Chūyō
 „Chūyō” w maju 1943 | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
9 maja 1938 |
| Wodowanie |
20 maja 1939 |
.svg.png){kind=small} Japonia
| |
| Nazwa |
„Nitta Maru” |
| Wejście do służby |
23 marca 1940 |
| Wycofanie ze służby |
luty 1941 |
 Dai-Nippon Teikoku Kaigun
| |
| Nazwa |
„Chūyō” |
| Wejście do służby |
25 listopada 1942 |
| Zatopiony |
4 grudnia 1943 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 18 120 t |
| Długość |
180,4 m |
| Szerokość |
22,5 m |
| Zanurzenie |
7,74 m |
| Napęd | |
| 2 turbiny parowe Kampona 4 napędzane wodą kotły parowe Kampona 2 wały o łącznej mocy 25 200 KM (18 800 kW) | |
| Prędkość |
21 węzłów (39 km/h) |
| Zasięg |
6500 mil morskich (12 000 km) przy prędkości 18 węzłów (33 km/h) |
| Uzbrojenie | |
| 8 dział uniwersalnych (przeciwlotniczych) kal. 127 mm 30 działek przeciwlotniczych kal. 25 mm | |
| Wyposażenie lotnicze | |
| 27 samolotów pokładowych | |
| Załoga |
850 oficerów i marynarzy |
Chūyō – lotniskowiec eskortowy typu Taiyō należący do Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej podczas II wojny światowej.
Konstrukcja i przebudowa
„Nitta Maru” był transatlantykiem zbudowanym przez przedsiębiorstwo żeglugowe Nippon Yūsen. Stępkę pod niego położono w stoczni Mitsubishi w Nagasaki w maju 1938 roku, wodowanie odbyło się w maju 1939 roku, a przyjęcie do służby 23 marca 1940 roku. Zarekwirowanie go jako transportowiec dla wojska odbyło się w lutym 1941 roku. Jako transportowiec wojska odbył on pięć rejsów, podczas których większą liczbę stanowiło transportowanie amerykańskich jeńców z wyspy Wake do Japonii.
Pierwszy transport jeńców wypłynął z Wake 12 stycznia 1942 roku, a dotarł do Jokohamy 20 stycznia. Po dopłynięciu do Jokohamy, Japończycy wzięli pięciu jeńców i za ich „honor oraz odwagę” torturowali, a następnie ścięli ich. Ciała zostały okaleczone bagnetami, a następnie wyrzucone za burtę[1].
Po bitwie pod Midway zdecydowano się na przebudowę „Nitta Maru” na lotniskowiec eskortowy. Przebudowa miała miejsce w Kure pomiędzy 20 sierpnia a 25 listopada 1942 roku. Otrzymał on nową nazwę – „Chūyō” (冲鷹, „szybujący jastrząb”).
Jego pokład startowy miał wymiar 150 × 23 m i został wyposażony w dwie windy lotnicze o wymiarach 12 x 13 m[2]. Podobnie jak inne japońskie lotniskowce nie posiadał on katapult. Do wychwytywania lądujących samolotów zastosowano osiem lin hamujących i jedną barierę awaryjną[2].
Przebieg służby
„Chūyō” był głównie używany do szkolenia załóg lotniczych oraz transportów samolotów. Często pływał on ze swoimi okrętami siostrzanymi „Taiyō„ oraz „Unyō”.
4 grudnia 1943 roku „Chūyō” i „Unyō” wypłynęły razem z Truk do Yokosuki, transportując m.in. jeńców wojennych, których Japończycy pojmali z amerykańskiego okrętu podwodnego USS "Sculpin". „Chūyō” został trafiony torpedą wystrzeloną przez okręt podwodny USS "Sailfish" w pobliżu wyspy Hachijōjima. Podczas następnych kilku godzin, „Sailfish” zaatakował uszkodzony lotniskowiec jeszcze dwa razy. Po trafieniu przez cztery–sześć z dziesięciu wystrzelonych torped, „Chūyō” zatonął w szybkim czasie, biorąc ze sobą na dno 514 członków załogi i ponad 730 innych transportowanych osób, w tym żołnierzy japońskich[3]. Zginął także dowódca okrętu kmdr Okura Tomasaborou i 20 z 21 jeńców z okrętu podwodnego „Sculpin”[3]. Japońskie niszczyciele uratowały 160 osób[3]. „Chūyō” został następnie skreślony z listy floty w 1944 roku.
Przypisy
- ↑ Wake Island POWs at Zentsuji (ang.). [dostęp 6 kwietnia 2011].
- 1 2 Encyklopedia II wojny światowej nr 65 – Militaria: Lotniskowce. Oxford Educational, 2009, s. 24. ISBN 978-83-252-0366-5.
- 1 2 3 Holicki 2013 ↓, s. 56.
Bibliografia
Linki zewnętrzne
- Imperial Japanese Navy Page (ang.). [dostęp 6 kwietnia 2011].
- Naval Weapons of the World (ang.). [dostęp 6 kwietnia 2011].
- IJN Chuyo: Tabular Record of Movement (ang.). [dostęp 6 kwietnia 2011].