IRB Women’s Sevens World Series (2013/2014)

IRB Women’s Sevens World Series 2013/2014

2012/2013 2014/2015
Szczegóły turnieju
Termin	28 listopada 2013 - 17 maja 2014
Liczba drużyn	17 (z 6 konfederacji)
Stadiony	5 (w 5 miastach)
I miejsce	Nowa Zelandia
II miejsce	Australia
III miejsce	Kanada
Statystyki turnieju
Najlepszy zawodnik	Emilee Cherry (195)
Najwięcej przyłożeń	Emilee Cherry (33)
Strona internetowa

IRB Women’s Sevens World Series (2013/2014) – druga edycja IRB Women’s Sevens World Series, organizowanej przez IRB corocznej serii turniejów dla żeńskich reprezentacji narodowych w rugby 7.

W sierpniu 2013 roku IRB ogłosiła, że sezon będzie się składać z sześciu turniejów – w Dubaju, Atlancie, São Paulo, Kantonie, Amsterdamie i jeszcze jednej lokalizacji, która zostanie podana w późniejszym terminie – rozegranych w okresie od listopada 2013 do maja 2014 roku. Tylko pierwszy z nich odbył się łącznie z turniejem męskim, pozostałe zaś stanowiły odrębne zawody. Liczbę drużyn w każdym z turniejów ustalono na dwanaście, z czego osiem uczestniczyło we wszystkich zawodach sezonu, pozostałe natomiast wyłonione zostały w drodze eliminacji bądź rankingów z sześciu regionów podległych IRB^[1][2]. Ostatecznie jednak szósty turniej nie został zorganizowany.

Sezon został zdominowany przez reprezentacje Nowej Zelandii i Australii, które rozstrzygnęły pomiędzy sobą cztery z pięciu finałów – zwycięstwami dzieląc się po równo – decydujący zatem okazał się turniej w USA, w którym zwyciężyły Nowozelandki, a Australijki poniosły porażkę w półfinałach. Tytuł obroniły zatem zawodniczki z Nowej Zelandii, trzecie miejsce w klasyfikacji końcowej przypadło Kanadyjkom, które były jedynym zespołem spoza tej dwójki, któremu udało się awansować do finału jednego z zawodów^[3][4]. Czołowa siódemka tego sezonu zyskała status core teams na kolejny sezon^[5]. W klasyfikacji przyłożeń zwyciężyła Australijka Emilee Cherry, która została również najlepiej punktującą zawodniczką sezonu^[6][7][8], a dzięki tym wynikom została też liderką klasyfikacji punktowej w historii cyklu^[9]. Opublikowano też inne statystyki^[10].

Wszystkie turnieje wchodzące w skład sezonu były transmitowane w Internecie na oficjalnej stronie IRB^[11]. Dostawcą piłek na wszystkie turnieje sezonu była firma Gilbert^[12], zaś panel sędziowski składał się z kobiet uzupełnionych o dwóch mężczyzn (Rasta Rasivhenge i James Bolabiu)^[5][13].

Podobnie jak w przypadku męskich rozgrywek zwycięzcą cyklu został zespół, który podczas całego sezonu zdobył najwięcej punktów przyznawanych za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym turnieju. Każde z zawodów gromadziły dwanaście reprezentacji, z których osiem (Anglia, Australia, Hiszpania, Irlandia, Kanada, Nowa Zelandia, Rosja i USA) było stałymi uczestnikami cyklu (core teams), pozostałe natomiast wyłaniane były w drodze regionalnych eliminacji bądź rankingów^[1]. Status core teams otrzymała czołowa ósemka Pucharu Świata 2013 zgodnie z zapowiedziami opublikowanymi przez IRB po zakończeniu inauguracyjnego cyklu^[14][15]. Do każdego z turniejów została zaproszona Brazylia^[1][16], pozostali uczestnicy byli ogłaszani przed poszczególnymi turniejami^{[17][18][19][20][21]}.

core teams	Dubaj	USA	Brazylia	Chiny	Amsterdam
Anglia	Brazylia	Brazylia	Argentyna	Brazylia	Brazylia
Australia	Fidżi	Chiny	Brazylia	Chiny	Francja
Hiszpania	Francja	Holandia	Holandia	Fidżi	Holandia
Irlandia	Tunezja	Japonia	Japonia	Francja	Południowa Afryka
Kanada
Nowa Zelandia
Rosja
Stany Zjednoczone

Przystępujące do turnieju reprezentacje mogą liczyć maksymalnie dwanaście zawodniczek. W fazie grupowej spotkania toczone są bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługuje odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. Po jej zakończeniu ustalany jest ranking – pierwsze osiem zespołów awansuje do ćwierćfinałów, pozostała czwórka walczy zaś o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty są ustalane kolejno na podstawie^[22]:

1. wyniku meczów pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
2. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
3. lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
4. większej liczby zdobytych punktów;
5. większej liczby zdobytych przyłożeń;
6. rzutu monetą.

W przypadku remisu w fazie pucharowej, organizowana jest dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie mecz finałowy składa się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmuje siedem minut^[22].

Za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym z turniejów przyznawane są punkty liczone do klasyfikacji generalnej^[22]:

W przypadku tej samej ilości punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn są ustalane kolejno na podstawie^[22]:

1. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
2. większej ilości zdobytych przyłożeń;
3. drużyny są klasyfikowane ex aequo.

• Oficjalna strona (ang.)