IRB Sevens World Series (2004/2005)

IRB Sevens World Series 2004/2005

2003/2004 2005/2006
Szczegóły turnieju
Termin	2 grudnia 2004 – 11 czerwca 2005
Liczba drużyn	33 (z 6 konfederacji)
Stadiony	8 (w 8 miastach)
I miejsce	Nowa Zelandia
II miejsce	Fidżi
III miejsce	Anglia
Statystyki turnieju
Najlepszy zawodnik	Orene Aiʻi (306)
Najwięcej przyłożeń	David Lemi (46)
Strona internetowa

IRB Sevens World Series (2004/2005) – szósta edycja IRB Sevens World Series, organizowanej przez IRB corocznej serii turniejów dla męskich reprezentacji narodowych w rugby 7. Składała się z siedmiu turniejów rozegranych pomiędzy grudniem 2004 a czerwcem 2005 roku, w których startowało po szesnaście zespołów.

Cztery zespoły zwyciężały poszczególne zawody – triumfatorzy cyklu, Nowozelandczycy, okazali się najlepsi w czterech z nich; pozostałe trzy podzielili między sobą reprezentanci RPA, uplasowani ostatecznie na trzeciej pozycji Anglicy, a także, po raz pierwszy w historii, Francuzi. Drużyna Fidżi, która nie wygrała żadnego z turniejów, zajęła jednak drugą pozycję w klasyfikacji generalnej – dodatkowo triumfując w Pucharze Świata.

We wszystkich ośmiu lokalizacjach, które rok wcześniej podpisały trzyletnie umowy^[1][2], zaplanowano oficjalne turnieje pod egidą IRB – w siedmiu wchodzące w skład Sevens World Series, zaś w Hongkongu Puchar Świata 2005^[3][4]. Początkowo francuski turniej miał odbyć się podobnie w poprzednim sezonie w Bordeaux^[5], jednak Fédération Française de Rugby w porozumieniu z IRB ostatecznie przeniosła zawody do Paryża^[6][7].

Najlepiej w sezon weszli Anglicy, wygrywając z Fidżyjczykami turniej w Dubaju^[8], kolejne cztery turnieje zdominowali jednak reprezentanci Nowej Zelandii. Pokonali oni kolejno w poszczególnych finałach Fidżi^[9], dwukrotnie Argentynę^[10][11] oraz Anglię^[12] po trzecim turnieju obejmując samodzielne prowadzenie w klasyfikacji generalnej. Po czterech triumfach z rzędu do europejskiej części cyklu Nowozelandczycy przystępowali zatem niemal pewni kolejnej obrony tytułu, choć matematyczne szanse zachowywały również Anglia i Fidżi^[13]. Ćwierćfinałowa wygrana z Francją w Londynie zagwarantowała im szósty z rzędu triumf w klasyfikacji generalnej cyklu, choć turniej wygrali ostatecznie Południowoafrykańczycy po finałowym zwycięstwie nad Anglią^[14]. Niespodzianką zakończyły się natomiast ostatnie zawody sezonu, bowiem swój pierwszy triumf w historii odnieśli Francuzi, w dwóch ostatnich meczach fazy pucharowej pokonując Nową Zelandię i Fidżi^[15].

Wśród zawodników wyróżniających się w tym sezonie byli Orene Aiʻi, David Lemi, Tafai Ioasa, Julien Malzieu, Neumi Nanuku, Nick Reily, Pete Richards, Federico Serra-Miras, Andy Turnbull i Amasio Valence^[16]. Pierwszy z nich zdobył najwięcej punktów w sezonie (306), drugi zaś triumfował z czterdziestoma sześcioma w klasyfikacji przyłożeń^[17]. Indywidualnie Santiago Gómez Cora i Fabian Juries rywalizowali o pobicie rekordu w liczbie przyłożeń w historii cyklu, który dzierżył Karl Te Nana^[18], a na koniec sezonu lepszy okazał się Argentyńczyk^[17], Ben Gollings pobił zaś rekord Waisale Sereviego w liczbie zdobytych w historii cyklu punktów^[19]

Transmisje telewizyjne osiągnęły łącznie liczbę 582 godzin, co oznaczało wzrost z poprzednim sezonem o 60%, potencjalnie docierając do 150 milionów gospodarstw domowych w 130 terytoriach – z tego transmisji na żywo było 230 godzin, blisko dwukrotnie więcej niż rok wcześniej. Zaangażowanych w to było dwadzieścia dziewięć stacji nadających w dziesięciu językach (angielskim, kantońskim, francuskim, włoskim, hiszpańskim, afrikaans, arabskim, japoński i walijskim), wśród których były ITV, Fox Sports, TVNZ, Star, MNet, Orbit, Setanta Sports, ESPN Sur, Canal+ i J Sports, dodatkowo uruchomiono transmisje radiowe w ponad trzydziestu państwach^[20][21].

W poszczególnych turniejach brało udział szesnaście zespołów, a każda z nich mogła liczyć maksymalnie dwunastu graczy^[22].

W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. Czołowa dwójka z każdej grupy awansowała do ćwierćfinałów, pozostałe zaś walczyły o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie^[23]:

1. wyniku meczu pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
2. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
3. lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
4. większej liczby zdobytych punktów;
5. większej liczby zdobytych przyłożeń;
6. rzutu monetą.

W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie mecze finałowe składały się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmowała siedem minut^[23].

Punkty liczone do klasyfikacji generalnej przyznawane były zespołom walczącym o Cup, finalistom i półfinalistom Plate oraz zwycięzcy Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn były ustalane kolejno na podstawie^[22]:

1. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
2. większej liczby zdobytych przyłożeń;
3. drużyny były klasyfikowane ex aequo.

• Overview. irbsevens.com @ web.archive.org. [dostęp 2017-04-09]. (ang.).
• IRB Sevens World Series 2004/05. irbsevens.com @ web.archive.org. [dostęp 2017-04-09]. (ang.).
• 2005 IRB Sevens Standings. rugby7.com. [dostęp 2017-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-30)]. (ang.).

• Oficjalna strona (ang.)