Wiktor Zborowski

Wiktor Zborowski
Ilustracja
Wiktor Zborowski (2025)
Data i miejsce urodzenia

10 stycznia 1951
Warszawa

Zawód

aktor

Współmałżonek

Maria Winiarska

Lata aktywności

od 1969

Odznaczenia
Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
podpis
Strona internetowa
Występ aktorów Teatru Ateneum z Warszawy ze spektaklem "Wysocki" na XII Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu (1991). Od prawej: Leonard Pietraszak, Marian Opania, Wiktor Zborowski, Marcin Sosnowski
Agnieszka Mandat, Agnieszka Holland i Wiktor Zborowski na prezentacji filmu Pokot na Berlinale 2017
Odcisk dłoni Wiktora Zborowskiego w Alei Gwiazd w Międzyzdrojach
Wiktor Zborowski czytający fragmenty wspomnień Jana Szczepkowskiego podczas otwarcia wystawy stałej w dawnej willi rzeźbiarza w Milanówku (26 kwietnia 2025)

Wiktor Stanisław Zborowski (ur. 10 stycznia 1951 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy, radiowy (Teatr Polskiego Radia) i dubbingowy.

Życiorys

Urodził się i dorastał w Warszawie jako syn Hanny Kobuszewskiej[1] (1921–2012) i Adama Zborowskiego (1919–1993), prawnika, prokuratora i wiceministra sprawiedliwości. Jego matka była siostrą lekarki Marii Kobuszewskiej-Faryny i aktora Jana Kobuszewskiego[2]. Miał zostać koszykarzem lub chirurgiem. Mając 198 cm wzrostu, jako nastolatek trenował koszykówkę w Polonii Warszawa, był członkiem juniorskiej reprezentacji Polski w koszykówce mężczyzn, z którą w 1968 wystąpił na mistrzostwach europy U-18 w Hiszpanii (reprezentacja Polski zajęła 9. miejsce). W klasie maturalnej doznał kontuzji, która przerwała jego karierę[3]. Ukończył XI Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Reja w Warszawie (1969).

Z aktorstwem zetknął się od dziecka, przez wuja Jana Kobuszewskiego. Bywał w teatrze, miał kontakt ze sceną. Mając 10 lat wziął udział w przedstawieniu Rewolwer Aleksandra Fredry (1962) w reżyserii Marii Wiercińskiej w Teatrze Polskim w Warszawie[2]. W 1973 ukończył warszawską Państwową Wyższą Szkołę Teatralną.

W 1970 zadebiutował w roli grabarza w Hamlecie Williama Szekspira w reż. Adama Hanuszkiewicza w Teatrze Narodowym, z którym był związany w latach 1973–1981. Po raz pierwszy wystąpił na małym ekranie w roli wikarego w dramacie telewizyjnym Romana Wionczka Padalce (1974) z Bolesławem Płotnickim. Pojawił się jako inżynier Maliszewski w jednym z odcinków serialu Jerzego Gruzy Czterdziestolatek pt. „Pocztówka ze Spitzbergenu czyli oczarowanie” (1975).

Od 1972 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, z której wystąpił na początku lat 80.[4].

Jest autorem hasła „Teraz Polska”[5].

Filmografia

Filmy

Seriale

Etiudy filmowe

  • 1988: Szczęściarz – Baltazar
  • 2005: Profesor – Profesor
  • 2008: Supermax
  • 2017: Plica Polonica – lektor
  • 2017: Uczciwi ludzie – Stryj

