Metoksyfenamina

Metoksyfenamina
Nazewnictwo
	Inne nazwy i oznaczenia
farm.	łac. methoxyphenaminum
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C11H17NO
Masa molowa	179,26 g/mol
Wygląd	ciecz
	Identyfikacja
Numer CAS	93-30-1
PubChem	4117
DrugBank	DB13624
SMILES
	CC(CC1=CC=CC=C1OC)NC
InChI
	InChI=1S/C11H17NO/c1-9(12-2)8-10-6-4-5-7-11(10)13-3/h4-7,9,12H,8H2,1-3H3
	InChIKey
	OEHAYUOVELTAPG-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
Temperatura topnienia	poniżej 25 °C
Niebezpieczeństwa
	Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2020-11-17]
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Na podstawie podanej karty charakterystyki; chlorowodorek metoksyfenaminy
Uwaga
Zwroty H	H302
Zwroty P	brak zwrotów P
	NFPA 704
Na podstawie; podanego źródła; chlorowodorek metoksyfenaminy	0 0 0
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Klasyfikacja medyczna
ATC	R03DC04
Farmakokinetyka
Metabolizm	wątrobowy (P450)
Uwagi terapeutyczne
Drogi podawania	doustnie

Metoksyfenamina (łac. methoxyphenaminum) – wielofunkcyjny organiczny związek chemiczny, pochodna amfetaminy, o działaniu sympatykomimetycznym, działający nieselektywnie na receptory adrenergiczne β, stosowany w przeszłości jako lek rozszerzający oskrzela i przeciwalergiczny^[4]^[5].

Metoksyfenamina została po raz pierwszy zsyntetyzowana w 1940 roku w laboratoriach firmy Upjohn przez zespół pod kierunkiem E.H. Woodruffa^[6].

Obecnie znajduje się na liście leków zakazanych Światowej Agencji Antydopingowej (WADA)^[5].

Przypisy

↑ Methoxyphenamine, [w:] PubChem [online], United States National Library of Medicine, CID: 4117 [dostęp 2020-11-17] (ang.).
↑ Safety Data Sheet. Methoxyphenamine hydrochloride, Santa Cruz Biotechnology, 29 maja 2020, SC-235624 [dostęp 2020-11-17] (ang.).
↑ S.D.S.D. Roy S.D.S.D. i inni, Metabolism of methoxyphenamine in extensive and poor metabolizers of debrisoquin, „Clinical Pharmacology and Therapeutics”, 38 (2), 1985, s. 128–133, DOI: 10.1038/clpt.1985.148, PMID: 4017414 (ang.).
↑ Hagers Handbuch der Pharmazeutischen Praxis. Für Apotheker, Arzneimittelhersteller, Ärzte und Medizinalbeamte: Wirkstoffgruppen II Chemikalien und Drogen (A–AL), Paul HeinzP.H. List (red.), LudwigL. Hörhammer (red.), Berlin–Heidelberg: Springer, 1969, DOI: 10.1007/978-3-662-25655-8, ISBN 978-0-387-04511-5 (niem.).
1 2 MarioM. Thevis MarioM. i inni, Doping control analysis of methoxyphenamine using liquid chromatography-tandem mass spectrometry, „European Journal of Mass Spectrometry”, 14 (3), 2008, s. 145–152, DOI: 10.1255/ejms.926, PMID: 18708694 (ang.).
↑ E.H.E.H. Woodruff E.H.E.H., John P.J.P. Lambooy John P.J.P., William E.W.E. Burt William E.W.E., Physiologically Active Amines. III. Secondary and Tertiary β-Phenylpropylamines and β-Phenylisopropylamines, „Journal of the American Chemical Society”, 62 (4), 1940, s. 922–924, DOI: 10.1021/ja01861a060 (ang.).

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.