IRB Sevens World Series (2005/2006)

IRB Sevens World Series 2005/2006

2004/2005 2006/2007
Szczegóły turnieju
Termin	1 grudnia 2005 – 4 czerwca 2006
Liczba drużyn	37 (z 6 konfederacji)
Stadiony	8 (w 8 miastach)
I miejsce	Fidżi
II miejsce	Anglia
III miejsce	Południowa Afryka
Statystyki turnieju
Najwięcej punktów	Ben Gollings (343)
Najwięcej przyłożeń	Timoteo Iosua (40)

IRB Sevens World Series (2005/2006) – siódma edycja IRB Sevens World Series, organizowanej przez IRB corocznej serii turniejów dla męskich reprezentacji narodowych w rugby 7. Składała się z ośmiu turniejów rozegranych pomiędzy grudniem 2005 a czerwcem 2006 roku, w których startowało szesnaście bądź dwadzieścia cztery zespoły.

Sezon zdominowały reprezentacje Fidżi oraz Anglii, które zwyciężały odpowiednio w czterech i trzech turniejach, w ósmym natomiast najlepsi byli Południowoafrykańczycy, którzy ostatecznie uplasowali się na trzecim miejscu klasyfikacji generalnej. Po sześciu z rzędu triumfach w cyklu Nowozelandczycy zaliczyli najsłabszy w historii sezon i zajęli z dużą stratą czwartą lokatę.

Na początku września 2005 roku IRB potwierdziła, że sezon będzie się składał z ośmiu turniejów^[1][2] zaplanowanych w krajach, które dwa lata wcześniej podpisały trzyletnie umowy^[3].

Faworytami sezonu była czołowa czwórka poprzedniej edycji, ze wskazaniem na Nową Zelandię i Fidżi^[4][5][6]. Podobnie jak rok wcześniej najlepiej w sezon weszli Anglicy, wygrywając z Fidżyjczykami zawody w Dubaju^[7][8], ci wygrali natomiast kolejne dwa turnieje, w poszczególnych finałach pokonując Argentynę^[9] i RPA^[10]. Następne trzy finały były ponownie pojedynkami Anglia-Fidżi; w USA^[11] oraz wyżej punktowanym turnieju w Hongkongu^[12] górą byli zawodnicy z Europy, Fidżyjczycy jednak zrewanżowali im się w zawodach w Singapurze przerywając passę czterech z rzędu porażek^[13]. Przed dwoma pozostałymi do rozegrania turniejami w klasyfikacji generalnej dzieliło zatem te reprezentacje dziesięć punktów^[14]. Niespodziewane zwycięstwo gospodarzy nad Fidżyjczykami w ćwierćfinale otworzyło Anglikom szansę na odrobienie strat, jednak i oni doznali porażki na tym samym etapie. W paryskim turnieju pokonawszy Samoańczyków zwyciężyli ostatecznie reprezentanci Południowej Afryki^[15]. Losy tytułu rozstrzygnąć miały się zatem w Londynie, szansę na wyprzedzenie Fidżyjczyków w klasyfikacji generalnej cyklu mieli jeszcze gospodarze, jednak musieliby wygrać te zawody i liczyć, by ich rywale uplasowali się w nich poniżej szóstej lokaty^[16]. Ćwierćfinałowe zwycięstwo reprezentacji Fidżi dało im pierwszy w historii triumf w klasyfikacji generalnej cyklu, zwyciężyli też w tym turnieju po wysokim finałowym zwycięstwie nad Samoa^[17][18].

Najwięcej punktów w sezonie zdobył Anglik Ben Gollings, zaś w klasyfikacji przyłożeń zwyciężył Samoańczyk Timoteo Iosua^[19]. IRB opublikowała następnie podsumowanie statystyczno-analityczne tej edycji^[20]. Nominację do nagrody dla najlepszego zawodnika sezonu otrzymali Stefan Basson (RPA), Uale Mai (Samoa) i Mathew Tait (Anglia)^[21], a wyróżnienie to na gali IRB Awards otrzymał kapitan reprezentacji Samoa^[22].

Już dwa pierwsze turnieje odnotowały znaczący wzrost^[23], a cały sezon pobił wszelkie rekordy. Transmisje telewizyjne osiągnęły łącznie liczbę 1147 godzin, co oznaczało wzrost z poprzednim sezonem o 85%, potencjalnie docierając do 187 milionów gospodarstw domowych w 136 terytoriach – z tego transmisji na żywo było 530 godzin, ponad dwukrotnie więcej niż rok wcześniej. Zaangażowane w to były trzydzieści dwie stacje nadające w jedenastu językach, dodatkowo uruchomiono transmisje radiowe w ponad trzydziestu państwach^[24].

W poszczególnych turniejach brało udział szesnaście zespołów, z wyjątkiem Hong Kong Sevens, skupiającego dwadzieścia cztery drużyny, a każda z nich mogła liczyć maksymalnie dwunastu graczy^[25].

W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku turnieju w Hongkongu po zakończeniu fazy grupowej ustalany był ranking – pierwsze osiem zespołów awansowały do ćwierćfinałów, kolejna ósemka do turnieju Plate, a pozostałe do Bowl. W pozostałych turniejach czołowa dwójka z każdej grupy awansowała do ćwierćfinałów, pozostałe zaś walczyły o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie^[26][27]:

1. wyniku meczu pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
2. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
3. lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
4. większej liczby zdobytych punktów;
5. większej liczby zdobytych przyłożeń;
6. rzutu monetą.

W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie mecze finałowe składały się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmowała siedem minut^[26][27].

Punkty liczone do klasyfikacji generalnej przyznawane były zespołom walczącym o Cup, finalistom i półfinalistom Plate oraz zwycięzcy Bowl, przy czym zawody w Hongkongu były wyżej punktowane. W przypadku tej samej liczby punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn były ustalane kolejno na podstawie^[25]:

1. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
2. większej liczby zdobytych przyłożeń;
3. drużyny są klasyfikowane ex aequo.

• IRB Sevens 2005/06/ Overall Standings. irbsevens.com @ web.archive.org. [dostęp 2020-06-07]. (ang.).
• 2006 IRB Sevens Standings. rugby7.com. [dostęp 2020-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).

• Oficjalna strona (ang.)