Break snookerowy

Break snookerowy – liczba punktów zdobyta we fragmencie meczu snookera rozgrywanym nieprzerwanie przez jednego zawodnika (w czasie jednego podejścia do stołu).

Break stupunktowy (ang. century break) to określenie breaka, w którym zawodnik osiągnie 100 lub więcej punktów. Jest on uznawany za duże osiągnięcie i nagradzany przez publiczność brawami.

Pierwszy udokumentowany stupunktowy break w historii został osiągnięty przez Joe Davisa w 1928 roku. Poprawił on ten wynik w 1934, wbijając 110 oczek, co było pierwszym oficjalnie zarejestrowanym breakiem powyżej 100 pkt w mistrzostwach świata. Jego następne rekordy wynosiły 137 i 138 pkt (oba w 1937), 146 pkt (1950), aż wreszcie osiągnął pierwszy break maksymalny w 1955. W 1962 wbity przez niego break 100 w meczu z Johnem Pulmanem był jednocześnie historycznym, pierwszym udokumentowanym przez transmisję telewizyjną breakiem stupunktowym na świecie. W ciągu całej swojej kariery Davis uzyskał łącznie 687 breaków stupunktowych (z uwzględnieniem również meczów nieoficjalnych), co było absolutnym rekordem jego czasów.

Rekordzistą w tej kategorii jest Ronnie O’Sullivan, który zdobył dotychczas 1289 breaków powyżej 100 pkt.^[1][2] Swój tysięczny „century break” osiągnął w finale Players Championship 2019.

Warto wspomnieć o innych rekordowych osiągnięciach: Stephen Hendry wbił najwięcej setek w ciągu jednego turnieju – 16 (mistrzostwa świata 2002) oraz w jednym meczu – 7 (finał UK Championship 1994). Najszybszym z kolei jest Tony Drago, który potrzebował na wbicie setki zaledwie 3 minut i 31 sekund (UK Championship 1996). Najmłodszym natomiast został Michael White w wieku 9 lat po osiągnięciu 105-punktowego breaka w 2001^[3].

Gracze z przynajmniej stoma breakami stupunktowymi^[2][4]

lp.	Zawodnik	Liczba breaków	Sezony[5]	Breaki maksymalne
1	Ronnie O’Sullivan	1289	33	15
2	Judd Trump	1087	20	8
3	John Higgins	1039	33	13
4	Neil Robertson	982	25	5
5	Mark Selby	894	26	6
6	Stephen Hendry	777	34	11
7	Shaun Murphy	714	27	10
8	Ding Junhui	698	22	7
9	Mark J. Williams	668	33	3
10	Mark Allen	665	20	5
11	Stuart Bingham	612	29	9
12	Marco Fu	537	25	5
13	Stephen Maguire	527	27	3
14	Kyren Wilson	515	13	5
15	Barry Hawkins	499	27	3
16	Ryan Day	480	26	4
17	Allister Carter	437	28	3
18	David Gilbert	419	22	3
19	Ricky Walden	383	24	1
20	Joe Perry	378	33	0
21	Peter Ebdon	377	29	2
22	Ken Doherty	358	35	1
23	Matthew Stevens	358	31	1
24	Jack Lisowski	352	15	1
25	Steve Davis	338	38	1
26	Anthony Hamilton	326	34	0
27	Jimmy White	326	44	1
28	Xiao Guodong	309	17	1
29	Tom Ford	306	24	5
30	Liang Wenbo	292	18	3
31	Mark Davis	291	34	2
32	Graeme Dott	271	31	2
33	Gary Wilson	259	18	5
34	Anthony McGill	253	15	0
35	Martin Gould	251	18	1
36	Dominic Dale	248	33	0
37	Michael Holt	244	29	0
38	Fergal O’Brien	240	33	1
39	Zhou Yuelong	231	14	2
40	Alan McManus	230	31	0
41	Luca Brecel	228	15	1
42	John Parrott	221	27	1
43	Matthew Selt	218	15	0
44	Kurt Maflin	208	17	2
45	Jimmy Robertson	203	18	0
46	Robert Milkins	198	30	3
47	Thepchaiya Un-Nooh	193	14	4
48	Stephen Lee	184	23	0
49	Michael White	180	17	0
50	Ben Woollaston	176	19	1
51	Jamie Jones	169	17	1
52	Robin Hull	168	22	0
53	Noppon Saengkham	167	12	3
54	Andy Hicks	167	27	1
55	James Wattana	166	29	3
56	Jamie Cope	164	15	3
57	Barry Pinches	161	33	1
58	Andrew Higginson	160	26	1
59	Zhao Xintong	158	7	0
60	Mark King	156	32	0
61	Zhang Anda	155	14	3
62	Yan Bingtao	153	7	0
63	Hossein Vafaei	152	16	1
64	Tian Pengfei	147	19	0
65	Dave Harold	143	25	0
66	Jamie Burnett	136	26	1
67	Tony Drago	132	30	1
68	Jak Jones	132	12	1
69	Alfred Burden	131	29	1
70	Nigel Bond	128	33	0
71	Willie Thorne	126	26	1
72	Joe Swail	124	29	0
73	Chris Wakelin	123	12	0
74	Mark Joyce	122	19	0
75	Gerard Greene	120	29	0
76	Yuan Sijun	115	8	0
77	Rod Lawler	114	34	0
78	Paul Hunter	114	11	0
79	Li Hang	111	13	0
80	Darren Morgan	111	18	0
81	Stuart Carrington	108	13	0
82	Liam Highfield	107	15	0
83	Lü Haotian	106	11	0
84	Daniel Wells	105	14	0
85	Ian McCulloch	105	20	0
86	Sam Craigie	101	15	0

