Niszczyciele typu Capitán Merino Jarpa
 Niemal identyczny niszczyciel „Capitán Thomson” | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia |
Cammell Laird, Birkenhead |
| Wejście do służby |
1902 |
| Wycofanie |
1924 |
| Zbudowane okręty |
2 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
normalna: 321 ton |
| Długość |
65,5 m między pionami |
| Szerokość |
6,48 m |
| Zanurzenie |
1,8 m |
| Napęd |
2 maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 6250 KM |
| Prędkość |
30 węzłów |
| Załoga |
65 |
| Uzbrojenie |
1 działo kal. 76 mm |
.svg.png){kind=small}
Niszczyciele typu Capitán Merino Jarpa – chilijskie niszczyciele z początku XX wieku. W 1901 roku w stoczni Cammell Laird w Birkenhead zbudowano dwa okręty tego typu. Jednostki weszły w skład Armada de Chile w 1902 roku. Oba okręty skreślono z listy floty w 1924 roku.
Projekt i budowa
Niszczyciele typu Capitán Merino Jarpa zostały zamówione przez rząd Chile w Wielkiej Brytanii, podobnie jak pozyskane kilka lat wcześniej jednostki typu Capitán Orella[1][2]. Okręty były ulepszoną wersją swoich poprzedników, lecz nie różniły się od nich zbytnio: miały stalowy kadłub, wypukłą część dziobową i równomiernie rozmieszczone, lekko podwyższone cztery kominy[1][2].
Obie jednostki typu Capitán Merino Jarpa zostały zbudowane w brytyjskiej stoczni Cammell Laird w Birkenhead[1]. Wodowanie niszczycieli odbyło się w 1901 roku[1][2].
| Okręt | Stocznia | Wodowanie | Wejście do służby |
|---|---|---|---|
| „Capitán Merino Jarpa” | Cammell Laird | 1901 | 1902 |
| „Capitán O’Brien” |
Dane taktyczno-techniczne
Okręty były niszczycielami o długości między pionami 65,5 metra, szerokości 6,48 metra i zanurzeniu 1,8 metra[1][2]. Wyporność normalna wynosiła 321 ton[1][2][a]. Siłownię okrętów stanowiły dwie maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 6250 KM, do których parę dostarczały cztery kotły Normand[1][2]. Prędkość maksymalna napędzanych dwiema śrubami okrętów wynosiła 30 węzłów[1]. Okręty zabierały zapas 90 ton węgla[2].
Na uzbrojenie artyleryjskie okrętów składały się: umieszczone na dziobie pojedyncze działo kalibru 76 mm (3 cale) Armstrong L/40 i pięć pojedynczych 6-funtowych dział kal. 57 mm Hotchkiss L/40[1][2]. Broń torpedową stanowiły dwie pojedyncze pokładowe obracalne wyrzutnie kal. 450 mm (18 cali): jedna na śródokręciu i jedna w części rufowej[1][2][b]
Załoga pojedynczego okrętu składała się z 65 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2].
Służba
Oba okręty typu Capitán Merino Jarpa zostały przyjęte w skład Armada de Chile w 1902 roku[2]. Na próbach prędkości niszczyciele osiągnęły od 29,29 do 30,16 węzła[1]. Jednostki wycofano ze służby w 1924 roku i następnie złomowano[2][4].
Uwagi
- ↑ Jane 1970 ↓, s. 357 podaje, że wyporność okrętów wynosiła 350 ton.
- ↑ Brytyjskie torpedy 18-calowe miały faktyczny kaliber 17,72 cala (450 mm)[3].
Przypisy
Bibliografia
- Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 978-0-85177-133-5. (ang.).
- Tony DiGiulian: Torpedoes of the United Kingdom/Britain. www.navweaps.com. [dostęp 2018-12-09]. (ang.).
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Ivan Gogin: CAPITÁN MERINO JARPA destroyers. Navypedia. [dostęp 2018-12-09]. (ang.).
- Fred T. Jane (red.): Jane’s Fighting Ships 1905/6. New York: ARCO Publishing Company, 1970. (ang.).