Diego Nunes

Nunes swoją karierę rozpoczął w Brazylijskiej Formule Renault, w roku 2002 (zaliczył trzy wyścigi). Starty w niej kontynuował również w kolejnych dwóch latach. Ukończył ją odpowiednio na 9. i 12. miejscu w końcowej klasyfikacji. W następnych dwóch sezonach okazjonalnie wystąpił w kilku wyścigach, z których jedną udało mu się nawet wygrać (było to w roku 2006).

W latach 2005–2006 brał udział w Brazylijskiej Formule 3. W pierwszym podejściu zajął 4., natomiast w drugim 3. miejsce na koniec sezonu. W tym samym roku wystąpił w dwóch wyścigach ostatniej rundy sezonu Euroserii 3000. Punkty w niej zdobyte pozwoliły na zajęcie 15. pozycji w generalnej klasyfikacji. W sezonie 2007 na stałe przeniósł się do tej serii. Wygrawszy cztery wyścigi zmagania zakończył z tytułem wicemistrzowskim.

Za sprawą hiszpańskiej stajni Campos Grand Prix Brazylijczyk zadebiutował w Azjatyckiej serii GP2. Po zaledwie jednej rundzie Diego został jednak zastąpiony Brytyjczykiem Benem Hanleyem, co zmusiło Brazylijczyka do zaangażowania się w słabiutki brytyjski zespół David Price Racing. Przez to też tylko raz udało mu się zapunktować (siódme miejsce w pierwszym wyścigu w Bahrajnie), co ostatecznie dało mu odległą 19. pozycję.

Współpracę z brytyjską ekipą kontynuował również w głównym cyklu. Również tu zapunktował tylko jednokrotnie, zajmując podczas sprintu w Walencji czwarte miejsce. Trzy punkty dały jednak jeszcze odleglejszą 22. lokatę.

W drugim roku startów w azjatyckiej edycji związał się z brazylijską stajnią Piquet GP, dzięki czemu Nunes mógł pokazać talent. Pierwsza część sezonu nie należała w jego wykonaniu do najlepszych, jednakże w ostatnich dwóch rundach (na torach w Malezji i Bahrajnie) dwukrotnie zdołał zwyciężyć w głównym wyścigu oraz zająć czwarte i szóste miejsce w sprincie. Pokaźna suma dwudziestu czterech punktów zagwarantowała mu przyzwoitą 8. pozycję w klasyfikacji generalnej mistrzostw.

Obiecujące wyniki pozwoliły mu na przejście do jednej z czołowych ekip europejskiego wydania GP2 – iSport International. U boku Holendra Giedo van der Garde pomimo dużych nadziei nie poradził sobie jednak najlepiej, będąc na premiowanych punktami pozycjach zaledwie trzy razy (w tym raz na trzecim miejscu w sprincie w Belgii). Niewielka liczba ośmiu punktów pozwoliła mu na zajęcie dopiero 20. lokaty.