Pędruś smukły

Pędruś smukły^[1] (Stenopterapion tenue) – gatunek chrząszcza z rodziny pędrusiowatych i podrodziny Apioninae. Zamieszkuje głównie zachodnią Palearktykę. Stadium larwalne żeruje na lucernach, natomiast dorosłe wykazywane są też z innych bobowatych.

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1808 roku przez Williama Kirby’ego pod nazwą Apion tenue^[2]. W 1990 roku Miguel A. Alonso-Zarazaga wyznaczył go gatunkiem typowym rodzaju Stenopterapion^[3].

Chrząszcz o ciele długości od 1,6 do 2 mm, wydłużonym, ubarwionym czarno, czasem z lekkim połyskiem stalowym, trochę spiżowym lub ołowianym, zwłaszcza na pokrywach. Głowa jest tak szeroka jak długa^[4]. Na czole obecny jest tylko jeden pośrodkowy rowek nagi i niepunktowany, pozostałe rowki czoła są punktowane i owłosione^[3]. Na ciemieniu punktowanie rozciąga się w tył poza tylne krawędzie oczu na dystans nie mniejszy niż średnica oka, w tyle będąc trochę bardziej rozproszonym i niewygraniczonym od stawowej powierzchni głowy. Ryjek jest krótszy niż głowa i przedplecze razem wzięte, u samicy trochę bardziej zakrzywiony i skąpiej punktowany niż płci przeciwnej. Przedplecze jest bardziej walcowate i słabiej po bokach rozszerzone niż u podobnego S. intermedium, silnie zmatowiałe wskutek bardzo drobnego mikrosiateczkowania, rzeźbione ponadto punktami drobniejszymi niż u S. intermedium^[4], rzadszymi i płytszymi niż u innych przedstawicieli rodzaju^[3], rozstawionymi głównie na odległości znacznie większe niż ich średnice. Pokrywy są stosunkowo lśniące^[4], pozbawione szczecinek wyspecjalizowanych^[3].

Owad rozmieszczony od nizin po niższe położenia w górach. Zasiedla łąki, zarośla, przydroża, pola i rowy^[5]. Larwy są monofagicznymi fitofagami lucern. Podawane są z lucerny nerkowatej, sierpowatej i siewnej. Żerując, drążą w rdzeniu łodygi chodniki osiągające od 12 do 15 cm długości^[5][6]. W jednym chodniku zwykle rozwijają się trzy lub cztery larwy. Przepoczwarczenie następuje w komorze wydrążonej tuż pod skórką^[6]. Postacie dorosłe odżywiają się liśćmi i kwiatami lucern, koniczyn, nostrzyków oraz wilżyn^[4][5][6]. Aktywne osobniki dorosłe obserwuje się od kwietnia do września^[1].

Gatunek palearktyczny. W Europie znany jest z Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Francji, Luksemburga, Holandii, Niemiec, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Norwegii, Estonii, Łotwy, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Ukrainy, Rumunii, Bułgarii, Chorwacji, Serbii oraz europejskich części Rosji i Turcji. W Afryce Północnej podawany jest z Maroka, Algierii i Tunezji. W Azji wykazany został z syberyjskiej części Rosji, Gruzji, Armenii, Cypru, anatolijskiej części Turcji i Izraela^[2].

W przypadku masowych pojawów bywa notowany jako istotny szkodnik upraw lucerny siewnej^[5][4].