Locotenent Lupu Dinescu

Locotenent Lupu Dinescu
Ilustracja
„Locotenent Lupu Dinescu” w 2018 roku
Klasa

trałowiec

Typ

Locotenent Remus Lepri

Oznaczenie NATO

Musca

Historia
Stocznia

Şantierul 2 Mai, Mangalia Rumunia

Wodowanie

1988

 Forțele Navale Române
Nazwa

DM25 (1989)
Locotenent Lupu Dinescu (1991)

Wejście do służby

6 stycznia 1989[a]

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 660 tony
pełna: 790 ton

Długość

60,8 m

Szerokość

9,54 m

Zanurzenie

2,8 m

Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 4800 KM, 2 śruby
Prędkość

17 w.

Zasięg

1500 Mm przy 10 w.

Uzbrojenie
• 4 działka plot. 30 mm AK-630M (2 × II)
• 16 km plot. 14,5 mm (4 × IV)
• 2 × IV wpk plot. Strieła-2
• 2 × V wyrzutnie rbg RBU-1200

62,3 metra całkowita
57,6 metra na wodnicy

Wyposażenie
trały: kontaktowy, akustyczny, elektromagnetyczny
Załoga

79

Locotenent Lupu Dinescu – rumuński trałowiec z przełomu XX i XXI wieku, jedna z czterech zbudowanych jednostek typu Locotenent Remus Lepri (w kodzie NATO: Musca). Okręt został zwodowany w 1986 roku w stoczni w Mangalii, a w skład Forțele Navale Române został wcielony w 1989 roku. Nosi numer burtowy 25.

Projekt i budowa

Cztery trałowce morskie typu Locotenent Remus Lepri (w kodzie NATO: Musca), zbudowane w drugiej połowie lat 80. XX wieku, były pierwszymi powojennymi trałowcami całkowicie rumuńskiej konstrukcji, większymi od używanych wcześniej okrętów tej klasy[1]. Budowano je w stoczni 2 Maja (Şantierul 2 Mai) w Mangalii[b]. W 1991 roku, po obaleniu rządów komunistycznych, otrzymały nazwy na cześć oficerów marynarki Rumunii[2].

„Locotenent Lupu Dinescu” był drugim zbudowanym okrętem typu[3]. Brak jest dostępnych informacji dotyczących położenia stępki, natomiast został wodowany w 1988 roku[3]. Według niektórych publikacji, okręt był budowany pierwotnie jako poławiacz torped[4]. Wszedł do służby 6 stycznia 1989 roku[3][5][a]. Początkowo okręt nosił jedynie oznaczenie DM25, a w sierpniu 1991 roku nadano mu nazwę „Locotenent Lupu Dinescu” (pol. porucznik Lupu Dinescu) i numer burtowy: 25[2]. Przydzielono mu znak wywoławczy: YQXQ[6].

Dane taktyczno-techniczne

Okręt jest trałowcem morskim o wyporności standardowej 660 ton, a pełnej 790 ton[7][c]. Długość wynosi 60,8 m, szerokość 9,54 m, a zanurzenie 2,8 m[7]. Od pozostałych okrętów tego typu „Locotenent Lupu Dinescu” różnił się dłuższym pokładem dziobowym, sięgającym na ok. 4/5 długości kadłuba, z burtami sięgającymi na wysokość do tego pokładu[d]. Załogę stanowiło 79 ludzi, w tym 7 oficerów[7]. Nowsze źródła podają załogę 60 osób[5]. Napęd stanowią dwa silniki wysokoprężne V12 produkcji ALCO o mocy łącznej 4800 KM, napędzające dwie śruby o stałym skoku[7]. Prędkość maksymalna wynosi 17 węzłów[7]. Zasięg przy prędkości ekonomicznej 10 w wynosi 1500 mil morskich[7].

Uzbrojenie obronne stanowią cztery radzieckie automatyczne armaty przeciwlotnicze kalibru 30 mm AK-230 w dwóch dwulufowych zamkniętych wieżach na dziobie i rufie, kierowane radarem Rys’[7]. Uzupełniały je cztery stanowiska poczwórnie sprężonych karabinów maszynowych kalibru 14,5 mm[7]. Obronę przeciwlotniczą dopełniały dwie czteroprowadnicowe wyrzutnie Fasta-4M samonaprowadzających się na podczerwień pocisków przeciwlotniczych bliskiego zasięgu 9M-32M Strieła-2M, z zapasem 16 pocisków[7]. Broń przeciw okrętom podwodnym stanowią dwie pięcioprowadnicowe wyrzutnie rakietowych bomb głębinowych RBU-1200 z zapasem 40 bomb RGB-12[7]. Wystrzeliwują one bomby o masie 34 kg na odległość 1200 m[5]. W źródłach zachodnich donoszono o możliwości przenoszenia przez okręty min morskich, ale nie była ona potwierdzona[5].

