Działko B-20
.jpg) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj |
działko automatyczne |
| Zasada działania |
przeładowanie energią gazów prochowych |
| Historia | |
| Produkcja |
1944–1949 |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
20 mm |
| Nabój |
20 × 99 mm R |
| Masa | |
| broni |
25 kg |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
750 m/s |
| Szybkostrzelność teoretyczna |
800 strz./min |
| Dane operacyjne | |
| Platformy strzeleckie | |
| Ła-5, Ła-7, Tu-2, Ił-2, Ił-10 | |
.svg.png){kind=small}
B-20 (ros. Б-20 od Березин) – radzieckie automatyczne działko lotnicze, skonstruowane przez Michaiła Berezina w 1944 roku.
Historia
Przyjęte do uzbrojenia w 1945. Działko powstało jako przekonstruowanie wcześniejszego modelu karabinu UB. Działko od pierwowzoru różniło się większym kalibrem i przystosowaniem do amunicji używanej w działkach SzWAK. Wyprodukowano około 15350 sztuk działka B-20. Produkowano je w kilku odmianach. Działka zsynchronizowane posiadały oznaczenie BS, odmiana skrzydłowa KB, na obrotnicy BT, oraz o zwiększonej szybkostrzelności B-20E i BS-20.
Stanowiło uzbrojenie późniejszych serii samolotów szturmowych Ił-10 i samolotów myśliwskich Tu-1 (ANT-63P).
Bibliografia
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej. Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7.