Ischnopterapion fallens

Ischnopterapion fallens – gatunek chrząszcza z rodziny pędrusiowatych i podrodziny Apioninae. Zamieszkuje Europę i zachód Afryki Północnej. Żeruje na komonicach.

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1864 roku przez Josepha Antoine’a Wenckera pod nazwą Apion fallax. Okazała się ona jednak młodszym homonimem, w związku z czym zastąpiona została w 1888 roku przez Sylvaina Auguste’a de Marseula nazwą Apion fallens^[1].

Chrząszcz o ciele długości od 2,2 do 2,6 mm. Ubarwienie ma czarne ze słabo zaznaczonym niebieskawym połyskiem metalicznym na pokrywach. Owłosienie wierzchu ciała jest słabiej zaznaczone niż u I. aeneomicans^[2].

Ryjek jest w przybliżeniu tak długi jak głowa i przedplecze razem wzięte, u samca nieco krótszy niż u samicy, u obu płci słabo zakrzywiony, słabiej niż u I. loti i I. modestum, wyraźnie ku wierzchołkowi zwężający się. Dość cienkie czułki osadzone są w nasadowej połowie ryjka nieopodal jego środka^[2].

Na powierzchni szerszego niż dłuższego przedplecza występują grubsze niż I. loti i I. modestum punkty rozmieszczone bardzo gęsto i miejscami zlewające się, zwłaszcza u samca^[2]. Tarczka jest krótka, naga i niepunktowana^[3]. Pokrywy mają boki równoległe do lekko zaokrąglonych^[2]. Międzyrzędy są szersze od rzędów^[3], mikrosiateczkowane i niewyraźnie punktowane. Pierwszy człon stóp nie jest wyraźnie dłuższy od następnego^[2].

Spośród widocznych sternitów odwłoka pierwszy i drugi rozdzielone są kompletnym, choć delikatnym szwem. Genitalia samca mają edeagus o szerokim wcięciem rozdzielonych płatach parameroidalnych^[3] oraz zaokrąglonym w widoku grzbietowym^[2] i prostym w widoku bocznym wierzchołku płata środkowego (prącia)^[3].

Owad ten preferuje suche tereny otwarte o roślinności łąkowej, nie gardząc takimi o zasolonym podłożu^[2]. Zarówno larwy, jak i postacie dorosłe są monofagicznymi fitofagami żerującymi na komonicach, w tym: błotnej, zwyczajnej i wąskolistnej^[4]. Larwy są endofagiczne i rozwijają się wewnątrz strąków, prowadząc do ich miejscowych rozdęć i odkształceń. Tam też następuje przepoczwarczenie^[4]. Aktywne postacie dorosłe obserwuje się od maja do września^[2].

Gatunek palearktyczny. W Europie znany jest z Francji, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Czech, Słowacji, Węgier, Rumunii, Bułgarii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Grecji i południa europejskiej części Rosji (po Kaukaz Północny^[2]), a w Afryce z Algierii^[1].

Na „Czerwonej liście gatunków zagrożonych Republiki Czeskiej” umieszczony został jako gatunek krytycznie zagrożony wymarciem (CR)^[5].