Godsmack

W lutym 1995 roku Sully Erna po ponad 23 latach gry na perkusji m.in. w zespołach Strip Mind (w latach 1992–1994^[7]) i Meliah Rage (w latach 1992–1995^[8]) postanowił założyć nowy zespół, w którym mógłby pełnić rolę frontmana^[9]. Skład kapeli uzupełnili basista Robbie Merrill, gitarzysta Lee Richards i perkusista Tommy Stewart^[10][11][12]. Zespół początkowo nosił nazwę The Scam (w tłum. na pol. „przekręt”) i pod nią wydał sześcioutworowe demo^[6][13][14]. Później przyjął nazwę Godsmack, stanowiącą połączenie słów god (pol. „bóg”) i smack (pol. „klaps”), co do której można w mediach znaleźć informację, że wywodzi się od piosenki „God Smack” pochodzącej z albumu Dirt zespołu Alice in Chains, ponadto na takie pochodzenie nazwy wskazał Robbie Merrill w wypowiedzi na albumie wideo Smack This!^[15][16]. Sully Erna jednak w wywiadzie w 1999 roku stwierdził, że obecna nazwa zespołu ma swoje korzenie w panującej w religii wicca, której jest wyznawcą, zasadzie, zgodnie z którą jeśli zrobi się komuś coś złego, to wraca to do sprawcy, by go prześladować, jako „klaps od Boga” (godsmack), a przyjęta została w następstwie zdarzenia, opisanego przez Ernę następująco:

{{Cytat}} Nieprawidłowe/puste pola: "styl".

W innym wywiadzie z 1999 roku Erna doprecyzował, że osobą, z której się naśmiewał w związku z opryszczką był ówczesny perkusista zespołu Joe D’Arco, zaś tym, który dał mu do zrozumienia, że dzień później doświadczył „klapsa od Boga” był gitarzysta Tony Rombola^[18]. Tak natomiast odniósł się do piosenki pt. „God Smack”:

{{Cytat}} Nieprawidłowe/puste pola: "styl". Nowo powstały zespół zaczął występować w małych barach w swoim rodzinnym mieście, Bostonie. Cieszące się lokalną popularnością dwa utwory Godsmacka, „Keep Away” i „Whatever”, wkrótce osiągnęły szczyty list przebojów na obszarze Bostonu/Nowej Anglii^[16]. W 1996 roku zespół opuściło dwóch członków: Lee Richards w związku z zamiarem pomocy w wychowaniu swojego sześcioletniego dziecka, o którego istnieniu dotychczas nie wiedział, i Tommy Stewart z powodu różnic personalnych^[16][13]. Ich miejsce zajęli, odpowiednio, Tony Rombola (jeszcze w tym samym roku) i Joe D’Arco (w 1997 roku)^[12][16][19]. Rok później zespół w składzie Sully Erna, Robbie Merrill i Tony Rombola po raz pierwszy wszedł do studia i nagrał w ciągu trzech dni za 2600 dolarów swój pierwszy album studyjny, zatytułowany All Wound Up i wydany w lutym 1997 roku w niskim nakładzie za sprawą własnej wytwórni zespołu, E.K. Records Company^{[9][16][13][19][20]}. Album doczekał się łącznie czterech tłoczeń w latach 1997–1998^[21]. W drugim tłoczeniu albumu w booklecie na liście twórców jako perkusista wymieniony był Joe D’Arco – stanowiło to poprawę błędu z pierwszego tłoczenia wydawnictwa, gdzie jako perkusista widniał Tony Rombola. Dalej jednak była to nieprawdziwa informacja, gdyż w rzeczywistości D’Arco dołączył do zespołu już po wydaniu All Wound Up, a wszystkie partie perkusyjne na albumie zagrał Sully Erna^[19].

