Ulica Henryka Siemiradzkiego w Krakowie

ulica Henryka Siemiradzkiego
Stare Miasto
Ilustracja
Widok od zachodu, od ul. Karmelickiej.
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Miejscowość

Kraków

Długość

430 m

Przebieg
0 m ul. Łobzowska, ul. W. Spasowskiego
150 m ul. J. Sobieskiego
290 m ul. T. Lenartowicza
430 m ul. Karmelicka
Położenie na mapie Krakowa
Mapa konturowa Krakowa, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „ulica Henryka Siemiradzkiego”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „ulica Henryka Siemiradzkiego”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „ulica Henryka Siemiradzkiego”
Ziemia50°04′09,0″N 19°55′50,0″E/50,069167 19,930556

Ulica Henryka Siemiradzkiego – ulica w Krakowie, w dzielnicy I Stare Miasto, na Piasku. Przebiega równoleżnikowo od ulicy Łobzowskiej do ulicy Karmelickiej[1][2].

Ulica została wytyczona pod koniec lat 80. XIX wieku. Obecną nazwę, upamiętniającą malarza Henryka Siemiradzkiego, uzyskała w 1890 roku[1].

Zabudowa

Ulica Siemiradzkiego posiada charakter małej ulicy z zabudową mieszkalną, czynszową, obsadzonej jednostronnie szpalerami drzew. Zabudowa ulicy pierwotnie była niemal całkowicie pozbawiona funkcji handlowych, z wyjątkiem pojedynczych punktów w budynkach usytuowanych w rejonie skrzyżowań. Lokale handlowe były w późniejszym czasie realizowane również w kamienicach z okresu międzywojennego. Zabudowę stanowią w przeważającej części kamienice w stylu historyzmu, powstałe w latach 90. XIX wieku. Uzupełniają je powstałe na początku XX wieku kamienice reprezentujące w swojej formie cechy stylu modernistycznego oraz modernistyczne, funkcjonalistyczne kamienice zrealizowane w okresie międzywojennym[1][3].

