Dean Stoneman

Dean karierę rozpoczął w roku 2002, od startów w kartingu. W 2006 roku zadebiutował w wyścigach samochodów jednomiejscowych, biorąc udział w trzech ostatnich wyścigach sezonu Brytyjskiej Formuły Renault, w cyklu BARC. Nie zdobył jednak punktów. W okresie posezonowym ścigał się w zimowym cyklu głównej serii Brytyjskiej Formuły Renault. Zdobyte punkty sklasyfikowały go na 19. miejscu.

W sezonie 2007 brał udział w całym cyklu BARC. Stanąwszy dziewięciokrotnie na podium (w tym trzykrotnie na najwyższym stopniu), zmagania zakończył na 2. miejscu, ze stratą jednego punktu do zwycięzcy. W zimowym cyklu został sklasyfikowany na 6. pozycji (w ciągu czterech wyścigów dwukrotnie zmieścił się w pierwszej trójce).

W roku 2008 Stoneman przeniósł się do bardziej prestiżowej edycji Brytyjskiej Formuły Renault. W ciągu sezonu uzyskał podobne wyniki do zeszłego roku (dziewięć miejsc na podium, w tym trzy wygrane), jednakże w końcowej klasyfikacji zajął 4. pozycję. Po raz ostatni pojawił się w zimowym cyklu, w którym został sklasyfikowany na 3. lokacie. Największym sukcesem Brytyjczyka był jednak triumf w prestiżowym wyścigu tej serii – Graduate Cup.

Sezon 2009 był ostatnim dla Deana w Brytyjskiej Formule Renault. Pomimo większej zdobyczy punktowej, w generalnej klasyfikacji ponownie zajął 4. miejsce. W tym czasie osiem razy stanął na podium, z czego raz na najwyższym stopniu.

W sezonie 2010, będąc sponsorowanym przez Junior Lotus Racing, Stoneman ścigał się w Formule 2. Już w pierwszym roku startów należał do czołówki serii, a dzięki mocnej końcówce, Brytyjczyk po raz pierwszy sięgnął po tytuł mistrzowski, pokonując w bezpośrednim pojedynku swojego rodaka Jolyona Palmera. W ciągu osiemnastu wyścigów, aż trzynastokrotnie meldował się na podium, w tym sześć razy na pierwszym miejscu (tyle samo razy startował również z pole position).

Pod koniec roku 2010, Brytyjczyk wziął udział w ostatniej rundzie sezonu Formuły Renault 3.5. Reprezentując Junior Lotus Racing, rywalizację ukończył na odległych pozycjach, zajmując odpowiednio osiemnaste i czternaste miejsce (na hiszpańskim torze Circuit de Catalunya).

Dzięki zwycięstwu w F2, Dean dostał szansę testów w brytyjskiej stajni F1 – Williams.

Po dwóch sezonach startów w samochodach turystycznych, Stoneman zastąpił Aaro Vainio w bolidzie Koiranen GP podczas rundy serii GP3 na torze Yas Marina Circuit. W sobotnim wyścigu uplasował się na szóstym miejscu, a w niedzielę stanął na drugim stopniu podium. Ostatecznie z dorobkiem 20 punktów został sklasyfikowany na szesnastej pozycji w klasyfikacji generalnej.

W sezonie 2014 Brytyjczyk dołączył do ekipy Marussia Manor Racing, jednak po wycofaniu się tej ekipy, w Soczi Stoneman zmienił zespół na Koiranen GP. Już w drugim wyścigu pierwszej rundy w Barcelonie odniósł zwycięstwo. Na kolejny sukces Brytyjczyk czekał do pierwszego wyścigu w Belgii. Z Marussią wygrał także sprint we Włoszech. Po przenosinach do fińskiej ekipy Koiranen Stoneman wywalczył pole position w Soczi i w wyścigu prowadził od startu do mety. W drugim wyścigu uplasował się na drugiej pozycji. Dzięki startom w Rosji przeskoczył z dziewiątej na drugą pozycję w klasyfikacji generalnej. Ponadto Brytyjczyk jako jedyny miał szansę na pokonanie Alexa Lynna w walce o mistrzowski tytuł. Mimo że wygrał pierwszy wyścig w Abu Zabi, piąte miejsce Lynna, zdecydowało, że Stoneman został sklasyfikowany na drugiej pozycji.

Jeszcze przed sezonem Dean został juniorem Red Bulla. W ich barwach reprezentował francuską stajnię DAMS w Formule Renault 3.5, do której przymierzał się cztery lata wcześniej, lecz z powodu choroby nie przystąpił do rywalizacji. Już w pierwszym starcie dojechał na trzeciej lokacie. W ośmiu pierwszych startach czterokrotnie stawał na podium. Dobra passa skończyła się jednak w drugiej połowie sezonu, co w konsekwencji wpłynęło także na klasyfikację generalną. Z dorobkiem 130 punktów zmagania zakończył na 6. miejscu, choć długo utrzymywał się na trzecim.

W sezonie 2015 zadebiutował w serii GP2. Począwszy od rundy na torze rosyjskim torze Sochi Autodrom reprezentował barwy brytyjskiej ekipy Carlin, gdzie zastąpił Kolumbijczyka Juliana Leala. Już w pierwszym starcie sięgnął po punkty, zajmując dziewiątą lokatę. Była to jednak jedyna zdobycz punktowa w ciągu pięciu startów. W klasyfikacji generalnej zajął 24. pozycję.