Język mindong
| Obszar |
południowe Chiny (głównie prow. Fujian), Malezja, Azja Płd.-Wsch. | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
10 mln[1] | ||||||
| Pismo/alfabet | |||||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||||
| |||||||
| Status oficjalny | |||||||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||||||
| Kody języka | |||||||
| ISO 639-1 | zh | ||||||
| ISO 639-3 | cdo | ||||||
| IETF | cdo | ||||||
| Glottolog | mind1253 | ||||||
| Ethnologue | cdo | ||||||
| WALS | fuz | ||||||
| SIL | cdo | ||||||
| W Wikipedii | |||||||
| |||||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||||
| Nazwa chińska | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||
Język mindong[2] lub min dong (min wschodni)[3][4] – język lub grupa blisko spokrewnionych języków (dialektów) wywodzących się z południa Chin – prowincji Fujian. Mindong oznacza wschodnią część prowincji Fujian – Min (閩) to krótka nazwa prowincji, a dong (东) oznacza „wschód”. Obecnie językiem mindong mówi się najczęściej we wschodnim Fujianie, w okolicach miast Fuzhou i Ningde.
Język mindong należy do grupy min języków chińskich[3]. Dialekt z Fuzhou jest uznawany za odmianę prestiżową i służy jako regionalna lingua franca[5].
Mindong używany jest także w krajach Azji Południowo-Wschodniej: Brunei (ok. 6 tys. osób), Malezji (252 tys.), Singapurze (34 tys.), Indonezji (w zaniku) i Tajlandii[1].
Przypisy
- 1 2 David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Chinese, Min Dong, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
- ↑ Ilia Peiros, Comparative Linguistics in Southeast Asia, Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, National University of Australia, 1998 (Pacific Linguistics C-142), s. 183, DOI: 10.15144/PL-C142, ISBN 0-85883-489-8, OCLC 38828781 [dostęp 2023-09-20] (ang.).
- 1 2 Picus Sizhi Ding, China, [w:] Philipp Strazny (red.), Encyclopedia of Linguistics, t. 1: A–L, New York–Abingdon: Taylor & Francis, 2005, s. 191, DOI: 10.4324/9780203319208, ISBN 0-203-31920-6, ISBN 978-1-135-45522-4 [dostęp 2023-09-20] (ang.).
- ↑ Barbara Grimes, Chinese: Language List, [w:] William Frawley (red.), International Encyclopedia of Linguistics, wyd. 2, Oxford: Oxford University Press, USA, 2003, s. 316, DOI: 10.1093/acref/9780195139778.001.0001, ISBN 978-0-19-513977-8, OCLC 51478240 [dostęp 2025-05-19] (ang.).
- ↑ Sihua Liang, Language Attitudes and Identities in Multilingual China: A Linguistic Ethnography, Cham: Springer, 2015, s. 12, DOI: 10.1007/978-3-319-12619-7, ISBN 978-3-319-12618-0, ISBN 978-3-319-12619-7, OCLC 897810289 [dostęp 2023-12-01] (ang.).
Linki zewnętrzne
- Chinese, Min Dong, [w:] Ethnologue: Languages of the World, Dallas: SIL International [dostęp 2009-09-23] (ang.).