  • ul. Siemiradzkiego 1 (ul. Łobzowska 30) – Dawny Dom Zdrowia dra Jana Gwiazdomorskiego. Projektował Władysław Ekielski, 1889–1890. Jeden z pierwszych obiektów zrealizowanych przy ulicy, w budynku tym 28 listopada 1907 roku zmarł Stanisław Wyspiański. Obecnie Szpital Ginekologiczno-Położniczy im. Rafała Czerwiakowskiego.
  • ul. Siemiradzkiego 2 (ul. Łobzowska 28) – Kamienica Turnauów, zrealizowana w stylu historyzmu z modnymi ówcześnie formami tzw. „renesansu północnego” dla Karoliny Turnau. Stanowi dominantę urbanistyczną. Projektował Jan Zawiejski, 1889–1890[4].
  • ul. Siemiradzkiego 3 – Kamienica o cechach architektury modernistycznej. Projektował Władysław Kleinberger jako swój dom własny, 1908.
  • ul. Siemiradzkiego 4 – Kamienica stylu historyzmu, zbudowana dla Ludwika Turnaua. Projektował Karol Rybiński, 1890–1891.
  • ul. Siemiradzkiego 5 – Kamienica o cechach architektury modernistycznej. Mieszkał w niej Teodor Axentowicz. Projektował Władysław Kaczmarski, 1906–1907.
  • ul. Siemiradzkiego 6 – Kamienica w stylu eklektycznym. Projektował Stefan Ertel, 1893.
  • ul. Siemiradzkiego 8 – Kamienica w formie renesansowej willi, odsunięta od ulicy, z ogrodem od jej strony, przed elewacją frontową, zbudowana dla J. Mularskiego. Projektował Leopold Tlachna, 1892–1893.
  • ul. Siemiradzkiego 9 – Kamienica w stylu historyzmu. Projektował Henryk de Laveaux, ok. 1893–1894.
  • ul. Siemiradzkiego 10 – Kamienica w podobnej formie, co sąsiednia przy ul. Siemiradzkiego 8, odsunięta od ulicy, z ogrodem przed elewacją frontową. Projektował Leopold Tlachna, 1892–1893.
  • ul. Siemiradzkiego 11 – Kamienica w stylu eklektycznym. Projektował Beniamin Torbe, 1893.
  • ul. Siemiradzkiego 12 – Kamienica o cechach architektury modernistycznej. Projektował Beniamin Torbe, 1905.
  • ul. Siemiradzkiego 14 – Kamienica w stylu eklektycznym. Wzniesiona w latach 1891–1892.
  • ul. Siemiradzkiego 16 – Kamienica w stylu historyzmu, zbudowana dla J. Ciesielskiego, ozdobiona na fasadzie medalionem z popiersiem Tadeusza Kościuszki. Projektował Karol Żychoń, 1891–1892.
  • ul. Siemiradzkiego 18a (ul. Sobieskiego 24) – Kamienica w stylu modernistycznym z narożem w formie trójbocznego, cofniętego wykusza. Stanowi dominantę urbanistyczną skrzyżowania z ul. Sobieskiego. Projektował Stanisław Mehl, 1934–1935.
  • ul. Siemiradzkiego 19 – Kamienica w stylu secesyjnym z motywem wici roślinnej, wyżłobionym na fasadzie w tynku. Wzniesiona w latach 1910–1911.
  • ul. Siemiradzkiego 20a – Kamienica w stylu modernistycznym z płaskorzeźbioną dekoracją fasady. Projektowali Alfred Düntuch i Stanisław Landsberger, 1936–1938.
  • ul. Siemiradzkiego 21 – Kamienica w stylu secesyjnym z fasadą zdobioną kwiatami słoneczników. Wzniesiona w roku 1911.
  • ul. Siemiradzkiego 22 – Willa, obecnie część zespołu budynków Komendy Miejskiej Policji. Projektował Jozue Oberleder, 1922.
  • ul. Siemiradzkiego 23 – Kamienica z cofniętą pięcioboczną fasadą z ogródkiem w środku. Projektował Artur Romanowski, 1911–1912.
  • ul. Siemiradzkiego 24 – Dawne Koszary Obrony Krajowej – gmach główny i ciąg trzech budynków frontowych po stronie zachodniej. Obecnie Komenda Miejska Policji. Projektował Janusz Niedziałkowski, 1892–1894.
  • ul. Siemiradzkiego 25 (ul. Lenartowicza 1) – Kamienica w stylu secesyjnym. Projektował Kazimierz Zieliński, 1911–1912.
  • ul. Siemiradzkiego 29 – Kamienica o cechach architektury modernistycznej z fasadą dekorowaną koszykami na kwiaty. Projektowali Rajmund Meus i Bronisław Górski, 1909–1910.
  • ul. Siemiradzkiego 31 – Kamienica w stylu historyzmu. Projektował Bronisław Müller, 1890. W 1920 roku został przebudowana przez Stowarzyszenie Opieki nad Dziewczętami p.w. Św. Józefa. Obecnie Dom Dziecka dla Dziewcząt.
  • ul. Siemiradzkiego 35 (ul. Karmelicka 53) – Kamienica w stylu historyzmu. Projektował Bronisław Müller, 1881.

Przypisy

  1. 1 2 3 Encyklopedia Krakowa. Warszawa – Kraków: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 896. ISBN 83-01-13325-2.
  2. ↑ Praca zbiorowa: Kraków plan miasta. Kraków: 2024. ISBN 978-83-8184-589-2.
  3. ↑ Gminna ewidencja zabytków - Kraków. [w:] www.bip.krakow.pl [on-line]. [dostęp 2022-05-01].
  4. ↑ Myślenie miastem. Architektura Jana Zawiejskiego. Kraków: Muzeum Historyczne Miasta Krakowa, 2018, s. 139. ISBN 978-83-7577-308-8.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.