Język kamang
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
6 tys. (2011) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | woi | ||
| IETF | woi | ||
| Glottolog | kama1365 | ||
| Ethnologue | woi | ||
| BPS | 0140 1 | ||
| WALS | woi | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język kamang, także: woisika[1], waisika[2], kamana-kamang[2] – język papuaski używany w prowincji Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie w Indonezji, w centralnej części wyspy Alor. Według danych z 2011 roku posługuje się nim 6 tys. osób. Należy do grupy języków alor-pantar[2].
Ethnologue podaje, że dzieli się na kilka dialektów: manetaa, suboo, takailubui, tiee, moo, kamang. Przypuszczalnie tak ujęty kompleks językowy stanowi więcej niż jeden język[2]. A. Schapper (2014) wyróżnia trzy dialekty, które składają się na kamang właściwy i które są określane tą nazwą na poziomie lokalnym (zachodni, wyżynny i nizinny)[3].
Jest silnie zagrożony wymarciem, preferowanym środkiem komunikacji staje się malajski alorski. Młodsze pokolenie ma co najwyżej bierną znajomość tego języka. W zachodnim obszarze dialektalnym używany jest także język abui[4].
Nie wykształcił własnej tradycji piśmienniczej, zebrano jednak pewne teksty w tym języku. Sporządzono także jego słownik[2][5]. Powstał skrótowy opis jego gramatyki[6].
Przypisy
- ↑ Klamer 2017 ↓, s. 4.
- 1 2 3 4 5 David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Kamang, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2020-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-11] (ang.).
- ↑ Schapper 2014 ↓, s. 286.
- ↑ Schapper 2014 ↓, s. 287.
- ↑ Antoinette Schapper, Marten Manimau, Kamus pengantar bahasa Kamang-Indonesia-Inggris = Introductory Kamang-Indonesian-English dictionary, Kupang: Unit Bahasa dan Budaya GMIT (UBB-GMIT), 2011 (UBB Language & Culture Series A 7), ISBN 978-1-86892-600-8, OCLC 779746638 [dostęp 2022-12-17] (indonez. • ang.).
- ↑ Schapper 2014 ↓.
Bibliografia
- Marian Klamer, The Alor-Pantar Languages: Linguistic Context, History And Typology, [w:] Marian Klamer (red.), The Alor-Pantar languages: History and typology, wyd. 2, Berlin: Language Science Press, 2017 (Studies in Diversity Linguistics 3), s. 1–48, DOI: 10.5281/ZENODO.569386, ISBN 978-3-944675-94-7, OCLC 1030820272 (ang.).
- Antoinette Schapper, Kamang, [w:] Antoinette Schapper (red.), The Papuan Languages of Timor, Alor and Pantar: Sketch grammars, t. 1, Berlin–Boston: De Gruyter, 2014 (Pacific Linguistics 644), s. 285–350, DOI: 10.1515/9781614515241.285, ISBN 978-1-61451-524-1, OCLC 893623315 (ang.).