Tony Ferguson

W MMA zadebiutował 12 kwietnia 2008, wygrywając ze Steve’em Avalosem^[1]. Do końca roku wygrał dwa kolejne pojedynki, w tym jeden z utytułowanym thai-boxerem Joem Schillingiem przez poddanie^[1]. 25 października 2010 zdobył pas mistrza PureCombat w wadze półśredniej po pokonaniu Brocka Jardine'a przez techniczny nokaut^[2].

Uzyskawszy od debiutu rekord 10 zwycięstw i 2 porażek w 2011, wziął udział w programie The Ultimate Fighter, gdzie znalazł się w drużynie prowadzonej przez Brocka Lesnara. Ostatecznie Ferguson wygrał program w kat. półśredniej (do 77 kg), pokonując w finale 4 czerwca 2011 Ramseya Nijema przez KO w pierwszej rundzie i otrzymując w nagrodę kontrakt z UFC^[3].

W debiucie dla amerykańskiej organizacji, 24 września 2011 na UFC 135 pokonał Aarona Rileya przez TKO w pierwszej rundzie^[4]. 3 grudnia tego samego roku wypunktował Bahamczyka Yves’a Edwardsa^[5].

5 maja 2012 przegrał z Michaelem Johnsonem jednogłośnie na punkty, notując pierwszą porażkę w UFC^[6].

19 października 2013 na UFC 166 poddał duszeniem Mike’a Rio^[7]. Wygrana nad Rio zapoczątkowała świetną passę dziewięciu zwycięstw z rzędu Fergusona w organizacji. Od października 2013 pokonywał m.in. Gleisona Tibau^[8], Josha Thomsona^[9], Edsona Barbozę^[10] czy Rafaela dos Anjosa^[11].

W tym czasie był również dwukrotnie zestawiany z Chabibem Nurmagomiedowem^[12], w tym raz o tymczasowe mistrzostwo UFC wagi lekkiej (marzec 2017), jednak do obu walk nie doszło z powodu problemów zdrowotnych Rosjanina^[13]. Zamiast tego o tymczasowe mistrzostwo zmierzył się 7 października 2017 z Kevinem Lee, którego ostatecznie pokonał przez poddanie w trzeciej rundzie, i zdobył pas^[14].

1 kwietnia 2018 doznał kontuzji i musiał zrezygnować z zaplanowanej walki na 7 kwietnia o regularne mistrzostwo wagi lekkiej z Nurmagomiedowem^[15]. Nowym rywalem Rosjanina został Al Iaquinta, natomiast prezydent UFC Dana White poinformował, że w momencie zdobycia przez któregoś z zawodników mistrzostwa, tymczasowy pas zostaje odebrany Fergusonowi i tak też się stało^[16][17].

6 października 2018 podczas UFC 229 pokonał przez techniczny nokaut Anthony’ego Pettisa, który nie wyszedł do trzeciej rundy z powodu kontuzji ręki^[18].

8 czerwca 2019 roku na gali UFC 238 zmierzył się z Donaldem Cerrone^[19]. Ferguson odniósł dwunaste zwycięstwo z rzędu, zwyciężając przez TKO z powodu niezdolności rywala do walki^[20]. Pojedynek nagrodzono bonusem za najlepszą walkę wieczoru^[21].

10 września 2022 roku po serii 4 porażek z rzędu miał powrócić do dywizji półśredniej, aby zmierzyć się z Li Jingliangiem, w Co-Main Evencie gali UFC 279^[22]. Kilkanaście godzin przed galą organizatorzy dokonali roszad w trzech najważniejszych zestawieniach karty walk ze względu na niezrobienie wagi przez Chamzata Czimajewa. W związku z tym nowym rywalem Fergusona został Nate Diaz, który docelowo miał zmierzyć się z Czimajewem^[23]. Przegrał walkę przez poddanie duszeniem gilotynowym w czwartej rundzie^[24].

29 lipca 2023 na UFC 291 został poddany przez Bobby’ego Greena duszeniem trójkątnym na 9 sekund przed zakończeniem pojedynku^[25]. Niecałe pięć miesięcy później przegrał na pełnym dystansie z Paddym Pimblettem na UFC 296^[26].

3 sierpnia 2024 w Abu Zabi podczas wydarzenia UFC Fight Night: Nurmagomedov vs. Sandhagen został poddany już w pierwszej rundzie przez Michaela Chiesa. Była to jego 8 porażka z rzędu^[27]. Dzięki tej 8 z rzędu porażce Ferguson prześcignął B.J. Penn i został rekordzistą najdłuższej serii porażek w historii UFC^[28].

24 stycznia 2025 roku, ogłoszono, że Ferguson rozstał się z UFC po 14 latach oraz podpisał kontrakt z nowo powstałą organizacją Global Fight League^[29].

• 2010: mistrz PureCombat w wadze półśredniej
• 2011: zwycięzca The Ultimate Fighter 13 w wadze półśredniej
• 2017–2018: tymczasowy mistrz UFC w wadze lekkiej

• National Collegiate Wrestling Association
  • 2006–2007: NCWA All-American
  • 2006: 1. miejsce
  • 2006–2007: North Central Conference – 1. miejsce
• Michigan High School Athletic Association
  • 2000–2002: MHSAA Division IV All-State
  • 2002: MHSAA Division IV – 1. miejsce