Działko R-23
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj |
działko automatyczne |
| Zasada działania |
działko rewolwerowe, przeładowanie energią gazów prochowych |
| Historia | |
| Produkcja |
lata 60. XX w |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
23 mm |
| Liczba luf |
1 |
| Masa | |
| broni |
58 kg |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
ok. 850 m/s |
| Szybkostrzelność teoretyczna |
2500 strz./min |
| Dane operacyjne | |
| Platformy strzeleckie | |
| Tu-22 | |
| Użytkownicy | |
| ZSRR | |
R-23 (ros. Р–23, od Richter-23) — radzieckie automatyczne rewolwerowe działko lotnicze kalibru 23 mm, wyprodukowane w małej serii w latach 60. XX wieku, konstrukcji A. Richtera. Używane tylko w bombowcu Tu-22.
Historia
Działko R-23 i jego nabój zostały opracowane pod koniec lat 50. w biurze OKB-16 przez A. Richtera na zamówienie lotnictwa ZSRR, które potrzebowało działka o dużej szybkostrzelności dla uzbrojenia obronnego nowych bombowców. Kluczową sprawą była szybkostrzelność z uwagi na duże prędkości nowoczesnych samolotów i związany z tym krótki czas celnego ostrzału[1]. Działko skonstruowano w będącym nowością układzie rewolwerowym, z czterema komorami nabojowymi. Odmiennością jego konstrukcji było to, że naboje były dosyłane do komór od przodu, co pozwoliło na skrócenie broni, lecz wymogło stosowanie specjalnie zaprojektowanej amunicji bez kryzy[1]. Automatyka działała na zasadzie wykorzystania energii gazów prochowych. Dla armaty opracowano w 1959 roku zdalnie kierowane ogonowe stanowisko DK-20, zastosowane na bombowcach naddźwiękowych Tu-22[2].
Sama armata była z konstrukcyjnego i balistycznego punktu widzenia udana, dysponując dużą szybkostrzelnością przy umiarkowanej masie 58 kg, lecz była skomplikowana i niedopracowana, co powodowało usterki i przypadki rozerwania broni[3]. Główną ujemną cechą była jednak konieczność stosowania specjalnej amunicji, znacznie droższej w produkcji i nie zunifikowanej z innymi działkami tego kalibru[4]. Łuska obejmowała pocisk i była dwukrotnie cięższa od łusek normalnych nabojów tego kalibru (255 wobec 114 g)[2]. Silniejszy był także ładunek prochowy[4]. Cały nabój ważył 513 g i miał długość 260 mm[2]. W efekcie samo działko było lżejsze, lecz zapas amunicji do niego ważył więcej o ok. 100 kg[2].
Z uwagi na nieusunięcie usterek i rezygnację z dalszych prac rozwojowych, działko formalnie nie zostało przyjęte na uzbrojenie Sił Powietrznych ZSRR, lecz mimo to w 1963 roku zdecydowano eksploatować wyprodukowane i zamontowane działka[2]. Jedyną platformą pozostały bombowce Tu-22[2].
Przypisy
- 1 2 Markowski 2009 ↓, s. 16.
- 1 2 3 4 5 6 Markowski 2009 ↓, s. 18.
- ↑ Markowski 2009 ↓, s. 17-18.
- 1 2 Markowski 2009 ↓, s. 17.
Bibliografia
- Wiktor Markowski. Orużyje bliżniego boja. „Tiechnika i Woorużenije”. Nr 11/2009, listopad 2009. (ros.).