Omar Sharif

Urodził się w Aleksandrii^[7] w Królestwie Egiptu (obecnie Arabska Republika Egiptu) w rodzinie greckokatolickiej melkickiej jako syn Claire (z domu Saada) i Jusefa Chalhouba, handlarza cennym drewnem^[8][9]. Chociaż większość źródeł podaje, że był pochodzenia syryjskiego i libańskiego, Sharif twierdził w wywiadach, że wszyscy jego przodkowie byli pochodzenia syryjskiego^[10]. Jego rodzina przeniosła się do Kairu, gdy miał cztery lata. W wieku dziesięciu lat uczęszczał do Victoria College, gdzie był prymusem^[11]. Jego pasją były piłka nożna, krykiet i teatr^[6].

Ukończył British Victoria College^[12] w Kairze na wydziale matematyczno–fizycznym^[13]. Przez trzy lata pracował w rodzinnym przedsiębiorstwie zajmującym się drewnem. Studiował aktorstwo w Royal Academy of Dramatic Art w Londynie^[14].

Debiutował na ekranie w roli Ahmeda w melodramacie Jusufa Szahina Walka o dolinę (Ṣira‘ Fī al-Wādī, 1954). Następnie wystąpił w roli Essama w dramacie przygodowym Jusufa Szahina Diabeł pustyni (Shaytan al-Sahra, 1954). Był amantem w egipskich melodramatach, w których grał obok żony Fatin Hamamy. W dramacie francusko–tunezyjskim Goha (1958) został obsadzony w roli tytułowej. Międzynarodową sławę, dwie nagrody Złotego Globu i nominację do Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego zdobył dzięki roli szarifa Alego ibn el Kharisha w przygodowym dramacie wojennym Davida Leana Lawrence z Arabii (Lawrence of Arabia, 1962)^[15] u boku Petera O’Toole’a, Aleca Guinnessa i Anthony’ego Quinna.

Wystąpił jako hiszpański duchowny Francisco w dramacie wojennym A oto koń siny (Behold a Pale Horse, 1964) z udziałem Gregory’ego Pecka i Anthony’ego Quinna, jugosłowiański patriota Davich w komediodramacie Terence’a Rattigana Żółty Rolls-Royce (The Yellow Rolls-Royce, 1964) z Ingrid Bergman, Rexem Harrisonem, Shirley MacLaine, Alainem Delonem i Jeanne Moreau, mongolski zdobywca Czyngis-chan w dramacie przygodowym Dżingis chan (Genghis Khan, 1965) ze Stephenem Boydem i Ahmed w przygodowym dramacie historycznym Mamelukowie (El mamalik, 1965). Tytułowa kreacja lekarza Jurija Andriejewicz Żywago w ekranizacji powieści Borisa Pasternaka Doktor Żywago (Doctor Zhivago, 1965) w reżyserii Davida Leana przyniosła mu nagrodę Złotego Globu dla najlepszego aktora w filmie dramatycznym. W musicalu Zabawna dziewczyna (Funny Girl, 1968) z Barbrą Streisand zagrał układnego żydowskiego gangstera hazardzistę Nicka Arnsteina^[16].

Wystąpił jako Colorado w westernie J. Lee Thompsona Złoto MacKenny (Mackenna’s Gold, 1969), Abel Zacharia we francusko–włoskim dramacie kryminalnym neo-noir Henriego Verneuila Cenny łup (Le casse, 1971)^[17] z Jean-Paulem Belmondo, sowiecki dyplomata Fiodor Swierdłow w melodramacie Blake’a Edwardsa Ziarnko tamaryszku (The Seed Tamarind, 1974), kapitan Nemo we włosko–hiszpańsko–francusko–kameruńskim filmie przygodowym Juana Antonio Bardema i Henriego Colpiego Tajemnicza wyspa (L’isola misteriosa e il capitano Nemo, 1973) na podstawie powieści Juliusza Verne’a, hazardzista Nicky Arnstein w sequelu Herberta Rossa Zabawna dama (Funny Lady, 1975) i komedii kryminalnej Blake’a Edwardsa Różowa Pantera kontratakuje (Pink Panther Strikes Again, 1976) i Meno Argenti w brytyjskim dramacie przygodowym Zielony lód (Green Ice, 1981) z Ryanem O’Nealem^[18].

W 1983 zadebiutował na scenie w Brighton jako książę regent Charles w przedstawieniu Terence’a Rattigana Książę i aktoreczka^[19]. Powrócił na ekran jako agent Cedric w parodii filmów szpiegowskich Jima Abrahamsa, Davida i Jerry’ego Zuckera Ściśle tajne (Top Secret!, 1984) z Valem Kilmerem, Raszid Saud w dreszczowcu Jeannota Szwarca Wielki skok (Grand Larceny, 1987) z Marilu Henner, sułtan w dramacie historyczno–przygodowym Boba Rafelsona Góry Księżycowe (Mountains of the Moon, 1990), Melchisedek w dramacie przygodowym fantasy Johna McTiernana Trzynasty wojownik (The 13th Warrior, 1999) z Antonio Banderasem, Khalil Gibran w komedii Krok w stronę raju (Heaven Before I Die, 1997) i szejk Rijad w westernie Joe Johnstona Hidalgo – ocean ognia (Hidalgo, 2004) z Viggo Mortensenem.