Legenda: zawodnicy oznaczeni szarym kolorem nie poprawią swojego wyniku.

Za break maksymalny uważa się oficjalnie break 147-punktowy oraz 155-punktowy. Ten drugi jest możliwy do uzyskania tylko w jednej sytuacji – musi nastąpić faul z free ballem (wolną bilą) przy 15 czerwonych bilach na stole. Taka sytuacja jest bardzo mało prawdopodobna. Należałoby sobie wyobrazić sytuację, w której to zawodnik przy w miarę rozrzuconych czerwonych chce zagrać jedną z bil na „lakier”^[6] i popełnia faul^[7], a jednocześnie biała bila ustawia się tak, iż zasłonięte są wszystkie czerwone bile. Dopiero wówczas drugi zawodnik otrzyma free balla, czyli będzie mógł wbijać dowolną bilę kolorową (traktowaną jak czerwoną), ale potem będzie musiał jeszcze dojść do czarnej i wszystkie bile czerwone wbić razem z czarną, a na koniec wbić jeszcze wszystkie kolorowe bile (od żółtej do czarnej).

Do tej pory żadnemu graczowi nie udało się uzyskać 155-punktowego breaka w oficjalnym turnieju, odnotowano jednak taki wynik w meczu treningowym, a dokonał tego Jamie Cope latem 2005 roku^[8]. Najwyższym breakiem w turnieju rankingowym był break 148-punktowy Jamiego Burnetta, który padł w eliminacjach do UK Championship w 2004 roku.

Najszybciej wykonany break maksymalny należy do Ronniego O’Sullivana (5 minut 20 sekund), który ma najwięcej (15) breaków maksymalnych na koncie. Jako jedyny wbił także 3 breaki maksymalne w trakcie jednego sezonu oraz jako jeden z dwóch (drugim jest Stephen Hendry) dokonał trzykrotnie tej sztuki na mistrzostwach świata.

Podczas mistrzostw świata w 2008 po raz pierwszy w historii tego turnieju break maksymalny został wbity dwukrotnie.

W 2014 Shaun Murphy jako pierwszy zawodnik wbił trzykrotnie breaka maksymalnego w ciągu roku kalendarzowego.

Jedynym zawodnikiem, który wbił dwa breaki maksymalne w jednym turnieju jest Mark Davis. Dokonał tego w Championship League 2017.

Jedynym zawodnikiem, który wbił dwa breaki maksymalne w jednym meczu jest Jackson Page, który dokonał tego 13 i 14 kwietnia 2025 w meczu kwalifikacji do Mistrzostw Świata 2025 przeciwko Allanowi Taylorowi^[9].

W czasie mistrzostw świata w 2025 Mark Allen wbijając breaka maksymalnego w meczu 2. rundy z Chrisem Wakelinem został pierwszym zawodnikiem, który osiągnął breaki 147 punktów w każdym z turniejów Triple Crown^[10].

• The Max Files. global-snooker.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-21)]. – Global Snooker (ang.)
• Snooker archive – statystyki turniejów snookerowych (ang.)