HMS Ledbury (1979)

HMS Ledbury

HMS „Ledbury” w 2020
Klasa	niszczyciel min
Typ	Hunt
Historia
Stocznia	Vosper Thornycroft w Southampton
Wodowanie	5 grudnia 1979
Royal Navy
Nazwa	HMS Ledbury
Wejście do służby	11 czerwca 1981
Los okrętu	w służbie
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	615 ts standardowa 750 ts pełna
Długość	60 m
Szerokość	10 m
Zanurzenie	3,4 m
Napęd
2 silniki wysokoprężne o mocy 3800 hp, 2 śruby
Prędkość	14 węzłów
Uzbrojenie
1 armata plot. 30 mm 3 km 7,62 mm M134 2 km 12,7 mm M2
Załoga	45

HMS Ledbury (M 30) – brytyjski niszczyciel min typu Hunt, w służbie Royal Navy od 1981 roku. Nosi numer burtowy M 30. Jest drugim okrętem o tej nazwie.

Okręt był drugą zbudowaną jednostką z 13 brytyjskich niszczycieli min typu Hunt^[1]. Zamówiono go 31 marca 1977 roku w stoczni Vosper Thornycroft Ltd w Woolston (część Southampton), która budowała w tym czasie prototypowy „Brecon”^[1][2]. Okręt wodowano 5 grudnia 1979 roku, a do służby został wcielony 11 czerwca 1981 roku^[2]. Nazwa pochodziła od miasta Ledbury, związanego z polowaniami na lisy, zgodnie z nazewnictwem typu^[3]. Matką chrzestną była Lady Elizabeth Berthon (żona wiceadmirała Stephena Berthona)^[4]. Był drugim okrętem o tej nazwie po niszczycielu eskortowym z II wojny światowej^[5]. Koszt budowy był bardzo wysoki na ten czas i wynosił 65 mln funtów^[4]

Okręty typu Hunt miały kadłub zbudowany z plastiku wzmocnionego włóknem szklanym (GRP)^[1]. Wyporność standardowa wynosiła 615 ts, a pełna 725 ts^[1]. Nowsze źródła podawały wyporność pełną 750 ton^[2]. Długość całkowita wynosiła 60 m, a na linii wodnej 57 m, szerokość: 10 m, a maksymalne zanurzenie: 3,4 m^[1]. Załoga liczyła 45 osób, w tym 6 oficerów^[2].

Uzbrojenie służyło tylko do samoobrony i pierwotnie na okrętach typu Hunt stanowiła je automatyczna armata uniwersalna Bofors 40 mm^[2]. Do połowy lat 90. była wymieniana na armatę Oerlikon/BMARC DS30B kalibru 30 mm L/75^[2]. Można było zamontować również dwa dodatkowe działka kalibru 20 mm Oerlikon/BMARC GAM-C01^[2]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku na okrętach tego typu ustawiono trzy sześciolufowe rotacyjne karabiny maszynowe 7,62 mm Dilon Aero M134 Minigun^[6]. Uzbrojenie uzupełniały dwa karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm, zastępowane w latach 2014–2015 przez karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm Browning^[2][6].

Napęd stanowiły dwa silniki wysokoprężne Ruston-Paxman 9-59K Deltic o mocy łącznej 3800 hp, napędzające dwie śruby, pozwalające na osiąganie prędkości maksymalnej 15 węzłów^[2]. Ponadto okręty miały pomocniczy napęd hydrauliczny pozwalający na osiąganie prędkości do 8 węzłów, napędzany przez silnik Deltic 9-55B o mocy 780 hp, napędzający też agregaty prądotwórcze^[2]. Zasięg wynosił 1500 mil morskich przy prędkości 12 w^[2]. Podczas remontu zakończonego w 2016 roku wymieniono silniki główne na Caterpillar C-32 ACERT o mocy po 2000 hp (łącznie 4000 hp)^[6][7].

