Udo Voigt
.jpg) Udo Voigt na tle grafiki z Rudolfem Hessem (Jena 2007) | |
| Data i miejsce urodzenia |
14 kwietnia 1952 |
|---|---|
| Przewodniczący Narodowodemokratycznej Partii Niemiec | |
| Okres |
od 1996 |
| Poprzednik |
Günter Deckert |
| Następca | |
Udo Voigt (ur. 14 kwietnia 1952 w Viersen) – niemiecki polityk, od 1996 do 2011 przewodniczący Narodowodemokratycznej Partii Niemiec (NPD), radny w okręgu administracyjnym Treptow-Köpenick, poseł do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji.
Życiorys
Urodził się w rodzinie członka Sturmabteilung (SA), który po 1945 zarabiał na życie jako kierowca. W wieku 16 lat wstąpił do NPD, był jej przewodniczącym w okręgu Freising (1978–1992). Od 1972 do 1984 służył w siłach powietrznych Bundeswehry, stacjonując m.in. w USA i Grecji. Z powodu odmowy rezygnacji z członkostwa w NPD nie został dopuszczony do służby zawodowej. Po odejściu z armii kształcił się w Hochschule für Politik München, pracował m.in. jako przedsiębiorca.
Od 1986 prowadził Narodowo-Demokratyczne Centrum Kształcenia w Lombardii. W tym samym roku wybrano go do zarządu federalnego NPD. Sześć lat później objął przewodnictwo nad regionem bawarskim partii. Na kongresie w Bad Dürkheim w marcu 1996 niewielką większością głosów został wybrany na nowego przewodniczącego NPD. Zastąpił w tej roli odbywającego karę pozbawienia wolności za podżeganie do waśni narodowych Güntera Deckerta[1]. W marcu 2002 i w październiku 2004 przedłużano mu kadencję zdecydowaną większością głosów w tym na kongresach w Königslutter i Leinefelde-Worbis. Partią kierował nieprzerwanie przez piętnaście lat do 2011.
Za jego rządów NPD prowadził ofensywę ideologiczną w tzw. nowych landach. Pod jego kierownictwem partia uzyskiwała mandaty w landtagach Saksonii i Meklemburgii. Udo Voigt wywalczył w 2006 jeden z trzech mandatów NPD w Radzie Okręgu Administracyjnego Treptow-Köpenick, obejmując obowiązki przewodniczącego klubu radnych partii.
W 2014 został liderem listy wyborczej NPD w wyborach europejskich przeprowadzanych po raz pierwszy bez obowiązującego progu wyborczego. Wynik na poziomie 1% pozwolił na uzyskanie jednego miejsca w Parlamencie Europejskim VIII kadencji, który obsadził Udo Voigt[2].
Życie prywatne
Zamieszkał w dzielnicy Köpenick. Jest żonaty i bezdzietny. Jako oficer rezerwy został członkiem związku żołnierzy Bundeswehry (Deutscher Bundeswehrverband), który w 2008 podjął starania o wykluczenie go z tego grona[3].
Poglądy i konsekwencje prawne
Udo Voigt głosi poglądy wymierzone w porządek prawny RFN, nie stroniąc od wypowiedzi nacjonalistycznych, ksenofobicznych i relatywizujących zbrodnie III Rzeszy, w szczególności Zagładę Żydów. W 2003 sąd w Stralsundzie wszczął postępowanie przeciwko Voigtowi za nawoływanie podczas kampanii w 1998 do zbrojnego oporu przeciwko systemowi politycznemu RFN. W wywiadzie dla pisma „Junge Freiheit” z 2004 nazwał Adolfa Hitlera „wielkim niemieckim mężem stanu”, a RFN „bezprawnym systemem”. Podczas demonstracji w Jenie w 2007 zaproponował przyznanie Rudolfowi Hessowi pokojowej nagrody Nobla[4].
