Ikarus 411
 | |
| Dane ogólne | |
| Producent | |
|---|---|
| Premiera |
1994 |
| Lata produkcji |
1994-1995 |
| Miejsce produkcji | |
| Dane techniczne | |
| Typy nadwozia |
niskopodłogowy autobus miejski klasy MAXI |
| Układ drzwi |
2-2-2 |
| Liczba drzwi |
3 |
| Wysokość podłogi |
350 mm |
| Silniki | |
| Moc silników |
230 KM |
| Skrzynia biegów |
VOITH A3/4 |
| Liczba przełożeń |
4 |
| Długość |
11 000 mm |
| Szerokość |
2500 mm |
| Wysokość |
2665 mm |
| Masa własna |
10 070 kg |
| Masa całkowita |
16 300 kg |
| Rozstaw osi |
5360 mm |
| Wnętrze | |
| Liczba miejsc ogółem |
89 |
| Liczba miejsc siedzących |
20 |
| Informacje dodatkowe | |
| ABS |
niektóre |
| ASR |
nie |
| EBS |
nie |
| ESP |
nie |
| Klimatyzacja |
niektóre |
Ikarus 411 – 11-metrowy, niskopodłogowy autobus z fabryki Ikarusa. Wyróżnia go brak tylnej szyby, mimo pionowo ustawionego silnika. Do Polski trafiły 4 z zaledwie sześciu wyprodukowanych sztuk (po dwa autobusy do Warszawy[1] i Bielska-Białej).
Historia modelu
Oprócz wersji podstawowej powstawały odmiany. Wersja Ikarus 411.08 była produkowana z zakładach Ikarusa od 1995 roku, a montowana w zakładach montażowych MZA Warszawa. Ikarus 411.08 był jednym z pierwszych autobusów niskopodłogowych, przystosowanym do przewozu osób niepełnosprawnych w Warszawie w 1995 roku.
Warszawskie Ikarusy 411 zostały w 2007 r. wycofane z eksploatacji z powodu braku części zamiennych. Obecnie jeden z nich – posiadający przed skreśleniem ze stanu MZA Warszawa numer taborowy 6530 – należy do Klubu Miłośników Komunikacji Miejskiej w Warszawie i dzięki staraniom tej organizacji został zarejestrowany jako pojazd historyczny. Autobus przeszedł remont przywracający go do dawnej świetności zorganizowany i przeprowadzony przez KMKM. Wóz dostał numer taborowy 6550.
Przypisy
- ↑ Encyklopedia: Ikarus 411. Komunikacja Miejska Szczecin.