Występował także w produkcjach telewizyjnych, w tym Dalekie pawilony (The Far Pavilions, 1984), Harem (1984), Podróże Guliwera (Gulliver's Travels, 1996) i miniserialu Piotr Wielki (Peter the Great, 1986) w roli księcia Fiodora Romodanowskiego.

W 2003 zdobył uznanie krytyków za tytułową rolę muzułmańskiego sklepikarza we francuskim filmie Pan Ibrahim i kwiaty Koranu (Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran). W ekranizacji Księgi Estery – Jedna noc z królem (One Night with the King, 2006) wystąpił jako książę Memuchan, jeden z niewielu prawdziwie lojalnych książąt perskich, a w miniserialu ABC Dziesięcioro przykazań (The Ten Commandments, 2006) został obsadzony w roli Jetro.

Zasiadał w jury konkursu głównego na 47. MFF w Wenecji (1990). Otrzymał Honorowego Złotego Lwa za całokształt twórczości na 60. MFF w Wenecji (2003).

Był jednym z najlepiej rozpoznawalnych brydżystów na świecie. Przez kilka lat współredagował kolumnę poświęconą brydżowi w dzienniku „Chicago Tribune”. Był także autorem wielu książek na temat brydża, udzielił licencji na użycie swojego imienia w brydżowej grze komputerowej wydanej na platformę DOS w 1993^[20][21][22]. Gra Omar Sharif Bridge była nadal sprzedawana pod system Windows oraz platformy mobilne. Przez wiele lat jego partnerem na międzynarodowych zawodach był trener amerykańskiego futbolu Tommy Prothro.

W 1967 zorganizował francusko-włoską drużynę zawodowych brydżystów, rozgrywającą mecze podczas tras konkursowych z czołowymi drużynami narodowymi lub reprezentującymi miasta, nazwaną Cyrkiem Sharifa (ang. Sharif Bridge Circus). Poza Sharifem grali w niej Giorgio Belladonna (Włochy), Claude Delmouly (Francja), Benito Garozzo (Włochy), Leon Yallouze (Francja) oraz – od 1970 r. – Pietro Forquet (Włochy)^[23].

Podczas pierwszej podróży w latach 1967–1968 Cyrk Sharifa odwiedził Holandię, Belgię, Włochy, Wielką Brytanię oraz 6 miast Ameryki Północnej (Montreal, Toronto, Los Angeles, Dallas, Nowy Orlean i Nowy Jork). W Stanach Zjednoczonych do podróżującego Cyrku Sharifa dołączyła drużyna Asów z Dallas i rozgrywane były trójmecze między Cyrkiem, Asami i drużyną lokalną. Większość meczów wygrała drużyna Sharifa^[23].

Drugą podróż w 1970 Cyrk Sharifa rozpoczął meczem rozegranym w Londynie przeciwko drużynie Jeremiego Flinta i Jonathana Cansino. Mecz wygrała drużyna Sharifa. Następnie Cyrk udał się do Stanów Zjednoczonych (Chicago, Los Angeles, Saint Paul, Dallas, Detroit i Filadelfia) i Kanady (Winnipeg). W każdym mieście Cyrk rozgrywał mecze przeciwko najlepszej drużynie lokalnej oraz 120-rozdaniowy fragment meczu z drużyną Asów z Dallas (zatem cały mecz Cyrk kontra Asy składał się z 840 rozdań).

Cyrk Sharifa wygrał 3 mecze z 7 rozegranych przeciwko drużynom lokalnym (w Chicago, Winnipeg i Saint Paul), a mecz przeciwko Asom z Dallas zakończył się wynikiem 1692:1793 IMP na korzyść Asów^[23]. Gracze Cyrku Sharifa podczas wszystkich rozgrywek stosowali system Blue Team Club.

Sharif regularnie odwiedzał kasyna we Francji, gdzie raz pobił pracownika kasyna po przegranej tysięcy dolarów w jednym obstawieniu w ruletce^[24].

5 sierpnia 2003 został skazany na miesiąc więzienia w zawieszeniu, 1700 dolarów grzywny i 340 dolarów odszkodowania za uderzenie francuskiego policjanta w paryskim kasynie w lipcu tego roku. Policjant interweniował, kiedy doszło do kłótni pomiędzy grającym w ruletkę Omarem a krupierem.

W 2006 zadeklarował, że kończy z brydżem, ponieważ nie chce być sługą żadnej ze swoich pasji z wyjątkiem pracy. Woli także więcej przebywać z rodziną, ponieważ nie poświęcał jej wystarczająco wiele czasu.

W maju 2015 „Los Angeles Times” poinformował, że Sharif cierpi na chorobę Alzheimera^[26]. 10 lipca 2015 zmarł w szpitalu w Kairze na zawał serca w wieku 83 lat^[27].