Su-12

Su-12
ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Producent

Suchoj

Typ

samolot rozpoznawczy / samolot wsparcia artyleryjskiego

Załoga

3-4 osoby

Historia
Data oblotu

26 sierpnia 1947

Dane techniczne
Napęd

2 × 14-cylindrowy silnik gwiazdowy ASz-82FN

Moc

1380 kW (1850 KM)

Wymiary
Rozpiętość

21,57 m

Długość

11,92 m

Wysokość

5,54 m

Powierzchnia nośna

52 m²

Masa
Własna

6970 kg

Osiągi
Prędkość maks.

530 km/h

Pułap

11000 m

Zasięg

1140 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
4 × 20 mm działka Berezin B-20
ładunek do 800 kg bomb
Użytkownicy
 ZSRR
Rzuty
Rzuty samolotu

Su-12 (ros.Су-12) – czteromiejscowy samolot rozpoznawczy produkcji ZSRR z okresu po II wojnie światowej. Samolot zbudowany w oparciu o niemiecki samolot rozpoznawczy Focke-Wulf Fw 189

Historia

W czasie II wojny światowej ZSRR nie posiadał wyspecjalizowanego samolotu rozpoznawczego, a tym bardziej samolotu wsparcia artyleryjskiego, maszyny mogącej korygować ostrzał artyleryjski. Początkowo zadania te wykonywały samoloty Po-2, Su-2, a od 1943 roku samoloty Ił-2. W listopadzie 1943 roku biuro konstrukcyjne Suchoja opracowało samolot Su-12 (robocze oznaczenie RK). Projekt oparto na konstrukcji niemieckiego samolotu Fw-189. Od pierwowzoru różnił się zwiększonymi rozmiarami oraz zastosowaniem radzieckich, mocniejszych silników ASz-62. Niestety projekt samolotu został odrzucony. Dopiero interwencja marszałka artylerii Nikołaja Woronowa spowodowała, że prototyp został przywrócony do prób w locie. Zwiększono załogę do 4 osób oraz zmieniono silniki samolotu na ASz-82 FN. Prototyp został oblatany 26 sierpnia 1947 roku. Testy wykazały szereg niedomagań samolotu, które miały być usunięte w czasie produkcji seryjnej. Rozważano produkcję samolotu w czechosłowackich zakładach Aero, które miało doświadczenie w produkcji Fw 189. W wyniku braku zdolności produkcyjnych oraz preferowaniu samolotów odrzutowych, projekt samolotu został odrzucony.

Opis konstrukcji

Dwusilnikowy wolnonośny dolnopłat o konstrukcji całkowicie metalowej, w układzie dwubelkowym. Dwie belki kadłubowe, z gondolami silnikowymi w przedniej części i statecznikami pionowymi w ogonowej części, umieszczone pod skrzydłami. Statecznik poziomy w ogonie samolotu, łączący stateczniki pionowe. Podwozie samolotu klasyczne, wciągane do gondoli silnikowych. Śmigła czterołopatowe.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.