Bitwa pod Sucharami
| II wojna światowa | |||
| Czas |
16 maja 1944 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
rejon wsi Suchary | ||
| Terytorium | |||
| Wynik |
zwycięstwo oddziału AK | ||
| Strony konfliktu | |||
|
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Starcie pod Sucharami (Odwet za Szczuczyn) – walka stoczona przez kompanię ppor. Jana Wasiewicza "Lwa" z I batalionu 77 pułku piechoty AK 16 maja 1944 roku z oddziałem niemiecko-ukraińskim. W wyniku starcia zginęło 37 żołnierzy niemieckich i ukraińskich oraz 8 polskich.
Przed starciem
13 maja, major Maciej Kalankiewicz dowódca 77 pułku piechoty, wysłał 1 kompanie I batalionu, na skutek zaalarmowania dowództwa o oddziałach niemieckich przez okoliczne placówki Armii Krajowej, które próbowały wyegzekwować kontygenty.
Przebieg starcia
Wczesną godziną 16 maja żołnierze 1 kompanii zostali sprowokowani ogniem Niemców i Ukraińców, aby zmusić obrońców do wyjścia na niezbyt dogodny teren, co się udało. Potem gdy kompania opuściła swoje pozycje nagle zabrzmiały karabiny i rozpoczęła się wymiana ognia. Do pomocy według wcześniejszego planu przybyły 2 plutony. co umożliwiło pokonanie niemiecko-ukraińskiego oddziały. podczas potyczki, ze strony polskiej zginął m.in. dowódca plutonu III plut. pchor. Wiesław Nowocień. Przy ciałach żołnierzy niemieckich partyzanci przyczepianoartki z napisem "Odwet za Szczuczyn".
Po starciu
Wieczorem 16 maja 1 kompania została przerzucona do wsi Mociewczuki, gdzie znajdowało się obozowisko batalionu, na odpoczynek. Kilka dni później kompania została okresowo przeniesiona do batalionu VII. Mjr Maciej Kalenkiewicz wniósł 17 maja o nadanie Krzyży Walecznych Janowi Wasiewiczowi, Henryce Nowocień, (szefowi sanitarnemu kompanii), późniejszej żonie Aleksandra Tarnawskiego (ślub w 1950 r.) i pośmiertnie Wiesławowi Nowocieniowi, synowi Henryki.
Bibliografia
- Cezary Chlebowski, Pozdrówcie Góry Świętokrzyskie, Warszawa 1986.
- Cezary Chlebowski, Reportaż z tamtych dni, Warszawa 1988.
- Emil Marat, Michał Wójcik, Ostatni Historia cichociemnego Aleksandra Tarnawskiego, ps. "Upłaz", 2016
