Visvaldis (1982)

Visvaldis (M-07)
Ilustracja
„Viesturs” i „Visvaldis” w 2017 roku
Klasa

niszczyciel min

Typ

Tripartite (Alkmaar)

Historia
Stocznia

Van der Giessen-de Noord, Alblasserdam Holandia

Położenie stępki

29 maja 1980

Wodowanie

29 października 1982

 Koninklijke Marine
Nazwa

Hr.Ms. „Delfzijl” (M851)

Wejście do służby

17 sierpnia 1983

Wycofanie ze służby

19 czerwca 2000

 Łotwa
Nazwa

„Visvaldis” (M-07)

Wejście do służby

24 października 2008

Los okrętu

w służbie (2022)

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 562 tony
pełna: 595 ton

Długość

51,5 metra całkowita
47,1 metra między pionami

Szerokość

8,9 metra

Zanurzenie

2,5 metra

Napęd
1 silnik wysokoprężny Brons-Werkspoor A-RUB 215 o mocy 1370 kW (1860 KM)
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 179 kW (240 KM)
1 śruba + 2 stery strumieniowe
Prędkość

15 węzłów

Zasięg

3000 Mm przy prędkości 12 węzłów

Sensory
radar, sonar
Uzbrojenie
1 armata automatyczna kal. 20 mm
Wyposażenie
2 pojazdy podwodne PAP-104, trały
Załoga

29–42

Visvaldis (M-07), wcześniej Hr.Ms. „Delfzijl” (M851) – holenderski, a następnie łotewski niszczyciel min typu Tripartite (Alkmaar) z lat 80. XX wieku. Okręt ma wyporność pełną 595 ton, a jego napęd stanowi silnik wysokoprężny i dwa silniki elektryczne. Jednostka osiąga prędkość 15 węzłów i zasięg 3000 Mm, a jej główne wyposażenie przeciwminowe stanowią dwa pojazdy podwodne oraz trały.

Okręt został zwodowany 29 października 1982 roku w stoczni Van der Giessen-de Noord w Alblasserdam, a w skład Koninklijke Marine został wcielony 17 sierpnia 1983 roku. Jednostka została skreślona z listy holenderskiej floty 19 czerwca 2000 roku, po czym została w 2007 roku sprzedana Łotwie i 24 października 2008 roku weszła do służby w Latvijas Jūras spēki. „Visvaldis” nadal znajduje się w składzie łotewskiej floty (stan na 2022 rok).

Projekt i budowa

Rosnące zagrożenie minowe, spowodowane postępem technicznym w konstrukcji nowych typów min morskich sprawiło, że nastąpiła potrzeba zastąpienia służących do tej pory do ich zwalczania klasycznych trałowców[1]. Nowa metoda zwalczania min została opracowana w Wielkiej Brytanii w drugiej połowie lat 60. XX wieku: zakładała wykrywanie i zlokalizowanie min przez odpowiednie sonary, a następnie ich selektywne niszczenie przy pomocy bezzałogowych pojazdów podwodnych[1]. Początkowo system ten Brytyjczycy umieścili na kilkunastu zbudowanych w latach 50. trałowcach typu Ton z drewnianymi kadłubami, które po przebudowie dały początek klasie niszczycieli min[1][2].

Proces zaprojektowania i budowy nowych jednostek tej klasy był bardzo kosztowny, gdyż trzeba było nie tylko wybrać i wykonać odpowiedni małomagnetyczny materiał na kadłub jednostek, ale też wyposażyć je w zaawansowane systemy elektroniczne służące do wykrywania i niszczenia małych obiektów podwodnych[1][2]. Stworzenie takiego okrętu było jednak dla krajów Europy Zachodniej koniecznością, gdyż na początku lat 70. w służbie flot NATO znajdowały się niemal wyłącznie przestarzałe trałowce (z wyjątkiem sześciu nowoczesnych jednostek typu Circé, wprowadzonych do służby w Marine nationale w latach 1969–1973)[1][2]. Aby rozłożyć koszty projektu nowych okrętów, współpracę nawiązały trzy państwa: Belgia, Francja i Holandia, stąd opracowany wspólnie projekt otrzymał nazwę Tripartite (pol. trójprzymierze)[1][2]. Projektanci trzech krajów razem stworzyli ogólną koncepcję okrętu oraz projekt jego kadłuba, bazując na rozwiązaniach zastosowanych w typie Circé; dalszy podział obowiązków zakładał opracowanie przez Belgów instalacji elektrycznej i systemu niszczenia min, Francuzi mieli zaprojektować wyposażenie trałowe i systemy elektroniczne, zaś domeną Holendrów była siłownia główna[1][2].

