Humber Light Reconnaissance Car
 Humber LRC Mk IIIA | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ pojazdu |
lekki opancerzony pojazd zwiadowczy |
| Trakcja |
kołowa |
| Załoga |
3 |
| Historia | |
| Prototypy |
1940 |
| Produkcja |
1940–1943 |
| Egzemplarze |
3600 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
1 silnik gaźnikowy, 4-suwowy, 6-cylindrowy Humber |
| Pancerz |
spawany z płyt walcowanych |
| Długość |
4,37 m |
| Szerokość |
1,88 m |
| Wysokość |
2,16 m |
| Prześwit |
23 cm |
| Masa |
bojowa: 3,3 t |
| Moc jedn. |
25,7 KM/t |
| Osiągi | |
| Prędkość |
97,5 km/h |
| Zasięg pojazdu |
260 km po drodze, w terenie 180 |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
bez przygotowania: 60 cm |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 rusznica ppanc Boys kalibru 13,97 mm, 1 karabiny maszynowe Bren kal. 7,7 mm (w wieży) | |
| Użytkownicy | |
| Wielka Brytania, Polska | |
.svg.png){kind=small}
Humber Light Reconnaissance Car (lekki samochód zwiadowczy Humber), znany też jako Ironside oraz Humberette – brytyjski lekki samochód pancerny produkowany w czasie II wojny światowej.
Historia
Produkowany przez grupę Rootes Humber był samochodem opancerzonym, opartym o ramę luksusowego samochodu Humber Super Snipe z pewnymi modyfikacjami, takimi jak koła wzoru opracowanego przez Departament Wojny. Był wyposażony w zestaw radiowy nr 19. W latach 1940–1943 wyprodukowano 3600 sztuk.
Pojazd ten był wykorzystywany przez Regimenty Zwiadowcze Piechoty i Regiment RAF w Tunezji, we Włoszech i w zachodniej Europie. Stosowano go również jako pojazd rozpoznawczy dowódców niższego szczebla różnych rodzajów broni – saperów, łączności i żandarmerii.
Trzy pojazdy w specjalnie zmodyfikowanej wersji Mk I były używane przez brytyjską rodzinę królewską oraz ministrów – egzemplarze te znane są jako Specjalne Salonki Ironside. Po wojnie, niektóre egzemplarze były wykorzystywane przez jednostki brytyjskie w Indiach i na Dalekim Wschodzie.
Samochody te były również na uzbrojeniu Polskich Sił Zbrojnych. Samochody znalazły się w latach 1942–1945 na wyposażeniu 4 Dywizji Piechoty w Wielkiej Brytanii. Posiadały je również niektóre pododdziały 1 Dywizji Pancernej pełniącej funkcje okupacyjne w Niemczech[1].
Wersje
- Mk I – wersja pierwotna, otwarty przedział bojowy, 4x2, masa 2,9 t, silnik 80 KM.
- Mk II – przedział bojowy opancerzony, wieża jednoosobowa, 4x2, masa 3 t.
- Mk III (1941) – zmodernizowana wieża, 4x4, masa 3,3 t, silnik 85 KM, zewnętrznie podobny do Mk II.
- Mk IIIA (1943) – wzmocnione zawieszenie, poprawiony osprzęt silnika, trzeci właz do kadłuba w tylnej ścianie, 4x4, masa 3,6 t.
- Mk IV – drobne ulepszenia, 4x4.
Mk I
Mk III
Przypisy
Bibliografia
- George Forty - World War Two Armoured Fighting Vehicles and Self-Propelled Artillery, Osprey Publishing 1996, ISBN 978-1-85532-582-1.
- I. Moszanskij - Armored vehicles of the Great Britain 1939-1945 part 2, Modelist-Konstruktor, Broniekoliekcja 1999-02 (И. Мощанский - Бронетанковая техника Великобритании 1939-1945 часть 2, Моделист-Конструктор, Бронеколлекция 1999-02).
- Janusz Magnuski, Wozy bojowe Polskich Sił Zbrojnych 1940-1946, Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1998, s. 178-179, ISBN 83-86776-39-0, ISBN 83-86776-00-5, OCLC 751475596.
- Warwheels.net