HMS Hurworth (1984)

HMS Hurworth

HMS „Hurworth” w 1997
Klasa	niszczyciel min
Typ	Hunt
Historia
Stocznia	Vosper Thornycroft w Southampton
Wodowanie	25 września 1984
Royal Navy
Nazwa	HMS Hurworth
Wejście do służby	2 lipca 1985
Los okrętu	w służbie
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	615 ts standardowa 750 ts pełna
Długość	60 m
Szerokość	10 m
Zanurzenie	3,4 m
Napęd
2 silniki wysokoprężne o mocy 3800 hp, 2 śruby
Prędkość	14 węzłów
Uzbrojenie
1 armata plot. 30 mm 3 km 7,62 mm M134 2 km 12,7 mm M2
Załoga	45

HMS Hurworth – brytyjski niszczyciel min typu Hunt, w służbie Royal Navy od 1985 roku. Nosi numer burtowy M 39. Jest drugim okrętem o tej nazwie.

Okręt był jedenastą według numeracji, lecz dziewiątą zbudowaną jednostką z 13 brytyjskich niszczycieli min typu Hunt^[1]. Zamówiono go 19 czerwca 1980 roku razem z trzema innymi w stoczni Vosper Thornycroft Ltd w Woolston (część Southampton), która zbudowała większość okrętów tego typu^[1][2]. Okręt wodowano 25 września 1984 roku, a przyjęto do służby po ukończeniu 2 lipca 1985 roku^[2]. Nazwa pochodziła od wsi Hurworth-on-Tees, związanej z polowaniem na lisy, zgodnie z nazewnictwem typu^[3]. Był drugim okrętem o tej nazwie, po niszczycielu eskortowym z II wojny światowej^[4]. Koszt budowy wynosił ok. 35 mln funtów^[1].

Okręty typu Hunt miały kadłub zbudowany z plastiku wzmocnionego włóknem szklanym (GRP)^[1]. Wyporność standardowa wynosiła 615 ts, a pełna 725 ts^[1]. Nowsze źródła podawały wyporność pełną 750 ton^[2]. Długość całkowita wynosiła 60 m, a na linii wodnej 57 m, szerokość: 10 m, a maksymalne zanurzenie: 3,4 m^[1]. Załoga liczyła 45 osób, w tym 6 oficerów^[2][4].

Uzbrojenie służyło tylko do samoobrony i pierwotnie na okrętach typu Hunt stanowiła je automatyczna armata uniwersalna Bofors 40 mm^[2]. Do połowy lat 90. była wymieniana na armatę Oerlikon/BMARC DS30B kalibru 30 mm L/75^[2]. W latach 1991–92 na „Hurworth” były zamontowane dodatkowo dwa działka kalibru 20 mm Oerlikon/BMARC GAM-C01^[5]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku na okrętach tego typu ustawiono trzy sześciolufowe rotacyjne karabiny maszynowe 7,62 mm Dilon Aero M134 Minigun^[6]. Uzbrojenie uzupełniały dwa karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm, zastępowane w latach 2014–2015 przez karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm Browning^[2][6].

Napęd stanowiły dwa silniki wysokoprężne Ruston-Paxman 9-59K Deltic o mocy łącznej 3800 hp, napędzające dwie śruby, pozwalające na osiąganie prędkości maksymalnej 15 węzłów^[2]. Ponadto okręty miały pomocniczy napęd hydrauliczny pozwalający na osiąganie prędkości do 8 węzłów, napędzany przez silnik Deltic 9-55B o mocy 780 hp, napędzający też agregaty prądotwórcze^[2]. Zasięg wynosił 1500 mil morskich przy prędkości 12 w^[2]. Przed 2016 rokiem na okręcie wymieniono silniki na Caterpillar C-32 ACERT o mocy po 2000 hp (łącznie 4000 hp)^[6][7].

Wyposażenie nawigacyjne obejmowało radar Kelvin Hughes Type 1006 lub 1007 (pasmo I)^[2]. Wyposażenie do poszukiwania min obejmowało pierwotnie sonar Plessey Type 193M Mod 1^[2]. Ponadto okręty miały sonar wysokiej częstotliwości Mil Cross do unikania min na kursie i sonar Type 2059 do śledzenia pojazdów podwodnych^[2]. W 2005 roku został wyposażony w nowy sonar 2193^[6][4]. Okręty typu Hunt miały system informacji bojowej CAAIS DBA4^[2]. Po 1990 roku okręty otrzymały system nawigacyjny Racal Mk 53^[2]. W latach 2004–2005 okręty otrzymały również system dowodzenia NAUTIS 3^[8][6].

Po wejściu do służby „Hurworth” przenosił dwa zdalnie kierowane pojazdy podwodne PAP-104 do zwalczania min, a od 1988 roku mógł przenosić pojazdy nowszego typu PAP-105^[2]. Okręty ponadto miały trały magnetyczne MS 14, holowany trał akustyczny Sperry MSSA Mk 1 i klasyczne trały kontaktowe Oropesa Mk8^[2]. Trały niekontaktowe zostały zdemontowane w 2005 roku^[6]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku pojazdy podwodne PAP-104/105 zastąpiono przez jednorazowe Seafox C^[6].

HMS „Hurworth” (numer burtowy M 39) został wcielony do służby w brytyjskiej Royal Navy 2 lipca 1985 roku^[2]. Został przydzielony do 3 Eskadry Niszczycieli Min (3rd MCM Squadron)^[1].

W 1987 roku „Hurworth” brał udział w akcji ratunkowej promu „Herald of Free Enterprise”^[a]. 13 sierpnia 1990 roku wypłynął na wschodnie Morze Śródziemne, wraz z bliźniaczymi „Cattistock” i „Atherstone”^[9]. Następnie na początku 1991 roku wziął udział w wojnie w Zatoce Perskiej, za co przyznano mu wyróżnienie bojowe (battle honour)^[4]. W kwietniu tego roku powrócił do bazy w Portsmouth^[10].

W 2005 roku „Hurworth” został wyposażony w nowy sonar 2193^[6][4]. We wrześniu 2006 roku wypłynął na czteromiesięczny rejs na Morze Śródziemne, między innymi składając wieniec na miejscu zatopienia niszczyciela eskortowego noszącego tę nazwę w Dodekanezie^[11].

Przed 2016 rokiem okręt przeszedł modernizację połączoną z wymianą silników^[7].

W 2018 roku okręt był w składzie 2 Eskadry Niszczycieli Min (MCM2), pod dowództwem kmdra ppor. Marka Hewarda^[12]. Pod koniec tego roku wziął udział w dużych ćwiczeniach NATO Trident Juncture u wybrzeży Norwegii^[12]. W sierpniu 2022 roku okręt wszedł w skład stałego zespołu przeciwminowego NATO Standing Mine Countermeasures Group 1. Dowódcą okrętu był wówczas kmdr ppor. Simon Reeves^[13]. W 2024 roku dowódcą okrętu był kmdr ppor. Alex Knight^[4].

• Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
• IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).