Znaki diakrytyczne harakatu to
Fatha i fathatan
Fatha jest znakiem opcjonalnym oddającą głoskę „a”. Z następującym po niej alifem długie „a”.
Fathatan jest znakiem opcjonalnym stosowanym w niektórych przypadkach biernika w celu oddania końcówki „-an”.
Kasra i kasratan
Kasra jest znakiem opcjonalnym oddającą głoskę „i”. Z następującym po niej ي (yāʾ) długie „i”.
Kasratan jest znakiem opcjonalnym stosowanym w niektórych przypadkach celownika w celu oddania końcówki „-in”.
Damma i dammatan
Damma jest znakiem opcjonalnym oddającą głoskę „u”. Z następującym po niej و (wāw) długie „u”.
Dammatan jest znakiem opcjonalnym stosowanym w niektórych przypadkach mianownika w celu oddania końcówki „-un”.
Sukun
Sukun, w odróżnieniu od wyżej opisanych, ma jako cel wskazanie, że po spółgłosce nad którą stoi nie następuje samogłoska.
Szadda lub taszdid
Szadda ma za zadanie wskazania, iż spółgłoska nad którą stoi wymawiana jest podwójnie (jak np. „d” w wyrazie „szadda”).
Wasla
Wasla jest znakiem stojącym niekiedy nad alifem na początku wyrazów. Oznacza, iż samogłoska na początku wyrazu (z wyjątkiem w absolutnym nagłosie lub na początku zdania) nie jest wymawiana.
- fatha: U+064E
- fathatan: U+064B
- kasra: U+0650
- kasratan: U+064D
- damma: U+064F
- dammatan: U+064C
- sukun: U+0652
- szadda: U+0651
- alif wasla: U+0671
