Bieg na 3000 metrów z przeszkodami

Bieg na 3000 metrów z przeszkodami – konkurencja lekkoatletyczna, w którym zawodnicy biegną siedem i pół okrążeń stadionu, pokonując za każdym razem pięć przeszkód: cztery płoty o wysokości 91,4 cm dla mężczyzn i 76,2 cm dla kobiet oraz rów z wodą poprzedzony płotem o tej samej wysokości co pozostałe płoty. Rów z wodą umieszczony jest zazwyczaj po wewnętrznej stronie bieżni, tym samym w rzeczywistości zawodnicy pokonują okrążenie stadionu o długości ok. 390 m.

Konkurencję tę aż do końca XX wieku uprawiali wyłącznie mężczyźni (na igrzyskach olimpijskich od 1900). Dopiero od 1998 IAAF zaczęła uznawać za oficjalne wyniki uzyskane w tej konkurencji przez kobiety, pierwszy rekord świata uznano w 1999^[1]. Pierwszymi ważnymi międzynarodowymi zawodami, na których został rozegrany bieg z przeszkodami kobiet były mistrzostwa świata w 2005. Bieg na 3000 m z przeszkodami był jedną z ostatnich olimpijskich konkurencji lekkoatletycznych, w której rywalizowali tylko mężczyźni.

Bieg na 3000 m z przeszkodami począwszy od lat 50. XX w. należał do najlepszych polskich konkurencji lekkoatletycznych. Rekordzistami świata na tym dystansie byli Jerzy Chromik (3-krotnie) i Zdzisław Krzyszkowiak (2 razy). Chromik został w 1958 r. mistrzem Europy, Krzyszkowiak zwieńczył karierę tytułem mistrza olimpijskiego z Rzymu (1960). Na przełomie lat 60. i 70. do czołówki światowej należał Kazimierz Maranda, a nieco później ogromne sukcesy na stadionach całego świata odnosił Bronisław Malinowski – dwukrotny mistrz Europy (1974, 1978), mistrz (1980) i wicemistrz olimpijski (1976). Tytuły wicemistrza Starego Kontynentu (1982) i świata (1983) wywalczył Bogusław Mamiński, a mocną pozycję w światowych rankingach osiągnęli ponadto Krzysztof Wesołowski i Mirosław Żerkowski.