Przez kolejne dwa lata zespół grał w Bostonie i okolicach, zdobywając mocną reputację dobrego zespołu w występach na żywo i przyciągając coraz większą publiczność na swoje koncerty. Debiutancki album formacji cieszył się popularnością w Bostonie, a w końcu jego kopia trafiła w ręce Rocko, nocnego DJ-a w lokalnej stacji radiowej WAAF (FM)^[9][16]. WAAF (FM) często odtwarzała „Keep Away” i utwór szybko awansował na pierwsze miejsce na playliście stacji. Dodatkowo Newbury Comics, sieć sklepów płytowych w Nowej Anglii, zgodziła się sprzedawać album All Wound Up w swoich sklepach^[9][16]. Krótko po sukcesie „Keep Away” Godsmack wrócił do studia i nagrał singel z utworem „Whatever”, który stał się nowym ulubieńcem WAAF (FM)^[9][16]. W wyniku sukcesu singla album Godsmacka zaczął sprzedawać się w setkach egzemplarzy tygodniowo, a w końcu sprzedaż wzrosła do ponad tysiąca egzemplarzy tygodniowo, stając się drugim najlepiej sprzedającym się wydawnictwem w sieci Newbury Comics^[9]. Utwór „Whatever”, nieobecny na trackliście All Wound Up w pierwszym i drugim tłoczeniu, został do niej dodany w tłoczeniu trzecim i czwartym z 1998 roku^[21]. Koncerty Godsmacka zaczęły się wyprzedawać w całej Nowej Anglii, co jednocześnie spowodowało wzrost popytu na muzykę zespołu w lokalnych stacjach radiowych i zwiększenie sprzedaży kopii albumu kapeli^[9].

Latem 1998 roku Godsmack podpisał kontrakt z dużą wytwórnią Universal/Republic Records^[9][16]. Niedługo później Joe D’Arco został usunięty z zespołu z powodu problemów z narkotykami i wynikającej z nich niezdolności do występów na żywo; zastąpił go oryginalny perkusista kapeli Tommy Stewart, który zadeklarował chęć powrotu do niej^[22][16]. Następnie w bostońskim studiu New Alliance Studios album All Wound Up został poddany zremasterowaniu i modyfikacji tracklisty – dodano instrumentalny utwór „Someone in London” oraz usunięto utwór „Goin’ Down” (pojawił się na kolejnym albumie zespołu), po czym 25 sierpnia 1998 roku wydano go w zmienionej oprawie graficznej i pod taką samą nazwą jak zespół^[13][9][22]. Krótko po wydaniu albumu Universal/Republic promowała go singlem „Whatever”, a następnie opublikowane zostały „Keep Away” (w czerwcu 1999 roku), „Voodoo” (w październiku 1999 roku) i „Bad Religion” (na początku 2000 roku). Wszystkie zajmowały dość wysokie miejsca na listach przebojów tj. Mainstream Rock Tracks czy Alternative Radio^[22]. W niedługim okresie po ukazaniu się Godsmack w sprzedaży zespół występował jako support przed zespołem Sevendust, grał koncerty klubowe, a także ruszył w swoją pierwszą samodzielną trasę koncertową The Godsmack Tour^[22][16]. Oprócz tego wystąpił na festiwalu Woodstock 1999 oraz dwukrotnie na festiwalu Ozzfest (w 1999 i 2000 roku), a ponadto ruszył w europejską trasę koncertową z zespołem Black Sabbath^[9][22].

Album Godsmack zadebiutował na liście Billboard 200 na 22. miejscu^[23]. W 1999 roku uzyskał w Stanach Zjednoczonych złoty certyfikat, zaś dwa lata później osiągnął w tym kraju czterokrotny platynowy certyfikat (pod koniec 2024 roku dorobił się w USA pięciokrotnej platyny^[24])^[16]. W Kanadzie natomiast w 2000 roku pokrył się złotem^[25]. Album sprzedawał się dobrze, mimo iż początkowo został wycofany ze sprzedaży, m.in. przez sieci handlowe Walmart i Kmart, z powodu zawierających kontrowersyjne wyrażenia tekstów niektórych utworów^[16][13][22]. W końcu wytwórnia zdecydowała o umieszczeniu na albumie oznaczenia Parental Advisory, a niektóre sklepy zamówiły poprawione kopie wydawnictwa^[22][16].

W 1999 i 2000 roku Godsmack otrzymał na galach Boston Music Awards nagrody w ogółem ośmiu kategoriach, m.in. Debut Album of the Year (Godsmack), Single of the Year („Whatever”), Outstanding Song/Songwriter („Keep Away”) i Outstanding Male Vocalist (Sully Erna)^[26].

