In the Wake of Poseidon

Skład, w którym King Crimson nagrał swój debiutancki album, przestał istnieć w grudniu 1969 roku, w trakcie trasy koncertowej po Stanach Zjednoczonych, zapoczątkowanej w październiku. Pierwszy odszedł Ian McDonald, zmęczony trudami trasy i rozłąką z najbliższymi. Pociągnął za sobą Michaela Gilesa, z którym później utworzył duet McDonald & Giles. Odszedł też Greg Lake przyjmując propozycję Keitha Emersona, tworzącego nowy zespół (nazwany później Emerson, Lake & Palmer). W jego ślady chciał pójść Fripp, ale nie został zaakceptowany. Sam z kolei odrzucił ofertę wstąpienia do zespołu Yes. W tej sytuacji postanowił reaktywować King Crimson nie mając świadomości, że bez jego wiedzy jego menadżerowie, David Enthoven i John Gaydon zaangażowali nowego wokalistę Eltona Johna. Niezadowolony Fripp po pierwszej wspólnej probie zrezygnował jego usług. Był jednak pod presją, ponieważ wytwórnia Island Records nalegała na nagranie kolejnego albumu studyjnego. Po dłuższych poszukiwaniach zwrócił się o pomoc do Michaela i Petera Gilesów oraz do Lake’a. Wszyscy wyrazili zgodę, a Lake jako zapłaty zażądał sprzętu nagłaśniającego King Crimson. Skład uzupełnił pianista Keith Tippett (oraz, anonimowo: Keith Emerson i Jon Hiseman), po czym zespół na początku 1970 roku zarejestrował dwa utwory, „Cat Food” i „Groon”, które zostały wydane jako singiel w marcu. Następnie przystąpił do nagrywania nowego albumu w Wessex Sound Studios. Skład w studiu uzupełnili dodatkowi muzycy: saksofonista i flecista Mel Collins oraz przyjaciel Frippa z dzieciństwa, wokalista i basista Gordon Haskell. Album, zatytułowany In the Wake of Poseidon, z okładką zaproponowaną przez Petera Sinfielda, ukazał się w maju^[2].

Okładkę albumu stanowi obraz „The 12 Archetypes” („12 archetypów”) lub „The 12 Faces of Humankind” („12 twarzy ludzkości”) autorstwa holenderskiego malarza Tammo De Jongha, pochodzący z 1967 roku^[9]:

Album wzbudził podobne odczucia, jak album debiutancki, również niektóre jego utwory przypominały te z „In the Court of the Crimson King”. Z powodu presji czasowej Fripp wykorzystał schemat pierwszego albumu jako punkt wyjścia łącząc najlepsze, stare pomysły z kilkoma nowymi, stworzonymi pospiesznie. Jako autor zdominował cały album, z Sinfieldem jako współproducentem. Pewne ślady pozostawił po sobie również McDonald (utwór „Merday”), w okresie, kiedy był jeszcze członkiem zespołu. Cały album spina temat „Peace”, śpiewany przez Lake’a^[10]. Utwór tytułowy został zinstrumentowany z orkiestrowym rozmachem z dysonansowym wstawkami. „Cadence and Cascade” ma charakter lirycznej piosenki, natomiast inne utwory są swobodnymi, anarchicznymi kompozycjami jak „Garden of Worm”, wzbogacony w kakofonicznym finale cytatem „The Court of the Crimson King”^[11].

