HMS Middleton (1983)

Middleton

„Middleton” w 2012 r.
Klasa	niszczyciel min
Typ	Hunt
Historia
Stocznia	Yarrow Shipbuilders w Glasgow
Wodowanie	27 kwietnia 1983
Royal Navy
Nazwa	HMS Middleton
Wejście do służby	15 sierpnia 1984
Los okrętu	w służbie
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	615 ts standardowa 750 ts pełna
Długość	60 m
Szerokość	10 m
Zanurzenie	3,4 m
Napęd
2 silniki wysokoprężne o mocy 3800 hp, 2 śruby
Prędkość	14 węzłów
Uzbrojenie
1 armata plot. 30 mm 3 km 7,62 mm M134 2 km 12,7 mm M2
Załoga	45

HMS Middleton – brytyjski niszczyciel min typu Hunt, w służbie Royal Navy od 1984 roku. Nosi numer burtowy M 34. Jest drugim okrętem o tej nazwie.

HMS „Middleton” był szóstym z kolei z 13 brytyjskich niszczycieli min typu Hunt^[1]. Budowę zamówiono 29 stycznia 1979 roku w stoczni Yarrow Shipbuilders w Scotstoun (część Glasgow), razem z bliźniaczym „Cottesmore”^[2][3]. Były to jedyne okręty tego typu nie zbudowane w stoczni Vosper-Thornycroft^[1]. Okręt wodowano 27 kwietnia 1983 roku, a został wcielony do służby po ukończeniu 15 sierpnia 1984 roku, jako ósmy ukończony okręt serii^[1]. Był drugim okrętem o tej, pochodzącej od polowania na lisy Middleton Hunt w hrabstwie North Yorkshire^[4][5].

Okręty typu Hunt miały kadłub zbudowany z plastiku wzmocnionego włóknem szklanym (GRP)^[2]. Wyporność standardowa wynosiła 615 ts, a pełna 725 ts^[2]. Nowsze źródła podawały wyporność pełną 750 ton^[1]. Długość całkowita wynosiła 60 m, a na linii wodnej 57 m, szerokość: 10 m, a maksymalne zanurzenie: 3,4 m^[2]. Załoga liczyła 45 osób, w tym 6 oficerów^[1][4].

Uzbrojenie służyło tylko do samoobrony i pierwotnie na okrętach typu Hunt stanowiła je automatyczna armata uniwersalna Bofors 40 mm^[1]. Do połowy lat 90. była wymieniana na armatę Oerlikon/BMARC DS30B kalibru 30 mm L/75^[1]. W latach 1991–92 na „Middleton” były zamontowane dodatkowo dwa działka kalibru 20 mm Oerlikon/BMARC GAM-C01^[6]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku na okrętach tego typu montowano trzy sześciolufowe rotacyjne karabiny maszynowe 7,62 mm Dilon Aero M134 Minigun^[7]. Uzbrojenie uzupełniały dwa karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm, zastępowane w latach 2014–2015 przez karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm Browning^[1][7].

Napęd stanowiły dwa silniki wysokoprężne Ruston-Paxman 9-59K Deltic o mocy łącznej 3800 hp, napędzające dwie śruby, pozwalające na osiąganie prędkości maksymalnej 15 węzłów^[1]. Ponadto okręty miały napęd pomocniczy w postaci silników hydraulicznych, pozwalający na rozwijanie prędkości do 8 węzłów^[2]. Silniki hydrauliczne napędzane były przez silnik wysokoprężny Deltic 9-55B o mocy 780 hp, który poruszał też agregaty prądotwórcze^[1]. Zasięg wynosił 1500 mil morskich przy prędkości 12 w^[1]. W drugiej dekadzie XXI wieku, do 2015 roku silniki wymieniono na Caterpillar C-32 ACERT o mocy po 2000 hp (łącznie 4000 hp)^[7][8].