W marcu 2007 wziął udział w obchodach na cześć zabitych żołnierzy SS w Budapeszcie, gdzie część działaczy NPD wznosiła nazistowskie pozdrowienia[5]. Sam Udo Voigt nazwał nazistowskie pozdrowienie „pozdrowieniem pokoju”, które po 60 latach od upadku III Rzeszy powinno jego zdaniem zostać zalegalizowane. W grudniu 2007 udzielił irańskiej stacji telewizyjnej wywiadu, w którym powątpiewał w liczbę ofiar Holocaustu, twierdząc, że mogło być „najwyżej 340 tys. ofiar śmiertelnych KL Auschwitz”[6]. W związku z tą wypowiedzią przewodniczący komisji spraw wewnętrznych Bundestagu Sebastian Edathy zapowiedział złożenie zawiadomienia o przestępstwie[7]. W 2005 porównał bombardowanie Drezna w czasie II wojny światowej do Holocaustu. W innym z wywiadów z 2007 zażądał od Polski zwrotu Pomorza, Prus Zachodnich, Prus Wschodnich i Śląska, a od Rosji Królewca[8].
W 2009 został w pierwszej instancji skazany na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania za podżeganie do nienawiści rasowej w związku z obrazą czarnoskórego niemieckiego piłkarza Patricka Owomoyeli[9]. Po odwołaniu się od tego wyroku został w 2011 prawomocnie uniewinniony[10]. W 2012 orzeczono wobec niego karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz karę grzywny za gloryfikowanie Waffen-SS podczas partyjnego zjazdu w 2010[11].
Przypisy
- ↑ Eckhard Jesse: Das Auf und Ab der NPD. extremismus.com. [dostęp 2014-06-24]. (niem.).
- ↑ Bundesergebnis: Vorläufiges Ergebnis der Europawahl 2014. bundeswahlleiter.de. [dostęp 2014-06-24]. (niem.).
- ↑ Bundeswehr will NPD-Chef loswerden. tagesspiegel.de, 21 maja 2008. [dostęp 2014-06-24]. (niem.).
- ↑ NPD-Chef schlug Heß für Friedensnobelpreis vor. sueddeutsche.de, 17 maja 2010. [dostęp 2014-06-24]. (niem.).
- ↑ Riskante Recherche – geheime Aufnahmen von NPD-Funktionären. ndr.de, 15 marca 2007. [dostęp 2014-06-24]. (niem.).
- ↑ Interview von NPD-Chef Udo Voigt mit iranischen Journalisten löst Empörung aus. swr.de, 10 grudnia 2007. [dostęp 2014-06-24]. (niem.).
- ↑ Sechs Millionen können nicht stimmen. tagesschau.de, 10 grudnia 2007. [dostęp 2014-06-24]. (niem.).
- ↑ Chcą oderwać Pomorze od Polski – prokuratura bada sprawę. onet.pl, 2 stycznia 2008. [dostęp 2014-06-24].
- ↑ Szef NPD skazany za podżeganie do nienawiści rasowej. wprost.pl, 24 kwietnia 2009. [dostęp 2014-06-24].
- ↑ Andrew Bowen: Charges dropped. dw.com, 9 marca 2011. [dostęp 2025-04-23]. (ang.).
- ↑ Remi Adekoya, Helena Smith, Lizzy Davies, Anne Penketh, Philip Oltermann: Meet the new faces ready to sweep into the European parliament. theguardian.com, 26 maja 2014. [dostęp 2014-06-24]. (ang.).
Bibliografia
- Toralf Staud: Moderne Nazis. Die neuen Rechten und der Aufstieg der NPD. Kolonia: Kiepenheuer & Witsch, 2005. ISBN 3-462-03638-6. (niem.).
- Eckhard Jesse: Biographisches Portrait: Udo Voigt. W: Extremismus & Demokratie. T. R. 18. Baden-Baden: Nomos Verlagsgesellschaft, 2006, s. 207–219. ISBN 978-3-8329-2431-7. (niem.).
- Toralf Staud: Glatze mit Scheitel. zeit.de, 16 grudnia 2004. [dostęp 2014-06-24]. (niem.).