Filippo de Angelis
| Kardynał prezbiter | |
 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
16 kwietnia 1792 |
| Data i miejsce śmierci |
8 lipca 1877 |
| Miejsce pochówku | ?↗ |
| Kamerling | |
| Okres sprawowania |
20 września 1867–8 lipca 1877 |
| Arcybiskup Fermo | |
| Okres sprawowania |
27 stycznia 1842–8 lipca 1877 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia |
23 lipca 1826 |
| Kreacja kardynalska |
13 września 1838 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
23 lipca 1826 | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy |
Giuseppe della Porta Rodiani | ||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Filippo de Angelis (ur. 16 kwietnia 1792 w Ascoli Piceno, zm. 8 lipca 1877 w Fermo[1]) – włoski kardynał.
Życiorys
Był synem Vincenza de Angelisa i Marii Alvitreti[1]. W młodości studiował na Papieskiej Akademii Kościelnej i Sapienzy, gdzie uzyskał doktoratu utroque iure (1818) oraz z teologii i filozofii (1819)[1]. Następnie przyjął święcenia kapłańskie i rozpoczął pracę w Kurii Rzymskiej, m.in. w Kancelarii Apostolskiej[1]. 3 lipca 1826 został wybrany biskupem tytularnym Leuce w Tracji[2]. 15 marca 1830 został tytularnym arcybiskupem Kartaginy[2]. Miesiąc później został nuncjuszem apostolskim w Szwajcarii, a w 1832 w Portugalii[2]. Nie udał się jednak na Półwysep Iberyjski, ponieważ stosunki dyplomatyczne z Państwem Kościelnym zostały zerwane[1]. 15 lutego 1838 został przeniesiony do diecezji w Montefiascone, z własnym tytułem arcybiskupa[2]. 13 sierpnia tr. został kreowany kardynałem in pectore[2]. Kapelusz kardynalski i diakonię San Bernardo alle Terme otrzymał na konsystorzu w lipcu 1839[1]. 27 stycznia 1842 został mianowany arcybiskupem Fermo[2]. Uczestniczył w konklawe 1846[1]. Od 20 września 1867 był kardynałem kamerlingiem, a od 4 grudnia protoprezbiterem Kolegium Kardynałów – oba urzędu pełnił do śmierci[1].
Przypisy