Teatr Telewizji

  • 1974: Skamieniały las – Herb
  • 1974: Romeo i Julia
  • 1975: Wieczór Trzech Króli – Kurio
  • 1975: Aktor – Bywalec kawiarni
  • 1976: Upiór w kuchni – Sierżant Griggson
  • 1976: Brutalna gra – Cecil
  • 1977: Turoń – Chłop
  • 1977: Trzy po trzy
  • 1979: Pechowy dzień i zbrodnia i kara – Nieznajomy
  • 1979: Brzechwa dzieciom
  • 1980: Pierścień i róża czyli historia Lulejki i Bulby
  • 1980: Król w Kraju Rozkoszy – Florbel
  • 1980: Cyrano de Bergerac – Montfleury
  • 1981: Moliere, czyli zmowa świętoszków – Markiz de Laissac
  • 1981: Igraszki trafu i miłości
  • 1984: Selekcja – Porucznik FBI (odc. 2)
  • 1988: Tym razem żegnaj na zawsze – Teodor Jeske-Choiński
  • 1988: Napoleon V.S.O.P. – Bertrand
  • 1989: Spotkania ze Szwejkiem – obsada aktorska (odc. 7)
  • 1989: Dwaj Panowie B. czyli jej pierwszy kochanek – Antoni Gorzeń
  • 1990: Obrona Ksantypy – Parrasjos
  • 1990: Człowiek z Budki Suflera – Kudelius
  • 1991: Jej mężowie – Frederick Lowden
  • 1991: Bananowy interes – Cornelius J. Hollingsworth
  • 1992: Cieszmy się życiem – Donald
  • 1993: Upiór w kuchni – Inspektor Hunt
  • 1993: Miarka za miarkę – Łokieć
  • 1993: Manhattan poker – Feliks
  • 1993: Kolęda wigilijna – Cratchit
  • 1993: Akapit – Pacjent
  • 1994: Żółta szlafmyca albo kolęda na nowy rok – Fircyk, przyjaciel domu
  • 1994: Zatrute pióro – Conrad Leary
  • 1994: Rozmowy zmarłych
  • 1994: Portret słabego pianisty – Główny kominiarz
  • 1994: Po tamtej stronie – Andrzej
  • 1994: Mały Książę – Zwrotniczy
  • 1994: Alicja w Krainie Czarów
  • 1995: Słomkowy kapelusz – Emil Tavernier
  • 1995: Pierwiastek z minus jeden – Obcy
  • 1995: Nareszcie bal – Król
  • 1995: Ciemno – Mietek, syn Jakubca
  • 1995: Bożena – Kamil
  • 1995: Ach, co za wynalazek – Szpak
  • 1996: Podróż do Wenecji – Kristoffer
  • 1996: Miki – Anioł
  • 1996: Komedia sytuacyjna – Karol Summerskill
  • 1998: Farrago – Święty Piotr
  • 1998: Balkis – Tygrys
  • 1999: W tym domu straszy – Reżyser
  • 2001: Wielki Świat – Franio
  • 2001: Chłopiec i anioł – Anioł
  • 2002: Smutne miasteczko
  • 2003: Siła komiczna – Marmion
  • 2004: Dzień przed zachodem – Sołtys
  • 2005: Żywot Józefa – Piekarz Zofar, Diabeł Asmodeus
  • 2005: Dzikuska – Wróżka
  • 2005: Bieg szlakiem historii
  • 2006: Dobrze – Sąsiad
  • 2008: Warszawa – Artysta kabaretowy
  • 2010: Wierność – Karol Szadurski
  • 2011: Boska! – St. Clair
  • 2013: Pamiętniki pani Hanki – Stryj Albin

Dubbing

Życie prywatne

Żonaty z aktorką Marią Winiarską, z którą ma dwie córki: prezenterkę telewizyjną Hannę (ur. 1983) i aktorkę Zofię (ur. 1987)[6], która jest żoną siatkarza Andrzeja Wrony (ur. 1988). Ma cztery wnuczki (Ninę i Milę, córki Hanny, oraz Nadzieję i Jaśminę, córki Zofii)

Nagrody i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Hanna Zborowska, Humor w genach, wyd. 1 w tej ed., popr. i rozsz., Warszawa: Wydawnictwo Nisza, 2011, ISBN 978-83-62795-01-7, OCLC 802105661 [dostęp 2021-09-11].
  2. 1 2 Sławomir Kowalski. (Prze)życie: Wiktor Zborowski wspaniałą karierę zawdzięcza wujowi. „Gazeta Krakowska”. nr 297 (23334), s. 4–5, 21–22 grudnia 2024. Kraków: Polska Press. ISSN 2353-6144.
  3. ↑ Monika Wojniak: „Przypadkiem nie zostałem sportowcem” – wywiad z W. Zborowskim dla magazynu „Dlaczego” nr 124. onet.pl, 2 lutego 2011. [dostęp 2015-08-02].
  4. ↑ Dominik Cwikła, Zborowski dla wSensie.pl: Złożyłem podanie do PZPR, ale wystąpiłem z partii po kilku latach [online], wsensie.pl [dostęp 2018-05-29] (pol.).
  5. ↑ „Teraz Polska” – idea, hasło, godło.
  6. ↑ Krystyna Gucewicz: Dlaczego się kochają, czyli życie na różowo. Wydawnictwo Zetdezet, 1995, s. 132. ISBN 83-85056-40-8.
  7. ↑ Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” (1997). Polska Bibliografia Literacka. [dostęp 2024-12-30].
  8. ↑ MKiDN – Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis [online] [dostęp 2021-01-04] (pol.).
  9. ↑ Laureaci Wielkiego Splendora. polskieradio.pl. [dostęp 2014-12-15]. (pol.).
  10. ↑ Wiktor Zborowski odebrał nagrodę podczas festiwalu „Animocje”, „Dziennik Gazeta Prawna”, 23 kwietnia 2017 [dostęp 2024-12-30] (pol.).
  11. ↑ Wiktor Zborowski uhonorowany Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis [online], pap.pl [dostęp 2024-01-20].

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.