Capitán Merino Jarpa
 Niemal identyczny niszczyciel „Capitán Thomson” | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia |
Cammell Laird, Birkenhead |
| Wodowanie |
1901 |
 Armada de Chile
| |
| Wejście do służby |
1902 |
| Wycofanie ze służby |
1924 |
| Los okrętu |
złomowany |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
normalna: 321 ton |
| Długość |
65,5 m między pionami |
| Szerokość |
6,48 m |
| Zanurzenie |
1,8 m |
| Napęd | |
| 2 maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 6250 KM 4 kotły, 2 śruby | |
| Prędkość |
30 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 1 działo kal. 76 mm 5 dział kal. 57 mm (5 x I) | |
| Wyrzutnie torpedowe |
2 × 450 mm (2 x I) |
| Załoga |
65 |
Capitán Merino Jarpa – chilijski niszczyciel z przełomu XIX i XX wieku, pierwsza jednostka typu Capitán Merino Jarpa. Okręt został zwodowany w 1901 roku w brytyjskiej stoczni Cammell Laird w Birkenhead, a w skład Armada de Chile wszedł w 1902 roku. Jednostka została wycofana ze służby w 1924 roku i następnie złomowana.
Projekt i budowa
Niszczyciele typu Capitán Merino Jarpa zostały zamówione przez rząd Chile w Wielkiej Brytanii, podobnie jak pozyskane kilka lat wcześniej jednostki typu Capitán Orella[1][2]. Okręty były ulepszoną wersją swoich poprzedników, lecz nie różniły się od nich zbytnio: miały stalowy kadłub, wypukłą część dziobową i równomiernie rozmieszczone, lekko podwyższone cztery kominy[1][2].
„Capitán Merino Jarpa” zbudowany został w stoczni Cammell Laird w Birkenhead[1]. Wodowanie odbyło się w 1901 roku[1][2].
Dane taktyczno-techniczne
Okręt był niszczycielem o długości między pionami 65,5 metra, szerokości 6,48 metra i zanurzeniu 1,8 metra[1][2]. Wyporność normalna wynosiła 321 ton[1][2][a]. Siłownię okrętu stanowiły dwie maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 6250 KM, do których parę dostarczały cztery kotły Normand[1][2]. Prędkość maksymalna napędzanego dwiema śrubami okrętu wynosiła 30 węzłów[1]. Okręt zabierał zapas 90 ton węgla[2].
Na uzbrojenie artyleryjskie okrętu składały się: umieszczone na dziobie pojedyncze działo kalibru 76 mm (3 cale) Armstrong L/40 i pięć pojedynczych 6-funtowych dział kal. 57 mm Hotchkiss L/40[1][2]. Broń torpedową stanowiły dwie pojedyncze pokładowe obracalne wyrzutnie kal. 450 mm (18 cali): jedna na śródokręciu i jedna w części rufowej[1][3][b]
Załoga okrętu składała się z 65 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2].
Służba
Okręt został przyjęty w skład Armada de Chile w 1902 roku[2]. Na próbach prędkości „Capitán Merino Jarpa” osiągnął 29,29 węzła przy mocy 6017 KM[1]. Jednostkę wycofano ze służby w 1924 roku i następnie złomowano[2][5].
Uwagi
- ↑ Jane 1970 ↓, s. 357 podaje, że wyporność okrętu wynosiła 350 ton.
- ↑ Brytyjskie torpedy 18-calowe miały faktyczny kaliber 17,72 cala (450 mm)[4].
Przypisy
Bibliografia
- Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 978-0-85177-133-5. (ang.).
- Tony DiGiulian: Torpedoes of the United Kingdom/Britain. www.navweaps.com. [dostęp 2018-12-09]. (ang.).
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Ivan Gogin: CAPITÁN MERINO JARPA destroyers. Navypedia. [dostęp 2018-12-09]. (ang.).
- Fred T. Jane (red.): Jane’s Fighting Ships 1905/6. New York: ARCO Publishing Company, 1970. (ang.).