31 października 2000 roku premierę miał drugi studyjny album Godsmacka, Awake^[13][9]. Na kilka miesięcy przed wydaniem albumu w charakterze singla promującego opublikowany został utwór tytułowy, zaś w 2001 roku do sprzedaży trafiły dwa kolejne single: „Bad Magick” (w lutym) i „Greed” (w maju)^[27]. Tytułowy utwór z albumu w latach 2000–2001 zdominował rockowe stacje radiowe i pobił rekordy różnych list przebojów^[9]. Oprócz tego „Awake” oraz „Greed” uplasowały się na podium listy Mainstream Rock Tracks, zajmując na niej, odpowiednio, 1. i 3. miejsce^[27]. Na popularność utworu „Awake” niemały wpływ miało także wykorzystanie go wraz z otwierającym album utworem „Sick of Life” jako tło muzyczne w emitowanych przez kilka lat telewizyjnych reklamach rekrutacyjnych Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych^[27][16][13]. Innym wartym odnotowania faktem dotyczącym treści albumu Awake była mająca miejsce w 2002 roku nominacja instrumentalnego utworu „Vampires” do nagrody Grammy w kategorii Best Rock Instrumental Performance oraz wykorzystanie utworu „Goin’ Down” w ścieżce dźwiękowej filmu Mission: Impossible II^[27][28][29]. W ramach promocji albumu Godsmack koncertował po całych Stanach Zjednoczonych, wyprzedając hale i otwarte plenery^[9]. Dodatkowo zespół odbył trasę koncertową po Europie, wspierając grupę Limp Bizkit^[16]. Awake w pierwszym tygodniu od premiery sprzedał się w liczbie 260 000 egzemplarzy^[30]. Osiągnął 5. miejsce na liście Billboard 200, w 2000 roku uzyskał platynowy certyfikat w Kanadzie, a dwa lata później podwójny platynowy certyfikat w Stanach Zjednoczonych^[23][25][24].

W 2001 roku grupa otrzymała cztery nagrody na gali Boston Music Awards, m.in. w kategoriach Album of the Year (Awake) i Male Vocalist of the Year (Sully Erna)^[26]. Oprócz tego zdobyła nagrodę na gali Billboard Music Awards w kategorii Rock Artist of the Year^[26]. 19 lipca tego roku ukazał się pierwszy album wideo zespołu, Godsmack Live, zawierający materiał z nagranego w tym samym roku koncertu w Centrum Center w Worcester w stanie Massachusetts^[31]. Cztery lata później otrzymał on złoty certyfikat^[24].

W 2002 roku Sully Erna zdobył nagrodę w kategorii Male Vocalist of the Year, zaś cała grupa Godsmack w kategorii Outstanding Rock Band podczas Boston Music Awards^[32]. W tym samym roku Erna został poproszony o napisanie i wykonanie utworu do ścieżki dźwiękowej filmu Król Skorpion^[9][16]. W ten sposób światło dzienne ujrzał utwór zatytułowany „I Stand Alone”, który zajął 1. miejsce na listach Mainstream Rock Tracks oraz Rock Radio i który był najczęściej odtwarzaną piosenką w radiowym formacie Active Rock w 2002 roku przez 14 tygodni z rzędu^[9][16]. W 2003 roku był natomiast nominowany do nagrody Grammy w kategoriach Best Rock Song i Best Hard Rock Performance^[26][13]. Oprócz ścieżki dźwiękowej mającego premierę wiosną 2002 roku Króla Skorpiona „I Stand Alone” trafił także na ścieżkę dźwiękową wydanej w 2004 roku gry komputerowej Prince of Persia: Dusza wojownika – był tam odtwarzany za każdym razem, gdy pojawiał się Dahaka^[33][34].

