Ballady pijackie

Ballady pijackie – cykl pięciu poematów Antoniego Langego opublikowanych w 1895. Cykl wylicza pięć narkotyków, po które powinien sięgać młodopolski artysta: kawa, absynt, poncz, szampan i haszysz[1]. Tematyka dzieła klasyfikuje je jako jeden z pierwszych tak wyrazistych manifestów dekadentyzmu i modernistycznego dandyzmu. Do cyklu odwoływali się często krytycy literaccy (S. Brzozowski, J. Tomkowski), traktując go jako wyznacznik literackiej mody końca XIX wieku oraz cenne źródło dla zrozumienia epoki. Ballady pijackie cechuje barwność języka, erudycja i bogactwo nawiązań kulturowych, literackich oraz religijnych.

Ballady pijackie realizują niezwykle rzadki w poezji polskiej model ballady francuskiej, skomplikowanego średniowiecznego układu stroficznego, występującego między innymi w twórczości François Villona[2].

Przypisy

  1. ↑ Kazimierz Wyka, Modernizm polski, Litres, 18 stycznia 2021, s. 105-106, ISBN 978-5-04-263680-6 [dostęp 2025-02-07].
  2. ↑ Wiktor Jarosław Darasz: Mały przewodnik po wierszu polskim. Kraków: Towarzystwo Miłośników Języka Polskiego, 2003, s. 164-165. ISBN 83-900829-6-9.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.