Okręty tego typu posiadały komplet trałów pochodzenia radzieckiego do niszczenia różnych rodzajów min: trał kontaktowy BKT, trał elektromagnetyczny TEM-3 i trał akustyczny AT-3[7]. Były wyposażone w radziecką stację hydrolokacyjną Tamir-11[7]. Oprócz radaru artyleryjskiego MR-104 Rys’ (w kodzie NATO: Drum Tilt) na szczycie masztu, okręty miały radar nawigacyjny Kiwacz-2[7][8][e].

Służba

„Locotenent Lupu Dinescu” wszedł do służby w 1989 roku, jeszcze w marynarce Socjalistycznej Republiki Rumunii[3][a]. Początkowo bazował w Midii, wchodząc w skład 176. dywizjonu trałowców morskich (Divizionul 176 Dragoare Maritime)[9]. Wkrótce po oddaniu okrętu do służby doszło jednak do obalenia komunistycznego dyktatora Nicolae Ceaușescu i przemian politycznych w Rumunii, prowadzących do wprowadzenia demokracji i integracji kraju z Zachodem. Trałowce uczestniczyły następnie udział w międzynarodowych ćwiczeniach na Morzu Czarnym z państwami regionu oraz sojuszu NATO w ramach programu Partnerstwo dla Pokoju[9]. „Locotenent Lupu Dinescu” brał udział m.in. w ćwiczeniach międzynarodowych Cooperative Partner 1997 w Konstancy[10]. 1 maja 2001 roku wszedł w skład nowo sformowanego 146. dywizjonu okrętów minowo-rozminowujących (Divizionul 146 Nave Minare-Deminare), a latem 2002 roku przeszedł do nowej bazy w Konstancy[9].

W kolejnych latach wziął udział m.in. w organizowanych w Rumunii manewrach międzynarodowych Sea Shield w lutym 2017 roku[11].

Uwagi

  1. 1 2 3 Według DIVIZIONUL NAVE. www.navy.ro. [zarchiwizowane z tego adresu (1 grudnia 2018)]., 3 czerwca 1989.
  2. ↑ Tak Gogin 2025 ↓, natomiast wg Pietlewannyj 2009 ↓, s. 182, stocznia Cala de Adocare w Mangalii.
  3. ↑ Jane’s Fighting Ships 1996–97 ↓, s. 540 traktuje wyporność pełną 790 ton jako podaną w tonach angielskich, a Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 670 przelicza ją na 803 tony metryczne.
  4. ↑ Por. fotografia sprzed 2009 roku w Pietlewannyj 2009 ↓, s. 184. Mogło to mieć związek z Według Gogin 2025 ↓, DM25 „Locotenent Lupu Dinescu” był budowany jako poławiacz torped.
  5. ↑ Według Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 670 radar Kiwacz (ros. Кивач, błędnie podany jako Krivach) jest radarem dozoru nawodnego, a okręty ponadto mają radar nawigacyjny Najada.

Przypisy

  1. ↑ Na podstawie Pietlewannyj 2009 ↓, s. 163-184
  2. 1 2 Gogin 2025 ↓
  3. 1 2 3 4 Pietlewannyj 2009 ↓, s. 182.
  4. ↑ Gogin 2025 ↓.
  5. 1 2 3 4 Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 670
  6. ↑ M-25 Lieutenant Lupu Dunescu. blackseavisits.ru. [dostęp 2023-12-27]. (ang.).
  7. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 Pietlewannyj 2009 ↓, s. 183.
  8. ↑ Jane’s Fighting Ships 1996–97 ↓, s. 540.
  9. 1 2 3 Scurt Istoric 2025 ↓.
  10. ↑ DIVIZIONUL NAVE. www.navy.ro. [zarchiwizowane z tego adresu (1 grudnia 2018)]. (rum.).
  11. ↑ Devrim Yaylalı: Sea Shield 2017 Naval Exercise. devrimyaylali.com, 4 lutego 2017. (ang.).

Bibliografia

  • Ivan Gogin: DM24 minesweepers (1987-1989). Navypedia, 2025. (ang.).
  • M. Pietlewannyj: Korabli stran Warszawskogo dogowora. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2009. ISBN 978-5-8172-0127-7. (ros.).
  • Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
  • IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
  • SCURT ISTORIC AL DIVIZIONULUI 146 NAVE MINARE - DEMINARE. www.navy.ro. [dostęp 2025-05-11]. (rum.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.