9 kwietnia 2002 roku premierę miał drugi album wideo zespołu, Smack This!^[35]. W czerwcu 2002 roku, gdy cykl tras koncertowych związanych z Awake dobiegł końca i jednocześnie gdy Godsmack pracował nad nowym albumem, perkusista Tommy Stewart po raz drugi odszedł z zespołu z powodu różnic personalnych^[36][27][16]. W sierpniu tego roku Sully Erna potwierdził, że nowym perkusistą zespołu Godsmack został Shannon Larkin, jego długoletni przyjaciel, były członek m.in. zespołów Amen i Ugly Kid Joe^[37][9]. Z Larkinem w składzie zespół udał się do Miami, by nagrywać trzecie studyjne wydawnictwo^[9]. Ukazało się ono 8 kwietnia 2003 roku pod tytułem Faceless^[30][9]. Album zadebiutował na pierwszym miejscu na liście Billboard 200 oraz w zestawieniu Top Internet Albums, utrzymując się na tej pozycji przez dwa tygodnie, i sprzedał się w liczbie ponad 260 000 egzemplarzy w pierwszym tygodniu^[23][16][30]. Ogółem w USA sprzedaż wyniosła ponad milion kopii (taką ich liczbę, według ówczesnego komunikatu medialnego wytwórni Universal/Republic Records, wysłano do sprzedaży detalicznej przed datą premiery), dzięki czemu do maja 2003 roku album zyskał w tym kraju status platynowej płyty^[30][24]. W Kanadzie wydawnictwo dorobiło się z kolei złota^[25]. Głównym singlem promującym Faceless był opublikowany jeszcze przez wydaniem albumu utwór „Straight Out of Line”^[38]. Osiągnął on szczyt listy Mainstream Rock Airplay i w 2004 roku był nominowany do nagrody Grammy w kategorii Best Hard Rock Performance^[39][16][26]. Znalazł się ponadto na ścieżce dźwiękowej gry Prince of Persia: Dusza wojownika, w której był odtwarzany podczas napisów końcowych^[34].

We wrześniu 2003 roku zespół został nagrodzony w kategorii Outstanding Rock/Pop Band na gali Boston Music Awards^[40]. 16 marca 2004 roku wydany został minialbum The Other Side, zawierający akustyczne wersje czterech dotychczasowych utworów zespołu: „Keep Away”, „Re-Align”, „Spiral” i „Awake”, który na tym albumie zatytułowany został „Asleep”, a także trzy nowe, utrzymane w akustycznej stylistyce utwory: „Touché”, który współtworzyli Lee Richards, pierwszy gitarzysta Godsmacka, i John Kosco, wówczas wokalista zespołu Dropbox, „Running Blind” i „Voices”^[16][9][41]. Album zadebiutował na 5. miejscu listy Billboard 200 i pokrył się złotem w Stanach Zjednoczonych^[23][24]. 14 września 2004 roku do sprzedaży trafił ponadto trzeci album wideo zespołu, Changes, będący w zasadzie filmem dokumentalnym o grupie przeplatany koncertem zarejestrowanym podczas trasy promującej album Faceless^[42]. Changes w Kanadzie uzyskał platynowy, zaś w USA złoty certyfikat^[25][24]. Oprócz wydania akustycznej EP-ki i albumu wideo Godsmack w 2004 roku otwierał zapoczątkowaną koncertem w Phoenix 2 marca część trasy koncertowej Madly in the Anger with the World Tour zespołu Metallica, a później w tym samym roku łączył supportowanie Metalliki z trasą koncertową odbywaną wspólnie z zespołem Dropbox i kameralnymi, granymi głównie w teatrach koncertami promującymi The Other Side^[43][9][16]. Zespół zakończył 2004 rok trzygodzinnym koncertem sylwestrowym w Hard Rock Café w Orlando, podczas którego zagrał niemal każdy utwór ze swojego dorobku, a ponadto covery kilku znanych utworów^[9].