Niszczyciele min typu Tripartite zostały zaprojektowane w latach 1973–1976[2]. Łącznie w latach 1977–1995 zbudowanych zostało 40 okrętów tego typu: 10 dla Belgii, 10 dla Francji (określane tam jako typ Éridan), 15 dla Holandii (nazwane typem Alkmaar) oraz trzy jednostki dla Pakistanu i dwie dla Indonezji[1][2]. Kompleks sonarowy jest w stanie wykrywać miny oraz obiekty minopodobne z odległości do 500 metrów i na głębokości maksymalnie 80 metrów oraz określić ich położenie z dokładnością do 15 metrów (na małej głębokości obiektu) przy stanie morza 5, a także wykonywać tradycyjne zadania trałowania[3].

Przyszły „Delfzijl”, jeden z liczącej 15 okrętów serii holenderskich jednostek typu Tripartite, zbudowany został w stoczni Van der Giessen-de Noord w Alblasserdam pod numerem stoczniowym M851[4][5]. Aby umożliwić budowę jednostek typu Alkmaar, w stoczni powstała nowa hala montażowa o długości 144 metrów, szerokości 43 metrów i wysokości 23 metrów[6][7]. Stępkę okrętu położono 29 maja 1980 roku, a zwodowany został 29 października 1982 roku[8][7]. Jednostka otrzymała nazwę na cześć jednego z najważniejszych miast holenderskiej wojny o niepodległość w XVI wieku – Delfzijl[6]. Koszt budowy okrętu wyniósł 75 milionów guldenów[6].

Dane taktyczno-techniczne

Armata automatyczna Giat 20F2 na pokładzie niszczyciela min Tālivaldis
Armata automatyczna Giat 20F2 na pokładzie „Tālivaldis”

Okręt jest niszczycielem min z kadłubem, pokładem i grodziami wykonanymi z laminatów poliestrowo-szklanych o łącznej masie 180 ton, w tym około 16 km tkaniny z włókna szklanego[6][9]. Wewnątrz wyłożonego balsą kadłuba znajduje się szkielet usztywniający konstrukcję, z wzdłużnikami zwiększającymi odporność na podwodne wybuchy[10]. Jednostka charakteryzuje się uniesionym dziobem i ciągłym pokładem głównym na przeważającej długości kadłuba, przechodzącym uskokiem do niskiej części rufowej[11]. Na pokładzie znajduje się niska i długa nadbudówka, z pomostem bojowym w przedniej części; za pomostem umieszczony został maszt palowy, a za nim niski, zwężający się ku górze komin o ściętym wierzchołku[11]. Na końcu nadbudówki zamontowany został drugi maszt z anteną łączności satelitarnej, a na pokładzie rufowym zainstalowano żurawik[11]. Na rufie przewidziano też miejsce na kontener o masie 5 ton, przeznaczony na dodatkowe wyposażenie[12][13]. Okręt wyposażony jest w aktywny system stabilizacji przechyłów, który tworzą wyposażone w silniki hydrauliczne zbiorniki paliwa w kształcie litery „V” oraz boczne stabilizatory[1][3]. Autonomiczność okrętu wynosi 15 dób[7][14]. Pomieszczenia okrętowe są klimatyzowane, a z udogodnień zainstalowano m.in. chłodnię i pralnię[6].

Długość całkowita wynosi 51,5 metra (47,1 metra między pionami), szerokość 8,9 metra i zanurzenie 2,5 metra (kadłuba, z opuszczonym sonarem sięga 3,8 metra)[5][12]. Wyporność standardowa wynosi 562 tony, a pełna 595 ton[12][14][a]. Główny napęd okrętu stanowi jeden silnik wysokoprężny Brons-Werkspoor A-RUB 215X-12 o mocy 1370 kW (1860 KM), napędzający pojedynczą śrubę o zmiennym skoku; na rufie znajdują się dwa stery z napędem elektrycznym[10][12][b]. Napęd pomocniczy tworzą dwa silniki elektryczne ACEC o łącznej mocy 179 kW (240 KM) oraz dwa aktywne stery strumieniowe Schottel[5][15][c]. Prędkość maksymalna okrętu wynosi 15 węzłów przy wykorzystaniu napędu głównego i 7 węzłów na silnikach elektrycznych[8][16]. Zasięg jednostki wynosił 3000 Mm przy prędkości 12 węzłów[8][12].

Uzbrojenie artyleryjskie okrętu stanowi umieszczona w części dziobowej pojedyncza armata automatyczna kalibru 20 mm Giat 20F2 L/90[5][12]. Masa armaty z amunicją wynosi 470 kg, kąt podniesienia lufy od -15° do +60°, szybkostrzelność teoretyczna 720 strz./min, a donośność skuteczna od 1200 do 2000 metrów[17]. Wyposażenie przeciwminowe stanowią dwa pojazdy podwodne PAP-104 oraz trał mechaniczny lekki i trał mechaniczny OD 3 Oropesa[8][12]. Pojazdy podwodne PAP-104 (fr. Poisson Auto Propuise) mają długość 2,7 metra, szerokość 1,2 metra, wysokość 1,3 metra i masę 700 kg (w tym przenoszony 100-kilogramowy materiał wybuchowy)[12][18]. Sterowane przewodowo mogą operować w odległości 500 metrów od okrętu na maksymalnej głębokości 300 metrów przy stanie morza 3; napędzane dwoma silnikami elektrycznymi mogą poruszać się z prędkością 5 węzłów i na jednym ładowaniu wykonać pięć trwających 20 minut akcji[8][12]. Jednostka wyposażona została też w sprzęt do nurkowania, w tym w jednoosobową komorę dekompresyjną; w przypadku choroby dekompresyjnej nurka komora może zostać zabrana z pokładu przy pomocy śmigłowca[6].

Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało początkowo radar nawigacyjny Racal-Decca 1229C i podkadłubowy sonar Thomson Sintra DUBM 21A, system wyznaczania pozycji Decca HI-FIK-6, system dowodzenia EVEC-20 oraz systemy radionawigacyjne Toran i Syledis[16][19].

W zależności od wykonywanych zadań załoga okrętu liczyła od 29 do 42 osób[4][14][d].

Służba

Holandia

Holenderskie niszczyciele min Dordrecht i Delfzijl w 1983 roku
„Dordrecht” i „Delfzijl” w 1983 roku

Hr.Ms. „Delfzijl” został wcielony w skład Koninklijke Marine 17 sierpnia 1983 roku, otrzymując numer taktyczny M851[8][7]. Głównym rejonem działania jednostki było Morze Północne i Bałtyckie, a oprócz zadań zwalczania zagrożenia minowego okręt realizował także misje patrolowe[6]. Hr.Ms. „Delfzijl” został wycofany ze służby 19 czerwca 2000 roku z powodu cięć budżetowych[6][20].

Łotwa

We wrześniu 2005 roku Holandia zawarła, opiewający na kwotę 69,4 mln dolarów, kontrakt na sprzedaż Łotwie pięciu wycofanych ze służby niszczycieli min („Delfzijl”, „Alkmaar”, „Dordrecht”, „Harlingen” i „Scheveningen”)[20]. Po przeprowadzeniu remontu i zmianie wyposażenia (m.in. wymianie radarów na modele Furuno FR-2115 i Consilium Selesmar MM 950 oraz dodaniu uzbrojenia w postaci dwóch wkm kalibru 12,7 mm) okręt został wcielony do służby w Latvijas Jūras spēki 24 października 2008 roku pod nazwą „Visvaldis” (numer taktyczny M-07)[15][21][e]. Pierwszym łotewskim dowódcą okrętu został mianowany por. mar. Sandis Zviedrāns[22]. Etatowa załoga okrętu w służbie łotewskiej liczy 44 osoby[23]. 21 marca 2010 roku z okazji 385. rocznicy powstania Lipawy jednostka została w tym mieście udostępniona do zwiedzania[24]. W czerwcu 2011 roku „Visvaldis” wziął udział w 39. edycji międzynarodowych ćwiczeń sił morskich państw NATO BALTOPS, zawijając m.in. do Świnoujścia[25][26]. W lipcu 2017 i 2018 roku jednostka została udostępniona do zwiedzania w Lipawie z okazji Święta Morza[27][28]. Między 2008 a 2020 rokiem jednym z dowódców okrętu był kmdr por. Armands Grebežs[29]. Nie wiadomo, czy „Visvaldis” został objęty prowadzoną od 2022 roku przez francuską firmę Exail modernizacją, dzięki której trzy z pięciu łotewskich niszczycieli min otrzymało zintegrowane systemy zarządzania walką przeciwminową MINTACS i UMISOFT oraz nowe wyposażenie do zwalczania min: pojazd podwodny A18-M, dwa systemy identyfikacji min SeaScan Mark 2 oraz 10 robotów podwodnych (systemów obrony przeciwminowej) K-STER C[30][31][32]. Okręt nadal znajduje się w składzie łotewskiej floty (stan na 2022 rok)[31].

Uwagi

  1. ↑ Identycznie podają Rochowicz 1995 ↓, s. 33, Sharpe 1991 ↓, s. 398, Saunders 2009 ↓, s. 480 i Faulkner 2004 ↓, s. 386. Natomiast Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 283 podają wyporność standardową 510 ton i pełną 544 tony, a Saunders 2015 ↓, s. 499 podaje wartości odpowiednio 571 i 605 ton.
  2. ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 283, Gogin 2025A ↓ i Gogin 2025I ↓ podają, że moc silnika Diesla okrętu wynosi 1900 KM.
  3. ↑ Rochowicz 1995 ↓, s. 33 i Zawadzki 2022 ↓, s. 20–21 podają, że każdy z silników elektrycznych ma moc 240 KM.
  4. ↑ Rochowicz 1995 ↓, s. 33 i Zawadzki 2022 ↓, s. 21 podają, że załoga okrętu składa się z 5 oficerów oraz 41 podoficerów i marynarzy.
  5. ↑ Saunders 2009 ↓, s. 480 podaje, że okręt otrzymał nazwę „Rūsiņš”.

Przypisy

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.