Beta-D

Beta-D

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) 2-(3,4,5-trimetoksyfenylo)(2,2-2H2)etanoamina Inne nazwy i oznaczenia 3,4,5-trimetoksy-β,β-dideuterofenetylamina, 3,4,5-trimetoksy-β-dideuterofenyloetyloamina, 3,4,5-trimetoksy-1-etylo-(β-dideutero)amina
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C11H15D2NO3
Masa molowa	213,27 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS	1020518-89-1
PubChem	44719547
SMILES COc1c(cc(cc1OC)C([2H])([2H])CN)OC
InChI InChI=1S/C11H17NO3/c1-13-9-6-8(4-5-12)7-10(14-2)11(9)15-3/h6-7H,4-5,12H2,1-3H3/i4D2 InChIKey RHCSKNNOAZULRK-APZFVMQVSA-N
Niebezpieczeństwa Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji według kryteriów GHS są niedostępne.

Beta-D – organiczny związek chemiczny z grupy psychodelicznych fenyloetyloamin (obok 4-D, jedna z dwóch zawierających deuter). Występuje w postaci siarczanu lub chlorowodorku. Jest β-dideuterowym analogiem meskaliny. Zsyntetyzowana po raz pierwszy przez Alexandra Shulgina, opisana w PiHKAL z dawkowaniem 200–400 mg dla siarczanu i 178–356 mg dla chlorowodorku oraz czasem trwania efektów 12 godzin. Według Shulgina szybko zaczyna działać, powoduje zwiększone uznanie dla muzyki i tworzy silny związek z Bogiem^[1].