25 kwietnia 2006 roku Godsmack wydał swój czwarty album studyjny, zatytułowany po prostu IV, po czym nastąpiła trasa koncertowa The IV tour, trwająca do sierpnia 2007 roku^[16]. IV był pierwszym albumem zespołu wyprodukowanym wyłącznie przez Sully’ego Ernę, ponadto w pracach nad nim udział brał jako inżynier dźwięku Andy Johns, znany z pracy w tym charakterze dla zespołu Led Zeppelin, m.in. przy jego czwartym albumie^[44][16]. Pierwszy singlem z albumu był „Speak”, wydany 14 lutego 2006 roku^[16]. Zajął on pierwsze miejsce na liście Mainstream Rock Tracks, na której czwarte miejsce osiągnęły z kolei dwa inne utwory z albumu: „The Enemy” i „Shine Down”^[44]. Album sprzedał się w liczbie 211 000 egzemplarzy w Stanach Zjednoczonych w pierwszym tygodniu od premiery, dzięki czemu zadebiutował na 1. miejscu na liście Billboard 200^[16][44][23]. Oprócz tego zadebiutował także na 1. miejscu na liście Top Internet Albums i na 4. miejscu na liście Top Canadian Albums^[44]. W USA dorobił się statusu złotej płyty^[24][16]. 2006 rok oznaczał dla Godsmacka także zdobycie nagrody w kategorii Hard Rock Act of the Year podczas gali Boston Music Awards^[45].

4 grudnia 2007 roku, w celu uczczenia dziesięciolecia istnienia grupy, w sprzedaży ukazała się zawierająca jej największe przeboje kompilacja Good Times, Bad Times... Ten Years of Godsmack. Na albumie znalazł się także cover utworu „Good Times Bad Times” z repertuaru Led Zeppelin, a także DVD z akustycznym występem Godsmacka w House of Blues w Las Vegas^[16]. Album zadebiutował na 35. miejscu na liście Billboard 200, sprzedając się w liczbie 40 000 kopii w pierwszym tygodniu od wydania^[16][46].

W listopadzie 2008 roku Shannon Larkin w internetowym oświadczeniu na stronie zespołu stwierdził, że grupa zamierza napisać i nagrać piąty album studyjny^[47]. W marcu 2009 roku zespół Mötley Crüe ogłosił, że Godsmack, a także Theory of a Deadman, Drowning Pool i Charm City Devils zagrają wraz z nim podczas letniej północnoamerykańskiej trasy festiwalowej Crüe Fest 2^[48]. 9 czerwca 2009 roku ukazał się z kolei najnowszy singel Godsmacka, „Whiskey Hangover”^[49]. Po zakończonej 5 września 2009 roku trasie z Mötley Crüe zespół rozpoczął tworzenie swojego nowego albumu studyjnego^[48][16]. Ten, zatytułowany The Oracle, ukazał się w sprzedaży 4 maja 2010 roku^[16]. Pierwszym singlem promującym album był „Cryin’ Like a Bitch”, który swego czasu stał się hymnem organizacji mieszanych sztuk walki UFC^[50]. Album The Oracle zadebiutował na 1. miejscu listy Billboard 200 jako trzecie z rzędu studyjne wydawnictwo Godsmacka, w pierwszym tygodniu od wydania sprzedając się w liczbie 117 000 egzemplarzy w USA^[51][16]. W kraju tym pokrył się złotem^[24].

W 2011 roku Godsmack wraz z zespołami Disturbed i Megadeth był główną gwiazdą czwartej edycji festiwalu Mayhem Festival^[52]. W grudniu tego roku w sieci pojawiła się informacja, że zespół w styczniu 2012 roku wejdzie do studia, aby zmiksować album koncertowy i przygotować kilka coverów z myślą o tym albumie, zaś wiosną 2012 roku wyruszy w trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych z zespołem Staind^[53][54]. Gdy nadszedł styczeń 2012 roku poinformowano ponadto, że do wspólnej trasy Godsmacka i Staind dołączy także grupa Halestorm^[55]. W lutym 2012 roku Godsmack ukończył prace nad EP-ką z coverami utworów, które przez lata inspirowały zespół^[56][57]. W maju 2012 roku premierę miał dwupłytowy album Live & Inspired, gdzie na pierwszej płycie znalazły się utwory Godsmacka w wykonaniu na żywo podczas koncertu w Fox Theatre w Detroit, zaś drugą zajęło EP z czterema coverami, m.in. pochodzącego z repertuaru Joego Walsha utworu „Rocky Mountain Way”, który od kwietnia 2012 roku dostępny był w streamingu^[58][59]. Wydawnictwo zadebiutowało na 19. miejscu listy Billboard 200, w pierwszym tygodniu od premiery sprzedając się w liczbie około 16 500 kopii w USA^[60]. W grudniu tego roku Sully Erna w jednym z wywiadów stwierdził, że w 2013 roku zespół zrobi sobie przerwę w działalności, gdyż „przez ostatnie dwa lata po prostu żył w biegu”^[61]. W styczniu 2013 roku Erna zapowiedział krótką sześciokoncertową trasę po Wschodnim Wybrzeżu promującą jego pierwszy solowy album, Avalon^[62][63].

