Kopalnia Węgla Kamiennego Ludwik
 Zabudowania kopalni Ludwik w 2011 roku | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Siedziba | |
| Adres |
Zabrze, ul. Hagera |
| Data założenia |
1873 |
| Data likwidacji |
1 kwietnia 1978 (połączenie z KWK Concordia) |
Położenie na mapie Zabrza  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
 50°19′26,86″N 18°47′42,77″E/50,324128 18,795214 | |
Kopalnia Węgla Kamiennego Ludwik (do 1945 roku niem. Ludwigsglück[1]) – kopalnia węgla kamiennego w Zabrzu-Biskupicach, która działała jako samodzielny zakład od 1873 do 1 kwietnia 1978 roku[2] następnie została zlikwidowana[3].
Historia
26 lutego i 9 marca 1852 roku nadano pole górnicze pod przyszłą kopalnię[2]. Właścicielami pola byli m.in. Gustav Heinrich von Ruffer, czy parafia w Biskupicach. Schlesische AG für Bergbau und Zinkhüttenbetrieb odkupiła 92 kuksy od tychże właścicieli w latach 1854–1857[2]. Te z kolei odkupił Albert Borsig (syn Augusta) w 1867 roku[1]. Kopalnia została uruchomiona w 1872 roku[4], była eksploatowana regularnie od 1873 roku. 30 kuksów pozostało w posiadaniu Donnersmarckhütte, przez co pole kopalni zostało podzielone pomiędzy Donnersmarckhütte a Zakłady Borsiga. W 1920 roku właścicielem zakładu została spółka akcyjna Borsigwerk[2].
Kopalnia dysponowała około 1928 roku czterema szybami: wydobywczo-zjazdowym Conrad (początkowo Guido, późniejszy Tadeusz[5]) i wydobywczym Ernst (na cześć Conrada i Ernsta von Borsigów, późniejszy Erazm[5]), wentylacyjno-podsadzkowym Anna i Wetter (wentylacyjnym)[6][7].
Od 1932 roku kopalnia została wydzierżawiona przedsiębiorstwu Borsig-Kokswerke AG[8]. Do 1945 roku kopalnia nosiła nazwę Ludwigsglück (pol. Szczęście Ludwika), następnie Ludwik. Po nacjonalizacji należała do Zabrzańskiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego[8] od 1945 roku. 1 kwietnia 1958 została połączona z kopalnią Concordia[5] pod wspólną nazwą Ludwik-Concordia[2], z uwagi na częściowo wyczerpane złoża kopalni Concordia[9].
Po zakończeniu wydobycia i likwidacji kopalni po 1980 roku[8] jej zabudowania zostały odkupione przez Przedsiębiorstwo Górnicze Demex, które podjęło się rewitalizacji części obiektów[10].
Wydobycie
Wydobycie węgla kamiennego wyniosło 162 tony w 1873 roku, 492 108 ton w 1913 roku, 1 928 694 ton w 1938 roku[2]. Załoga około 1928 roku liczyła 3011 pracowników[11].
Przypisy
- 1 2 Mrass 1995 ↓, s. 6.
- 1 2 3 4 5 6 Jaros 1984 ↓.
- ↑ Barecki ↓, s. 8.
- ↑ Mrass 1995 ↓, s. 7.
- 1 2 3 Szczech 1993 ↓.
- ↑ Dutkiewicz ↓.
- ↑ Mrass 1995 ↓, s. 34.
- 1 2 3 Mrass 1995 ↓, s. 10.
- ↑ Barecki ↓, s. 5.
- ↑ Barecki ↓, s. 20.
- ↑ Mrass 1995 ↓, s. 9.
Bibliografia
- Maciej Barecki: Zakończenie eksploatacji węgla przez skonsolidowaną Kopalnię „Pstrowski” w Zabrzu. Szyb Maciej.
- Andzej Dutkiewicz: Kopalnia Ludwik - Ludwigs-Glück-Grube. [w:] Zabrze moje miasto [on-line]. [dostęp 2017-09-25].
- Jerzy Jaros: Słownik historyczny kopalń węgla na ziemiach polskich. Katowice: Śląski Instytut Naukowy, 1984, s. 72. ISBN 83-00-00648-6.
- Peter Mrass: Das oberschlesische „Borsigwerk” = Górnośląski „Borsigwerk”. Ratingen-Hosel, Zabrze: Oberschlesisches Landesmuseum, Muzeum Miejskie, 1995.
- Bernard Szczech: Zabrze Biskupice - Koncern Borsiga. [w:] Biskupice wczoraj i dziś: 1243-1993 [on-line]. 1993. [dostęp 2017-09-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-03)].
