Harry Hopkins Mk VIII
![]() | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Metropolitan-Cammell |
| Typ pojazdu |
czołg lekki |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
3 |
| Historia | |
| Prototypy | |
| Produkcja |
1941–1944 |
| Wycofanie | |
| Egzemplarze |
99 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
Meadows 12-cylindrowy, rzędowy gaźnikowy, chłodzony cieczą |
| Pancerz |
6–38 mm |
| Długość |
kadłuba: 4,26 m |
| Szerokość |
2,46 m |
| Wysokość |
1,85 m |
| Masa |
6,7 tony |
| Osiągi | |
| Prędkość |
48 km/h |
| Zasięg pojazdu |
200 |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| działo 2 pdr. QQF kal. 40 mm 1 × km Besa 7,92 mm | |
| Użytkownicy | |
| Wielka Brytania | |
Harry Hopkins Mk VIII to brytyjski lekki czołg z okresu II wojny światowej.
Historia
Czołg Mk VIII powstał w zakładach Vickersa jako Light Tank Mark VII revised, czyli wersja ulepszona czołgu Mk VII. Później pojazd otrzymał oznaczenie Mk VIII Harry Hopkins (A25). Pierwsze trzy prototypy powstały w 1941 roku. Mk VIII posiadał takie same podwozie jak czołg Tetrarch Mk VII, ale inną wieżę i kadłub, oraz mocniejszy pancerz, którego maksymalna grubość wynosiła 38 mm.
Produkcją czołgów zajmowały się zakłady Metro-Cammell, które do momentu zakończenia produkcji w 1944 zbudowały 99 maszyn.
Pierwotnym przeznaczeniem czołgi Mk VIII były jednostki powietrznodesantowe. Wycofano je z ich uzbrojenia w 1950 wraz z rozwiązaniem jednostek szybowców desantowych.
Pojazdy na podwoziu Mk VIII
- Alecto działo samobieżne uzbrojone w haubicę kalibru 95 mm, nazywane również Harry Hopkins Mk I CS.
- Alecto Mk II (Alecto Recce) pojazdy uzbrojone w armaty kalibru 57 mm.
- Alecto Mk III projekt pojazdu uzbrojonego w haubicę 25 pdr. kalibru 87,5 mm.
- Alecto Mk IV projekt pojazdu uzbrojonego w haubicę 32 pdr. kalibru 114 mm.
- Alecto Dozer spychacze na podwoziu Alecto, przebudowane z dział.
W różnych publikacjach są podawane różne dane taktyczno-techniczne.
Linki zewnętrzne
Bibliografia
- Janusz Ledwoch, Jacek Solarz Czołgi brytyjskie 1939-45, Wydawnictwo Militaria, Warszawa 1994.