W lutym 2014 roku Sully Erna poinformował w serwisie Twitter, że zespół osiągnął znaczący postęp w tworzeniu piosenek na nowy studyjny album przygotowując 11 utworów w dwa tygodnie^[64]. W kwietniu 2014 roku Erna ogłosił na Facebooku, że grupa nagrała w sumie 15 utworów i jest w trakcie procesu wybierania najlepszych 10 z nich na nadchodzący szósty album, a po tygodniu, w kolejnym facebookowym wpisie oświadczył, że wszelkie prace związane z nagrywaniem albumu dobiegły końca^[65]. W maju 2014 roku Erna stwierdził w wywiadzie, że najnowszy album Godsmacka ukaże się latem tego roku i będzie nosił tytuł 1000hp, podobnie jak i mający zostać wydany w podobnym okresie promujący go singel^[66]. Ostatecznie najnowszy album studyjny grupy premierę miał 5 sierpnia 2014 roku^[60]. Oprócz utworu tytułowego, wydanego w czerwcu 2014 roku pozostałymi singlami promującymi wydawnictwo były „Something Different” (listopad 2014) i „What’s Next” (czerwiec 2015), który był dostępny do pobrania za darmo na specjalnej stronie internetowej w zamian za przekazanie darowizny na rzecz inicjatywy Home Base Program, z którą zespół podjął współpracę, zajmującą się pomocą amerykańskim weteranom wojen toczonych po 11 września 2001 roku^[67][68]. W pierwszym tygodniu od pojawienia się w sklepach sprzedaż 1000hp wyniosła około 58 000 egzemplarzy, dzięki czemu zadebiutował na 3. miejscu listy Billboard 200^[69].

20 sierpnia 2014 roku Godsmack został ogłoszony jednym z uczestników Soundwave Festival w Australii^[70]. 9 czerwca 2015 roku zespół po raz pierwszy wystąpił w Polsce – zagrał koncert w ramach Impact Festivalu na błoniach Atlas Areny w Łodzi^[71][72]. W lipcu tego roku poinformowano, że Godsmack wyruszy w tym roku w jesienną trasę koncertową po Ameryce Północnej, w której na większości koncertów będzie supportowany przez Sevendust, a na kilku rolę supportu będzie pełnił Breaking Benjamin^[73][74]. W sierpniu 2015 roku zespół ogłosił dodanie do północnoamerykańskiej trasy nowych koncertów, wydłużających ją do połowy listopada^[75].

14 października 2015 roku Godsmack opublikował na swojej stronie internetowej nowy singel „Inside Yourself”, udostępniony do darmowego pobrania^[76][77]. 9 września 2016 roku Sully Erna potwierdził, że zespół rozstał się ze swoją dotychczasową wytwórnią, Universal/Republic, i podpisał kontrakt z BMG^[78][79].

We wrześniu 2017 roku ujawniono, że zespół przygotowuje się do powrotu do studia w celu nagrania siódmego albumu studyjnego^[80]. Ten, zatytułowany When Legends Rise, ujrzał światło dzienne 27 kwietnia 2018 roku^[81]. Jeszcze przed wydaniem albumu, 28 lutego 2018 roku ukazał się pierwszy promujący go singel, „Bulletproof”, natomiast później opublikowano jeszcze trzy kolejne: „When Legends Rise” (18 września 2018), „Under Your Scars” (19 lipca 2019) i „Unforgettable” (4 lutego 2020)^{[82][83][84][85]}. Utwór „Under Your Scars” zajął 1. miejsce na liście Mainstream Rock Songs jako ogółem dziesiąte dzieło zespołu^[86].

