IRB Sevens World Series (2000/2001)

IRB Sevens World Series 2000/2001

1999/2000 2001/2002
Szczegóły turnieju
Termin	18 listopada 2000 – 3 czerwca 2001
Liczba drużyn	36 (z 6 konfederacji)
Stadiony	11 (w 10 miastach)
I miejsce	Nowa Zelandia
II miejsce	Australia
III miejsce	Fidżi
Statystyki turnieju
Najwięcej przyłożeń	Karl Te Nana
Strona internetowa

IRB Sevens World Series (2000/2001) – druga edycja IRB Sevens World Series, organizowanej przez IRB corocznej serii turniejów dla męskich reprezentacji narodowych w rugby 7. Składała się z dziewięciu turniejów rozegranych pomiędzy listopadem 2000 a czerwcem 2001 roku, w których startowało szesnaście bądź dwadzieścia cztery zespoły. Zawody zostały zdominowane przez reprezentacje Nowej Zelandii i Australii, które podzieliły między sobą wygrane turnieje, a ostatnie cztery finały rozegrały między sobą. W całym cyklu ostatecznie triumfowali Nowozelandczycy.

Wstępne plany harmonogramu rozgrywek pojawiły się w lipcu 2000 roku – w porównaniu do poprzedniego sezonu zrezygnowano z paryskiego turnieju, w Mar del Plata miał się odbyć Puchar Świata 2001, zaś Fiji Sevens został odwołany przez Fiji Rugby Union po zamachu stanu w tym kraju^[1][2]. We wrześniu 2000 roku IRB potwierdziła lokalizacje siedmiu turniejów i poinformowała, że cykl rozpocznie się w RPA przenosząc się jednak ze Stellenbosch do Durbanu^[3][4]. W ciągu następnego miesiąca z rozpiski wypadł Punta del Este Sevens, pojawiły się natomiast dwa kolejne turnieje w Azji. Malezja miała już doświadczenie w organizacji poważnych zawodów w tej dyscyplinie sportu po Igrzyskach Wspólnoty Narodów 1998, przyznanie zaś turnieju Chinom miało na względzie rozwój siedmioosobowego rugby w tym kraju oraz starania IRB w celu jego wprowadzenia w poczet sportów olimpijskich^[5][6][7]. Pod koniec października 2000 roku zakończono budowanie terminarza ogłaszając gospodarzy kończących sezon zawodów – Londyn i Cardiff^[5]. Tak więc ostatecznie zaplanowano rozegranie dziesięciu turniejów w okresie od listopada 2000 do czerwca 2001 roku, w tym cztery w nowych lokalizacjach – Chinach, Malezji, Anglii i Walii^[8][9][10].

W związku z sankcjami nałożonymi na Fidżi po zamachu stanu z 2000 roku rząd australijski odmówił wydania reprezentantom tego kraju wiz wjazdowych, co doprowadziło do odwołania przez IRB zawodów w Brisbane^[11]. Taka sama możliwość istniała również w przypadku nowozelandzkiego turnieju, jednak nacisk ze strony New Zealand Rugby Union spowodował, iż fidżyjscy rugbyści otrzymali prawo wjazdu do tego kraju^[12][13]. Ostatecznie odbyło się zatem dziewięć turniejów^[14].

Zgodnie z zapowiedziami z połowy poprzedniego sezonu^[15], Anglicy wystąpili we wszystkich turniejach, co było jednocześnie warunkiem udzielenia zgody na organizację przez Rugby Football Union zawodów w Londynie^[16]. Prócz Anglików i broniących tytułu Nowozelandczyków, do uczestnictwa we wszystkich zawodach IRB wytypowała również Argentynę, Australię, Fidżi, Francję, Kanadę, RPA, Samoa i Walię^[5]. Szkoci odrzucili zaproszenie do uczestnictwa, skupiając swoje wysiłki na przygotowaniach do Igrzysk Wspólnoty Narodów 2002^[17], występ Fidżyjczyków stał zaś pod znakiem zapytania ze względów politycznych i finansowych^[2]. Po raz pierwszy natomiast w poważnych zawodach zaprezentował się wspólny zespół Indii Zachodnich^[18], który po otrzymaniu zgody na jego utworzenie ze strony IRB wyrażonej ze względu na słabość poszczególnych reprezentacji z tego regionu^[19][20] zadebiutował w Hong Kong Sevens^[18]. Ich dobra postawa dała im miejsce również w dwóch finałowych zawodach^[21].

Sezon rozpoczął się wznowieniem rywalizacji z poprzedniej edycji, bowiem w pierwszych czterech turniejach w finale gościli Fidżyjczycy i w trzech z nich ulegli oni Nowozelandczykom. W czwartym okazali się natomiast słabsi od włączających się do walki o tytuł Australijczyków, którzy wykorzystali potknięcie gospodarzy w Wellington. Podzieliwszy się zwycięstwami w kolejnych dwóch zawodach podopieczni Gordona Tietjensa i Glena Elli po sześciu turniejach zgromadzili tyle samo punktów w klasyfikacji generalnej, lecz pozostałe trzy finały rozstrzygnęli na swoją korzyść reprezentanci Nowej Zelandii triumfując ostatecznie w całym cyklu. Australia będąca jedyną drużyną, która awansowała przynajmniej do półfinału w każdym z zawodów, zajęła ostatecznie pozycję drugą. Najwięcej przyłożeń w sezonie zdobył nowozelandzki kapitan, Karl Te Nana^[8][22][23].

W poszczególnych turniejach brało udział szesnaście zespołów, z wyjątkiem Hong Kong Sevens, skupiającego dwadzieścia cztery drużyny^[24].

W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku turnieju w Hongkongu po zakończeniu fazy grupowej ustalany był ranking – pierwsze osiem zespołów awansowały do ćwierćfinałów, kolejna ósemka do turnieju Plate, a pozostałe do Bowl. W pozostałych turniejach czołowa dwójka z każdej grupy awansowała do ćwierćfinałów, pozostałe zaś walczyły o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie^[24]:

1. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
2. większej ilości zdobytych przyłożeń;
3. wyniku meczów pomiędzy zainteresowanymi drużynami.

W przypadku remisu w fazie pucharowej, organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części^[24].

Punkty liczone do klasyfikacji generalnej przyznawane były zespołom walczącym o Cup, finalistom i półfinalistom Plate oraz zwycięzcy Bowl, przy czym zawody w Hongkongu były wyżej punktowane^[8][9][25].

• Series Standings. irbsevens.com. [dostęp 2013-11-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-25)]. (ang.).
• 2001 IRB Sevens Standings. rugby7.com. [dostęp 2013-11-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-03)]. (ang.).

• Oficjalna strona (ang.)