Angela (rodzaj)

Modliszki przeciętnych do dużych rozmiarów, osiągające od 60 do 141 mm długości ciała. Ta ostatnia wartość dotyczy samic A. maxima i jest największą wśród modliszek Ameryki. Ciało jest mocno wysmuklone, patykowate. U obu płci w ubarwieniu najczęściej dominuje brąz, ale samice są zwykle jaśniejsze, niekiedy z odcieniem słomkowym czy żółtawym^[1].

Tułów ma silnie wydłużone przedplecze i dobrze zaznaczone rozszerzenia nadbiodrowe^[2]. W użyłkowaniu skrzydeł przedniej pary (tegmin) zaznaczają się wydłużone pterostygmy. U samic skrzydła przedniej pary są mocno skrócone, co stanowi autapomorfię rodziny^[2]. Tylne skrzydła u obu płci są barwne^[1][2] i dłuższe od tych przednich, co również uchodzi za autapomorfię^[2]. U samicy skrzydła w spoczynku nie sięgają poza środek odwłoka, zaś u samca skrzydła są nieznacznie skrócone i pozostają funkcjonalne^[1]. Na spodzie zatułowia nie występuje pojedynczy narząd tympanalny (ucho cyklopowe)^[2]. Chwytne odnóże przedniej pary ma na biodrze niewydłużony płat grzbietowo-wierzchołkowy, a na udzie zaopatrzone w kolce płaty wierzchołkowe, umieszczony w wierzchołkowej połowie rowek do chowania pazurka oraz cztery kolce dyskoidalne, z których trzeci jest najdłuższy^[2], a pierwszy znacznie dłuższy od drugiego^[1][2]. Wyprostowana goleń przedniego odnóża ma pięć lub sześć kolców tylno-brzusznych^[2].

Przysadki odwłokowe są krótsze niż połowa długości odwłoka^[2], spłaszczone^[1][2][3] i listkowato rozszerzone^[1][3], co wskazywane jest jako autapomorfia rodziny^[2] i pozwala odróżnić Angelidae na dowolnym stadium rozwojowym od pozostałych modliszek Nowego Świata o patykowatym ciele^[1]. Płytka nadobytowa przybiera trójkątny kształt. Genitalia samca odznaczają się w pełni zesklerotyzowanymi fallomerami i porozdzielanymi wyrostkami zespołu lewej strony. Fallomer brzuszny cechuje się umieszczonym po prawej stronie płatem nasadowym, uwstecznionym i przemieszczonym na stronę lewą pierwotnym wyrostkiem dystalnym oraz w dużym stopniu zredukowanym wtórnym wyrostkiem dystalnym. Apofiza falloidalna ma postać krótką i zaokrągloną. Fallomer lewy nie ma zaokrąglonego płata na blaszce grzbietowej^[2].

Umieszczona na podłożu stroną brzuszną ooteka ma kształt łezkowaty z zaokrągloną częścią nasadową i zwężającą się częścią odsiebną albo podługowato-owalny. Barwa jej zewnętrznej ściany jest rudobrązowa. Tuż przy rejonie wylęgowym znajduje się warstwa dodatkowego materiału z wyrostkami bocznymi, które to służą za daszek podtrzymujący zewnętrzną okrywę. Ta ostatnia utworzona jest z białej wydzieliny i ku przodowi wydłuża się w wypełniony pęcherzykami powietrza wyrostek^[1].