IRB Sevens World Series (2006/2007)

IRB Sevens World Series 2006/2007

2005/2006 2007/2008
Szczegóły turnieju
Termin	1 grudnia 2006 – 3 czerwca 2007
Liczba drużyn	32 (z 6 konfederacji)
Stadiony	8 (w 8 miastach)
I miejsce	Nowa Zelandia
II miejsce	Fidżi
III miejsce	Samoa
Statystyki turnieju
Najwięcej punktów	William Ryder (416)
Najwięcej przyłożeń	Mikaele Pesamino (43)

IRB Sevens World Series (2006/2007) – ósma edycja IRB Sevens World Series, organizowanej przez IRB corocznej serii turniejów dla męskich reprezentacji narodowych w rugby 7. Składała się z ośmiu turniejów rozegranych pomiędzy grudniem 2006 a czerwcem 2007 roku, w których startowało szesnaście bądź dwadzieścia cztery zespoły. Cztery zespoły zwyciężały poszczególne zawody – triumfatorzy cyklu, Nowozelandczycy, okazali się najlepsi w trzech z nich i jako jedyni byli w czołowej czwórce każdego z nich, kolejni w klasyfikacji generalnej Fidżyjczycy i Samoańczycy wygrali po dwa turnieje, w jednym najlepsi byli zaś reprezentanci RPA.

Z uwagi na fakt, iż poprzednie umowy z gospodarzami turniejów zostały podpisane w roku 2003 na trzy lata^[1] ponownie odbyło się przyznawanie praw do organizacji przez IRB. Pewne miejsce miały Hongkong, Wellington, Dubaj oraz Londyn^[2], a spośród związków nie goszczących zawodów w poprzednim cyklu zainteresowanie wyraził Australian Rugby Union (gdzie poprzednia edycja odbyła się w 2003)^[3][4][5][6], a także po raz pierwszy Scottish Rugby Union z planami organizacji zawodów w kolebce tego sportu – Melrose^{[7][8][9][10][11]}. Ostatecznie takie prawo otrzymały Adelaide i Edynburg, zastępując tym samym turnieje w Singapurze i Paryżu, zawody w Stanach Zjednoczonych zostały natomiast przesunięte do San Diego^[12][13][14].

Pod koniec września 2006 roku ogłoszono obsadę sędziowską zawodów, spośród dziewiętnastu wyznaczonych arbitrów we wszystkich turniejach sezonu sędziować miał jedynie Taizō Hirabayashi^[15][16][17].

Podobnie jak w edycji 2003/2004 cztery rozpoczynające sezon turnieje miały czterech różnych triumfatorów^[18]. Najlepiej w sezon weszli reprezentanci RPA i Nowej Zelandii, którzy docierając wspólnie do finałów w Dubaju^[19] i George^[20] podzielili się w nich zwycięstwami, a dla podopiecznych Gordona Tietjensa był to pięćdziesiąty turniejowy triumf w światowym cyklu^[21]. Środkowa część sezonu była jednak popisem wyspiarzy z południowego Pacyfiku, reprezentacje Samoa i Fidżi rozegrały bowiem między sobą finały kolejnych czterech turniejów. W Wellington Samoańczycy odnieśli pierwszy w historii cyklu triumf w zawodach^[22], Fidżyjczycy zrewanżowali się im tydzień później w San Diego^[23]. Następnie z uwagi na pierwsze zwycięstwo w wyżej punktowanym turnieju Hong Kong Sevens od roku 1993, samoański rząd ogłosił półdniowe święto narodowe^[24][25], w Adelaide jednak ponownie lepsi byli reprezentanci Fidżi^[26]. Przed dwuturniejową europejską częścią sezonu szanse na końcowy triumf miały zatem jedynie trzy czołowe drużyny klasyfikacji generalnej^[27]. W Londynie triumfowali reprezentanci Nowej Zelandii w finale pokonując Fidżi i zmniejszając tym samym stratę do nich w klasyfikacji generalnej do dziesięciu punktów^[28]. Przed szkockim turniejem szansę na wyprzedzenie Fidżyjczyków w klasyfikacji generalnej cyklu mieli jeszcze Nowozelandczycy – jednak musieliby wygrać te zawody i liczyć, by ich rywale nie awansowali do półfinału – oraz Samoańczycy, których strata wynosiła czternaście punktów^[29][30]. W ćwierćfinale Walijczycy sensacyjnie pokonali Fidżyjczyków otwierając tym samym Nowozelandczykom drogę do triumfu w całym sezonie. Reprezentacja Fidżi zajęła ostatecznie piąte miejsce w zawodach zyskując osiem punktów, jednak reprezentanci Nowej Zelandii łatwo wygrali w finale z zespołem Samoa zdobywając dwadzieścia punktów i tym samym wyprzedzając o dwa punkty Fidżyjczyków w klasyfikacji generalnej^[31]. Z dużą stratą czwartą lokatę zajęli Południowoafrykańczycy, którzy po finałowych występach w pierwszych dwóch turniejach, w kolejnych sześciu tylko raz awansowali do półfinałów.