22 lipca 2018 roku Godsmack rozpoczął północnoamerykańską trasę koncertową wraz z zespołem Shinedown, mającą zakończyć się w połowie października tego roku^[87][88]. Wcześniej, w maju 2018 roku ogłoszono, że w październiku i listopadzie tego roku zespół odbędzie trasę koncertową po Europie w celu promocji albumu When Legends Rise^[89]. Pierwszy koncert tej trasy miał nastąpić pod koniec października 2018 roku, jednak 16 października zespół poinformował, że przekłada trasę na 2019 rok z powodu śmierci syna gitarzysty Tony’ego Romboli^[90][91].

We wrześniu 2019 roku Sully Erna w wywiadzie dla kanadyjskiego radia iHeartRadio stwierdził, że zespół przygotowuje się do rozpoczęcia procesu pisania piosenek na kolejny album^[92]. Z kolei w sierpniu 2020 roku w rozmowie z podcastem Appetite for Distortion Erna ujawnił, że Godsmack rozważa wydanie w 2021 roku dwóch albumów: akustycznej EP-ki i „długogrającego albumu rockowego”^[93]. Dwa lata później, w wypowiedzi dla radia KOMP 92.3 z Las Vegas Erna wyjaśnił, że wraz z zespołem porzucili plany wydania dwóch albumów, gdyż „kilka lat temu byli trochę bardziej ambitni”, a poza tym „chcieli się skupić na jakości, a nie na ilości”^[94]. Natomiast niemożliwość ukazania się w 2021 roku jakiegokolwiek wydawnictwa Godsmack perkusista grupy Shannon Larkin w grudniu 2020 roku w rozmowie z podcastem The Metal Teddy Bear Experience tłumaczył rozpoczętym wówczas procesem budowania przez zespół nowej siedziby i studia nagraniowego na Florydzie^[95].

23 kwietnia 2022 roku w wywiadzie dla florydzkiego radia WJRR Sully Erna poinformował, że nowy album został już nagrany i zostanie wydany w pierwszym kwartale 2023 roku, a ponadto dodał, że najnowszy singel ukaże się latem 2022 roku – w połowie lub pod koniec lata^[96]. Ostatecznie pierwszy singel z nadchodzącego wydawnictwa ukazał się 28 września 2022 roku pod tytułem „Surrender”^[97]. 11 listopada 2022 roku w streamingu znalazł się z kolei drugi singel, „You and I”, ponadto poinformowano, że album ukaże się 24 lutego 2023 roku pod tytułem Lighting Up the Sky^[98]. Termin wydania ósmego albumu zespołu został dotrzymany, ponadto opublikowany też wtedy został pochodzący z albumu trzeci singel – „Soul on Fire”^[99][100]. Czwarty i ostatni singel z wydawnictwa, „Truth”, ukazał się 29 lutego 2024 roku^[101]. Według mających miejsce w okresie wydania Lighting Up the Sky wypowiedzi czonków zespołu dla tygodnika Billboard, jest to ostatni album studyjny w karierze Godsmacka i po jego wydaniu zamierzają skoncentrować się na działalności koncertowej^[102]. Zamknięcie dyskografii zespołu na Lighting Up the Sky aczkolwiek przy jednoczesnym podkreśleniu, że „nie można przewidzieć przyszłości” potwierdził Sully Erna w wywiadzie dla Meltdown w październiku 2024 roku^[103].

22 marca 2025 roku Godsmack zagrał będący początkiem europejskiej trasy koncertowej koncert w Sofii, na którym zamiast Tony’ego Romboli i Shannona Larkina zagrali, odpowiednio, Sam Koltun z zespołu Dorothy i Will Hunt z zespołu Evanescence – dzień przed koncertem Sully Erna w rozmowie z bułgarską stacją radiową Z-Rock powiedział, że Rombola i Larkin nie biorą udziału w trasie z powodu „spraw osobistych”, a także że on i Robbie Merrill „próbują dokładnie ustalić, co się dzieje”^[104][105]. 2 kwietnia 2025 roku Larkin opublikował w internecie materiał filmowy, w którym stwierdził, że on i Rombola odeszli z zespołu w poprzednim roku z powodu niechęci do dalszego koncertowania i zamiaru skoncentrowania się na życiu rodzinnym^[105][104]. Odejście obu muzyków potwierdzono tego samego dnia w oficjalnym oświadczeniu na profilu zespołu w serwisie Facebook^[104].