Helianthemapion velatum
| Helianthemapion velatum | |||
| (Gerstäcker, 1854) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina |
Apioninae | ||
| Nadplemię |
Apionitae | ||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
Helianthemapion velatum | ||
| Synonimy | |||
| |||
Helianthemapion velatum – gatunek chrząszcza z rodziny pędrusiowatych i plemienia Aplemonini. Zamieszkuje zachód Palearktyki.
Taksonomia
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1854 roku przez Carla E.A. Gerstäckera na łamach „Stettiner Entomologische Zeitung” pod nazwą Apion velatum[1][2]. Jako lokalizację typową wskazano Smyrnę w Turcji[1].
Morfologia
Chrząszcz o ciele długości od 1,7 do 2 mm. W ubarwieniu występuje mocny połysk zielonkawy do jasnoniebieskiego. Oskórek porastają białe, wyraźne, choć krótkie i rzadkie włoski. Stożkowata głowa ma stosunkowo krótkie i grube czułki oraz dość płaskie oczy. Owłosienie przy dolnych krawędziach oczu ustawione jest promieniście. U samca ryjek jest tak długi jak przedplecze, całkowicie prosty i u wierzchołka połyskujący, u samicy natomiast jest wyraźnie dłuższy niż przedplecze i trochę szczuplejszy niż u płci przeciwnej. Przedplecze jest tak szerokie jak długie, pośrodku rozszerzone, znacznie szersze od głowy, węższe od nasady pokryw. Punkty na jego powierzchni są stosunkowo grube i niezbyt gęsto rozmieszczone. Pokrywy są nieznacznie ku tyłowi rozszerzone, najszersze za środkiem długości i tam niewiele szersze niż w słabo zaznaczonych barkach. Odnóża tylnej pary u samca odznaczają się niewielkim, zaostrzonym, ku dołowi skierowanym ząbkiem po wewnętrznej stronie wierzchołkowej części pierwszego członu stopy[3].
Ekologia i występowanie
Owad ten zasiedla łąki, zarośla i suche wzgórza, zwłaszcza o wapiennym podłożu[4]. Jest oligofagiem czystkowatych[5]. Najczęściej żeruje na posłonkach[4][5], w tym pospolitym i rozesłanym[4][3], ale podawany jest także z rodzajów Fumana i Tuberaria[5].
Gatunek palearktyczny. W Europie znany jest z Hiszpanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch[2], Polski[4], Czech, Słowacji, Węgier i Bułgarii[2]. W Azji notowany jest z Gruzji, Cypru, Turcji, Syrii, Izraela i Synaju. W Afryce podawany jest z Maroka i Libii[2].
W Polsce owad ten znany jest tylko z Ojcowskiego Parku Narodowego i jego okolic[4]. Na „Czerwonej liście zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce” umieszczony został jako gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem (CR)[6]. Z kolei na „Czerwonej liście gatunków zagrożonych Republiki Czeskiej” znalazł się jako gatunek zagrożony wymarciem (EN)[7].
Przypisy
- 1 2 Carl Eduard Adolph Gerstäcker. Beschreibung neuer Arten der Gattung Apion Herbst. „Stettiner Entomologische Zeitung”. 15, s. 278, 1854. Stettin Entomologischer Verein zu Stettin.
- 1 2 3 4 Ivan Löbl, Aleš Smetana (red.), Catalogue of Palaearctic Coleoptera. Volume 7. Curculionoidea I, Stenstrup, Denmark: Apollo Books, 2011, s. 150, ISBN 978-87-88757-93-4.
- 1 2 Stanisław Smreczyński: Klucze do oznaczania owadów Polski Część XIX Chrząszcze – Coleoptera z. 98a Ryjkowce – Curculionidae. Wstęp i podrodzina Apioninae. Warszawa: Polskie Towarzystwo Entomologiczne, PWN, 1965.
- 1 2 3 4 5 B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska. Chrząszcze – Coleoptera. Ryjkowcowate prócz ryjkowców – Curculionioidea prócz Curculionidae.. „Katalog Fauny Polski”. 23 (18), 1992.
- 1 2 3 W.N. Ellis: Helianthemapion velatum (Gerstäcker, 1854). [w:] Plant Parasites of Europe [on-line]. [dostęp 2025-01-07].
- ↑ Jerzy Pawłowski, Daniel Kubisz, Mieczysław Mazur: Coleoptera. Chrząszcze. W: Czerwona lista zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce. Zbigniew Głowaciński, Małgorzata Makomaska-Juchiewicz, Grażyna Połczyńska-Konior (red.). Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk (PAN), 2002, s. 88-110. ISBN 83-901236-8-1.
- ↑ Jan Farkač, David Král, Martin Škorupík: Červený seznam ohrožených druhů České republiky. Bezobratlí. List of threatened species in the Czech Republic. Invertebrates.. Praha: Agentura ochrany přírody a krajiny ČR, 2005. ISBN 80-86064-96-4.