zdzisław Mach, Kultura i osobowość w antropologii amerykańskiej, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 111, ISBN 978-83-01-09183-5, OCLC 24764428 [dostęp 2022-09-08] (pol.).
- 1 2 3 4 5 Michaił Anatoljewicz Czlenow, Ałorcy, [w:] Walerij Aleksandrowicz Tiszkow (red.), Narody i rieligii mira: encykłopiedija, Moskwa: Bolszaja rossijskaja encykłopiedija, 1998, s. 39, ISBN 978-5-85270-155-8, OCLC 40821169 [dostęp 2025-01-26] (ros.).
- ↑ Sulistyono 2022 ↓, s. 1, 7.
- ↑ Klamer 2011 ↓, s. 10.
- ↑ M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Alor, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 19, Dallas: SIL International, 2016 [dostęp 2020-06-16] [zarchiwizowane z adresu 2016-08-17] (ang.).
- ↑ Klamer 2011 ↓, s. 16–17.
- ↑ Sulistyono 2022 ↓, s. 19.
- ↑ Sulistyono 2022 ↓, s. 14.
- 1 2 Klamer 2011 ↓, s. 14.
- ↑ Sulistyono 2022 ↓, s. 13.
- ↑ Michaił Anatoljewicz Czlenow, Ałoro-pantarskije narody, [w:] Walerij Aleksandrowicz Tiszkow (red.), Narody i rieligii mira: encykłopiedija, Moskwa: Bolszaja rossijskaja encykłopiedija, 1998, s. 38–39, ISBN 978-5-85270-155-8, OCLC 40821169 [dostęp 2025-01-26] (ros.).
- ↑ Marian Klamer, The Alor-Pantar Languages: Linguistic Context, History And Typology, [w:] Marian Klamer (red.), The Alor-Pantar languages: History and typology, wyd. 2, Berlin: Language Science Press, 2017 (Studies in Diversity Linguistics 3), s. 1–48, DOI: 10.5281/ZENODO.569386, ISBN 978-3-944675-94-7, OCLC 1030820272 [dostęp 2021-08-14] (ang.).
- ↑ Michaił Anatoljewicz Czlenow, Ambono-timorskije narody, [w:] Walerij Aleksandrowicz Tiszkow (red.), Narody i rieligii mira: encykłopiedija, Moskwa: Bolszaja rossijskaja encykłopiedija, 1998, s. 41–42, ISBN 978-5-85270-155-8, OCLC 40821169 [dostęp 2025-01-26] (ros.).
- ↑ Klamer 2011 ↓, s. 12.
- ↑ Sulistyono 2022 ↓, s. 4.
Bibliografia
- Marian Klamer, A short grammar of Alorese (Austronesian), München: Lincom Europa, 2011 (Languages of the World / Materials 486), ISBN 978-3-86288-172-7, OCLC 760922643 [dostęp 2019-12-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-12-19] (ang.).
- Yunus Sulistyono, A History of Alorese (Austronesian): Combining Linguistic and Oral History, Utrecht: LOT, 2022 (LOT dissertation series 614), DOI: 10.48273/lot0614, ISBN 978-94-6093-399-8, OCLC 1329222043 (ang.).