Wersja cyfrowa, HDCD, zremasterowana, wydana 15 marca 2005 roku przez Discipline Global Mobile w ramach jubileuszowej serii wydawniczej 30th Anniversary Edition^[13]

1.	Peace – A Beginning Fripp, Sinfield	0:50
2.	Pictures of a City (including 42nd at Treadmill) Fripp, Sinfield	8:01
3.	Cadence and Cascade Fripp, Sinfield	4:38
4.	In the Wake of Poseidon (Including Libra's Theme) Fripp, Sinfield	7:56
5.	Peace – A Theme Fripp	1:15
6.	Cat Food Fripp/Sinfield/Ian McDonald	4:54
7.	The Devil's Triangle Fripp/McDonald A. Merday Morn B. Hand of Sceiron C. Garden of Worm	11:37
8.	Peace – An End Fripp/Sinfield	2:54
9.	Cat Food (Single Version)	2:47
10.	Groon (Single B side)	3:31
		48:23

24-bitowy remastering zrealizowali Robert Fripp i Simon Heyworth w Chop 'Em Out, w dniach 6-10 września 1999 roku. Utwory 9 i 10 to utwory bonusowe wzięte z oryginalnego, 7-calowego singla.

Wersja zremasterowana, wydana 4 pazdziernika 2010 roku przez Discipline Global Mobile w ramach jubileuszowej serii wydawniczej King Crimson 40th Anniversary Series^[14]

Oceny łączne
Publikacja	Ocena
Album of the Year	70/100[15]
Recenzje
Publikacja	Ocena
AllMusic	[16]
All About Jazz	[a][17]
PopMatters	8/10[a][18]
Robert Christgau	C+[19]
The New Rolling Stone Album Guide	[20]
Sputnikmusic	4.0/5.0[21]
Tylko Rock	4.25/5[22]
Teraz Rock	[23]
Uncut	8/10[24]

Album otrzymał średnią ocenę 70 na 100 na podstawie 4 recenzji krytycznych w podsumowaniu Album of the Year^[15].

„In The Wake of Poseidon jest bardziej prog-rockowym dziełem z epoki, charakterystycznym dokumentem rodzaju muzyki, która już nie jest tworzona” – twierdzi Sean Murphy z magazynu PopMatters^[18].

W opinii Bruca Edera z AllMusic „Ta płyta nie wkracza wystarczająco na nowy grunt, by konkurować z In the Court of the Crimson King. Fripp dokonał jednak impresyjnego pokazu przekształcając materiał, który funkcjonował na scenie („Mars” znany też jako „The Devil's Triangle”) w realne kreacje studyjne, a „Cadence and Cascade” to być może najładniejszy utwór, jaki grupa kiedykolwiek stworzyła^[16].

„Czy jest więc [In the Wake of Poseidon] tak dobry jak triumfalny In the Court of the Crimson King?” – pyta w podsumowaniu swojej recenzji SgtPepper ze Sputnikmusic i odpowiada: „Nie, ale to fantastyczny album. Cień, jaki In the Court of the Crimson King rzuca na wszystkie albumy grupy, jest trudny do usunięcia. In the Wake of Poseidon jest czasami odrzucany jako jeden z mniej udanych albumów King Crimson z lat 70-tych i tak naprawdę nie jest tak dobrze oceniany jak In the Court of the Crimson King^[21].

Jordan Babula z miesięcznika Teraz Rock zastanawia się, dlaczego „Fripp – wieczny niszczyciel form – postanowił nagrać tak zachowawczą płytę (…) w pewnym sensie bardzo podobną do swej poprzedniczki”. Jako przykład zestawia „Pictures of a City” z „21st Schizoid Man”, „Cadence and Cascade” z „I Talk to the Wind” i utwór tytułowy z „Epitaph”. Wyróżnia też improwizowany „The Devil’s Triangle”. Jak zauważa w podsumowaniu, album mógł się podobać ówczesnym fanom zespołu, zaś dla dzisiejszych (2005) jest ważny ze względu na jeden utwór, „niesamowity, dziwny, absurdalny „Cat Food””^[23].

Robert Christgau ocenia, że drugi album zespołu „jest bardziej zagmatwany koncepcyjnie niż In the Court of the Crimson King”. Podkreśla, że muzycy „władają wachlarzem stylów”, a „poza tym potrafią grać: pochwały dla perkusisty Michaela Gilesa i gitarzysty Roberta Frippa”^[19].