Najwięcej punktów w sezonie zdobył Fidżyjczyk William Ryder, zaś w klasyfikacji przyłożeń zwyciężył Samoańczyk Mikaele Pesamino^[32][33]. IRB opublikowała następnie podsumowanie statystyczno-analityczne tej edycji^[34]. Nominację do nagrody dla najlepszego zawodnika sezonu otrzymali DJ Forbes, Afeleke Pelenise (obaj Nowa Zelandia) i Mikaele Pesamino (Samoa)^[35], a wyróżnienie to na gali IRB Awards otrzymał Pelenise^[36].

Cały sezon ponownie pobił wszelkie rekordy. Transmisje telewizyjne na żywo osiągnęły łącznie liczbę 911 godzin, co oznaczało wzrost z poprzednim sezonem o 72%, potencjalnie docierając do 213 milionów gospodarstw domowych (ponad 530 milionów widzów) w 137 terytoriach. Zaangażowane w to były trzydzieści dwie stacje nadające w jedenastu językach. Dodatkowo zwiększyła się również frekwencja na stadionach, a połowa z zawodów miała całkowicie wyprzedane bilety^[37].

W poszczególnych turniejach brało udział szesnaście zespołów, z wyjątkiem Hong Kong Sevens, skupiającego dwadzieścia cztery drużyny, a każda z nich mogła liczyć maksymalnie dwunastu graczy^[38].

W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku turnieju w Hongkongu po zakończeniu fazy grupowej ustalany był ranking – pierwsze osiem zespołów awansowały do ćwierćfinałów, kolejna ósemka do turnieju Plate, a pozostałe do Bowl. W pozostałych turniejach czołowa dwójka z każdej grupy awansowała do ćwierćfinałów, pozostałe zaś walczyły o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie^[39][40]:

1. wyniku meczu pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
2. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
3. lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
4. większej liczby zdobytych punktów;
5. większej liczby zdobytych przyłożeń;
6. rzutu monetą.

W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie mecze finałowe składały się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmowała siedem minut^[39][40].

Punkty liczone do klasyfikacji generalnej przyznawane były zespołom walczącym o Cup, finalistom i półfinalistom Plate oraz zwycięzcy Bowl, przy czym zawody w Hongkongu były wyżej punktowane. W przypadku tej samej liczby punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn były ustalane kolejno na podstawie^[38]:

1. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
2. większej liczby zdobytych przyłożeń;
3. drużyny są klasyfikowane ex aequo.

• IRB SEVENS WORLD SERIES - 2006/07 Series - Standings. irbsevens.com. [dostęp 2022-08-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-07-02)]. (ang.).
• 2007 IRB Sevens Standings. rugby7.com. [dostęp 2022-08-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).

• Oficjalna strona (ang.)