Gibbsyt
 | |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Inne nazwy |
Hydrargilit |
|---|---|
| Skład chemiczny |
Al(OH)3 |
| Twardość w skali Mohsa |
2,5–3,5[1] |
| Przełam |
nierówny[1] |
| Łupliwość |
doskonała, najczęściej nierozpoznawalna w małych kryształach[1] |
| Pokrój kryształu |
kryształy drobne, tabliczkowe, słupkowe o kształcie pseudoheksagonalnym |
| Układ krystalograficzny |
jednoskośny[1] |
| Właściwości mechaniczne |
kruchy[1] |
| Gęstość |
2,30–2,40 g/cm³ |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
zwykle biała, jasnoszara zielonawa lub czerwonawa[1] |
| Rysa |
biała[1] |
| Połysk |
szklisty[1] lub perłowy |
Gibbsyt (hydrargilit) Al(OH)3 – minerał, odmiana polimorficzna wodorotlenku glinu o zawartości 65,4% Al2O3, może zawierać domieszki SiO2, Fe2O3, MgO i inne. Występuje w skupieniach zbitych, blaszkowatych lub o budowie promienistej; czasem w postaci naskorupień i form naciekowych. Nazwa pochodzi o nazwiska amerykańskiego mineraloga George Gibbs (1776–1833).
Właściwości
Krystalizuje w układzie jednoskośnym[1]. Wykształca rzadko kryształy tabliczkowe, zazwyczaj drobnoziarniste skupienia zbite groniaste i jako naskorupienia[1]. Najczęściej biały, zielonkawy lub jasnoniebieski. Posiada białą rysę i szklisty połysk[1].
Powstawanie
Powstaje w wyniku wietrzenia chemicznego glinokrzemianów w klimacie tropikalnym i subtropikalnym. Taki proces wietrzenia nazywany jest lateryzacja, a powstająca zwietrzelina wzbogacona w wodorotlenki/tlenki glinu nazywana jest laterytem lub boksytem.
Występowanie
Składnik skał osadowych boksytów i laterytów; boksyty są rudą glinu. Jest typowym minerałem dla strefy utleniania. Towarzyszą mu azuryt, hydrocynkit, aurichalcyt, goethyt i gips[1].
Na świecie: we Francji, na Węgrzech, w Jugosławii, Afryce Zachodniej, USA.
W Polsce: znany z Jordanowa i Nowej Rudy.
Zastosowanie
- w przemyśle hutniczym jako ruda glinu (aluminium).
- stosowany w przemyśle chemicznym do produkcji materiałów ogniotrwałych, ściernych, farb, katalizatorów.
- absorbent przy oczyszczaniu olejów