IRB Women’s Sevens World Series (2012/2013)

IRB Women’s Sevens World Series 2012/2013

– 2013/2014
Szczegóły turnieju
Termin	30 listopada 2012–18 maja 2013
Liczba drużyn	12 (z 6 konfederacji)
Stadiony	4 (w 4 miastach)
I miejsce	Nowa Zelandia
II miejsce	Anglia
III miejsce	Kanada
Statystyki turnieju
Najlepszy zawodnik	Portia Woodman (105)[1]
Najwięcej przyłożeń	Portia Woodman (21)[2]
Strona internetowa

IRB Women’s Sevens World Series (2012/2013) – inauguracyjna edycja IRB Women’s Sevens World Series, organizowanej przez IRB corocznej serii turniejów dla żeńskich reprezentacji narodowych w rugby 7.

W październiku 2012 roku IRB ogłosiła, że sezon będzie się składać z czterech turniejów – w Dubaju, Houston, Kantonie i Amsterdamie – rozegranych w okresie od listopada 2012 do maja 2013 roku. Tylko pierwszy z nich odbył się łącznie z turniejem męskim, pozostałe zaś stanowiły odrębne zawody. Liczbę drużyn w każdym z turniejów ustalono na dwanaście, z czego sześć uczestniczyło we wszystkich zawodach sezonu, pozostałe natomiast wyłaniono w drodze eliminacji bądź rankingów z sześciu regionów podległych IRB^[3]. Panel sędziowski cyklu składał się jedynie z kobiet^[4][5].

Zwyciężając w trzech z czterech zawodów, w inauguracyjnym cyklu triumfowały Nowozelandki, a ich przedstawicielka Portia Woodman została najlepszą pod względem zdobytych punktów (105) i przyłożeń (21)^[6][7].

Podobnie jak w przypadku męskich rozgrywek zwycięzcą cyklu zostanie zespół, który podczas całego sezonu zdobędzie najwięcej punktów przyznawanych za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym turnieju. Każde z zawodów gromadzą dwanaście reprezentacji, z których sześć (Anglia, Australia, Kanada, Holandia, Nowa Zelandia i USA) jest stałymi uczestnikami cyklu (core teams), pozostałe natomiast są wyłaniane w drodze regionalnych eliminacji bądź rankingów^[3]. Zostały one ogłoszone w październiku^[8] i grudniu 2012 roku^[9].

core teams	Dubaj	USA	Chiny	Amsterdam
Anglia	Brazylia	Argentyna	Brazylia	Brazylia
Australia	Chiny	Brazylia	Chiny	Chiny
Holandia	Francja	Japonia	Fidżi	Francja
Kanada	Hiszpania	Południowa Afryka	Irlandia	Hiszpania
Nowa Zelandia	Południowa Afryka	Rosja	Japonia	Południowa Afryka
Stany Zjednoczone	Rosja	Trynidad i Tobago	Tunezja	Rosja

Przystępujące do turnieju reprezentacje mogą liczyć maksymalnie dwanaście zawodniczek. W fazie grupowej spotkania toczone są bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługuje odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. Po jej zakończeniu ustalany jest ranking – pierwsze osiem zespołów awansuje do ćwierćfinałów, pozostała czwórka walczy zaś o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty są ustalane kolejno na podstawie^[10]:

1. wyniku meczów pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
2. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
3. lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
4. większej liczby zdobytych punktów;
5. większej liczby zdobytych przyłożeń;
6. rzutu monetą.

W przypadku remisu w fazie pucharowej, organizowana jest dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie mecze finałowy składa się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmuje siedem minut^[10].

Za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym z turniejów przyznawane są punkty liczone do klasyfikacji generalnej^[10]:

W przypadku tej samej ilości punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn są ustalane kolejno na podstawie^[10]:

1. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
2. większej ilości zdobytych przyłożeń;
3. drużyny są klasyfikowane ex aequo.

• Oficjalna strona (ang.)