Wyposażenie nawigacyjne obejmowało radar Kelvin Hughes Type 1006 lub 1007 (pasmo I)^[2]. Wyposażenie do poszukiwania min obejmowało pierwotnie sonar Plessey Type 193M Mod 1^[2]. Ponadto okręty miały sonar wysokiej częstotliwości Mil Cross do unikania min na kursie i sonar Type 2059 do śledzenia pojazdów podwodnych^[2]. W 2005 roku został wyposażony w nowy sonar 2193^[6][5]. Okręty typu Hunt miały system informacji bojowej CAAIS DBA4^[2]. Po 1990 roku okręty otrzymały system nawigacyjny Racal Mk 53^[2]. W latach 2004–2005 okręty otrzymały również system dowodzenia NAUTIS 3^[8][6].

Po wejściu do służby „Ledbury” przenosił dwa zdalnie kierowane pojazdy podwodne PAP-104 do zwalczania min, a od 1988 roku mógł przenosić pojazdy nowszego typu PAP-105^[2]. Okręty ponadto miały trały magnetyczne MS 14, holowany trał akustyczny Sperry MSSA Mk 1 i klasyczne trały kontaktowe Oropesa Mk8^[2]. Trały niekontaktowe zostały zdemontowane w 2005 roku^[6]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku pojazdy podwodne PAP-104/105 zastąpiono przez jednorazowe Seafox C^[6].

HMS „Ledbury” (numer burtowy M 30) został wcielony do służby w brytyjskiej Royal Navy 11 czerwca 1981 roku^[2]. Został przydzielony do 1 Dywizjonu Niszczycieli Min (1st MCM Squadron) w Rosyth^[1][4]. W 1982 roku brał udział w wojnie o Falklandy, usuwając wraz z „Brecon” miny z dwóch zagród pod Port Stanley^[9]. W czerwcu 1990 roku „Ledbury” eskortował flotyllę 80 łodzi odtwarzających ewakuację z Dunkierki z okazji jej rocznicy^[10]. Wchodził wówczas w skład 4 Dywizjonu Niszczycieli Min w Rosyth^[11]. W grudniu 1990 roku „Ledbury” razem z bliźniaczym „Dulvertonem” wyszedł na Bliski Wschód, biorąc udział w działaniach przeciwminowych podczas wojny w Zatoce Perskiej i powracając do Wielkiej Brytanii po pięciu miesiącach^[11]. Dowódcą był wówczas Lt.Cdr. Frank Smyth^[11]. Bazował w Rosyth do listopada 1995 roku, po czym zmienił port macierzysty na Portsmouth, w składzie 1 Dywizjonu Niszczycieli Min^[12].

Od 20 stycznia do 4 sierpnia 2003 roku „Ledbury” działał na Zatoce Perskiej podczas operacji Iraqi Freedom^[13]. Brytyjskie niszczyciele min w trakcie działań wojennych, w trzeciej dekadzie marca 2003 roku, oczyszczały z min kanał wodny do portu Umm Kasr^[13]. W drugiej połowie 2007 roku wypełniał zadania ochrony rybołówstwa na Morzu Irlandzkim w składzie Fishery Protection Squadron^[14].

W 2016 roku okręt wrócił do linii po remoncie połączonym z modernizacją i wymianą silników^[7]. Przydzielony był w tym czasie do 2 Eskadry Niszczycieli Min^[7]. W 2017 roku „Ledbury” wyszedł do Bahrajnu na stałą misję zapewniania bezpieczeństwa żeglugi w Zatoce Perskiej^[4]. Był już wtedy najstarszym z okrętów brytyjskich używanych operacyjnie^[15]. Po trzyletniej misji okręt powrócił do Portsmouth we wrześniu 2020 roku^[16]. Okręt zmieniał co kilka miesięcy załogę; pierwszym dowódcą w trakcie misji był kmdr ppor. Jim Harkin, a ostatnim kmdr ppor. Matt Ellicott^[15][16]. Podczas samej ostatniej zmiany od stycznia okręt spędził 116 dni w morzu, używając 57 razy pojazdów podwodnych Seafox i 88 razy nurków^[16].

W sierpniu 2021 roku „Ledbury” został wysłany jako honorowy okręt strażniczy na regaty Cowes Week w Cowes, po raz pierwszy po dłuższej przerwie (do 1997 roku okręty stanowił asystę dla jachtu królewskiego HMY „Britannia”)^[17]. Dowódcą okrętu był wówczas kmdr ppor. Sam Stephens, który uprzednio brał udział w regatach^[17].

• Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
• IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
• Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).