Wyposażenie nawigacyjne obejmowało radar Kelvin Hughes Type 1006 lub 1007 (pasmo I)^[1]. Wyposażenie do poszukiwania min obejmowało pierwotnie sonar Plessey Type 193M Mod 1^[1]. Ponadto okręty miały sonar wysokiej częstotliwości Mil Cross do unikania min na kursie i sonar Type 2059 do śledzenia pojazdów podwodnych^[1]. W latach 2004–2005 brytyjskie okręty otrzymały nowy sonar 2193^[9][7]. Okręty typu Hunt miały system informacji bojowej CAAIS DBA4^[1]. Po 1990 roku okręty otrzymały system nawigacyjny Racal Mk 53^[1]. W latach 2004–2005 okręty otrzymały również system dowodzenia NAUTIS 3^[9][7]. W 2020 roku „Middleton” jako pierwszy został wyposażony w system Oceanographic Reconnaissance Combat Architecture (ORCA), pozwalający na klasyfikowanie wykrywanych obiektów z większej odległości^[3][10].

Po wejściu do służby okręt przenosił dwa zdalnie kierowane przeciwminowe pojazdy podwodne wielokrotnego użytku PAP-104, a od 1988 roku mógł przenosić także nowsze PAP-105^[1]. Okręty ponadto były wyposażone w trały magnetyczne MS 14, holowany trał akustyczny Sperry MSSA Mk 1 i klasyczne trały kontaktowe Oropesa Mk8^[1]. Trały niekontaktowe zostały zdemontowane w 2005 roku^[7]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku pojazdy podwodne PAP-104/105 zastąpiono przez jednorazowe pojazdy do niszczenia min Seafox C^[7].

HMS „Middleton” (numer burtowy M 34) został wcielony do służby w brytyjskiej Royal Navy 15 sierpnia 1984 roku^[1]. Został przydzielony pierwotnie do 1 Dywizjonu Niszczycieli Min (1st Mine Countermeasures Squadron, MCM1)^[2]. Między innymi w połowie 1991 roku odbył rejs na Morze Śródziemne (z HMS „Berkeley” i „Chiddingfold”) w ramach zespołu dyżurnego do służby w Zatoce Perskiej^[11]. Stacjonował wraz z 1 Dywizjonem do 1995 roku w Rosyth, a następnie w Portsmouth, przy czym był okrętem wiodącym kolumnę okrętów podczas uroczystego opuszczenia bazy Rosyth 7 listopada 1995 roku^[12]. Ostatecznie w XXI wieku wchodził w skład 2 Dywizjonu Niszczycieli Min w Portsmouth^[3].

W drugiej połowie 2006 roku do grudnia „Middleton” wchodził w skład stałego zespołu przeciwminowego NATO SNMCM1 i jesienią w ramach międzynarodowych ćwiczeń Open Spirit uczestniczył w usuwaniu min z czasów II wojny światowej w Zatoce Fińskiej, między innymi z okrętami rosyjskimi^[13]. Ponownie wchodził w skład SNMCM1 w drugiej połowie 2007 roku^[14].

Do 2015 roku „Middleton” przeszedł modernizację połączoną z wymianą silników^[8]. W listopadzie 2015 roku okręt wyszedł do Bahrajnu na trzyletnią stałą misję zapewniania bezpieczeństwa żeglugi w Zatoce Perskiej^[15]. Załoga w tym czasie podlegała rotacji co kilka miesięcy^[3]. W 2018 roku został tam zmieniony przez HMS „Brocklesby”^[16]. Po powrocie okręt był remontowany i zmodernizowany w Portsmouth, w tym od lipca 2019 do 7 lutego 2020 roku był wydokowany w hali^[17]. Ulepszono mu wyposażenie, instalując między innymi system ORCA^[10].

W lipcu 2021 roku okręt ponownie wyszedł na misję do Bahrajnu w ramach operacji Kipion^[10]. W jej trakcie w 2023 roku ukończył 40 lat służby, a do tego czasu przepłynął ponad 430 000 mil morskich podczas 75 000 godzin w morzu^[3]. Dowódcą okrętu (czterdziestym z kolei) była wówczas kmdr. ppor Gemma Britton^[3].

• Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
• IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).